Jammer, die lockdown voor al die restaurants die met kerst nog een beetje omzet hadden willen halen. Jammer ook voor die mensen die van lekker eten houden en graag uit eten hadden willen gaan. Gelukkig zijn er in onze Deventer binnenstad veertien restaurants met een af te halen of te bezorgen speciaal kerstmenu.* Ik was nieuwsgierig naar het aanbod, is er een trend, zijn de menu's klassiek, wordt de vegetariër niet vergeten? Daarom heb ik de kerstmenu's van de restaurants naast elkaar gelegd en vergeleken.
This is what the Food Court in Hell must look like.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Er zijn weinig plaatsen op de wereld waar uit de kraan beter water komt dan in Nederland. Van oudsher zijn we dan ook een volk van kraanwaterdrinkers, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Fransen. De typische Fransman blieft alleen flessenwater (wie het Franse kraanwater kent, begrijpt overigens wel waarom) en dan bij voorkeur ook nog van een specifiek merk. Dat de van tijd tot tijd georganiseerde blindproeverijen daarbij altijd heel confronterend zijn, zegt eigenlijk alles.
Maar ook in Nederland rukt het flessenwater op. Wie een jaar of dertig het land uit is geweest en voor het eerst weer terugkeert, moet wel denken dat er hier een epidemie van diabetes is uitgebroken: overal in het straatbeeld zie je mensen met zo’n flesje in hand, zak of tas, waar regelmatig eens uit gelurkt moet worden.
Ook in onze restaurants moet het water tegenwoordig kennelijk per se uit zo’n trendy fles komen—hoe hipper, hoe liever. Tenzij het flessenwatertje gewoon van Sourcy is. Dan hebt u namelijk echt precies hetzelfde water dat in Utrecht en omstreken ook uit de kraan komt: uit het betreffende reservoir loopt één buis naar het waterleidingbedrijf en een tweede naar de Vrumona-fabriek. Het verschil ligt in de prijs en de wijze van transporteren. Plak een Sourcy-etiket op de kraan en je hebt de Sourcy-beleving, zoals dat in marketingtermen heet, helemaal te pakken.
Dit is een gastbijdrage van Thijs Kuipers.
De vraag is of ze het voorzien hadden, Michèl Kagenaar en Suzan Stevens van restaurant ‘In de’n Dillegaard’, al die publiciteit naar aanleiding van hun persbericht woensdagnacht. Hoe dan ook hing het ANP na tien minuten aan de lijn. Daarna ging het snel: AD, nu.nl, de Telegraaf, nrc.next, Elsevier.nl, allemaal berichtten ze over het Limburgse restaurant In de’n Dillegaard. Al kers op de taart mocht chefkok Michèl ook nog eens aanschuiven bij Pauw & Witteman.
De aanleiding: het ‘teruggeven’ hun Michelinster, nog nooit eerder vertoond in Nederland. Dat klopt, maar misschien komt dat ook wel doordat het eigenlijk niet echt kan, het teruggeven van zo’n ster. Want wat is dat eigenlijk? Een vermelding in de gids en een bordje op de gevel. Die vermelding in de gids blijft uiteraard staan, tot in november de nieuwe gids uitkomt. Het bordje is inmiddels van de gevel, maar volgens Suzan Stevens is het niet teruggeven aan Michelin. Echt uit de race zijn ze ook niet. Wordt in het ANP-bericht op nu.nl nog geschreven dat Kagenaar ‘definitief’ van de ster wil afzien, telefonisch laat Stevens weten een nieuwe ster ‘opzich wel’ te willen hebben. “We hebben niks tegen Michelin.”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.