De zeer onfraaie rassenrellen van 1992 in Los Angeles hadden een zeer onfraaie aanleiding, en riepen op hun beurt ook weer enkele zeer onfraaie reacties van politici op. Mark Ames diept er een aantal op. Het hele politieke establishment – van Democraten, Republikeinen én Libertariërs – bleek in staat onfraai te reageren.
Vooral die laatsten moeten het echter ontgelden, en dan met name Ron Paul, die zich misschien inderdaad wel het minst fraai van allen uitliet. Zo sprak hij in zijn nieuwsbrieven van destijds over "animals" en gaf zijn lezers zelfs advies over hoe je wegkomt met het doodschieten van een jonge relschopper:
An ex-cop I know advises that if you have to use a gun on a youth, you should leave the scene immediately, disposing of the wiped off gun as soon as possible.
Tot zover terecht en begrijpelijk om daar de aandacht op te vestigen dus. Wat misschien merkwaardiger is, is dat Ames - ogenschijnlijk zonder aanleiding - die zonden zo probeert in te lijsten dat ze zoveel mogelijk afgeven op de zoon van Ron Paul, de huidig Republikeins presidentskandidaat Rand Paul:
Imagining scenes like this—Ron Paul sitting his family down, teaching them how to fire guns, warning them of “animals” coming to steal their cars, and offering vigilante advice on how to get away with murdering black kids— puts Rand Paul’s grubby Confederate outbursts into new light. Unless you block it from your mind, which most of Rand Paul’s progressive fanboys tend to do.
Wie echter op de hoogte is van de voorgeschiedenis tussen Mark Ames en Glenn Glennwald, weet dat dit stuk onderdeel uitmaakt van hun langlopende vete, en weet dus ook wie Ames vooral in gedachten had toen hij hier sprak over "Rand Paul’s progressive fanboys".
Wat sommige linkse en 'liberal' kringen Greenwald namelijk verwijten is dat hij te veel sympathie toont voor (rechtse) libertariërs (en dan met name voor Rand Paul) of zelfs dat hij er zelf stiekem eentje is. Mark Ames hoort bij kringen.
Ook even verderop, als Ames de libertariër Jacob Hornberger en diens absurde opvattingen op de korrel neemt, kan hij het niet laten om deze - wederom ogenschijnlijk nodeloos - nog even te associëren met Greenwald.
Het stuk is dus feitelijk één lange, nauwelijks verkapte sneer naar Greenwald (en voor wie van dit soort 'infights' geniet dus sowieso al lezenswaardig) maar bevat buitendien een erg interessant inkijkje achter het soms ogenschijnlijk progressieve masker van het rechts-libertarisme in de VS.
(op 'Open waanlink' klikken ... )
