In het kader van de lopende discussie over privacy in het algemeen en de aankomende wet op het bewaren van telefoon- en internetgegevens gedurende 18 maanden in het bijzonder, hier weer een bijdrage van D66 Europarlementariër Sophie in 't Veld. Dit is een reactie op het ingezonden stuk "Niets verkeerd met het bewaren met het bewaren van telefoongegevens" in het NRC van 7 april jl. De overheid verschaft zich steeds vaker toegang tot klantbestanden van bedrijven. In een salamitactiek van maatregelen krijgt de overheid een steeds completer profiel van elke individuele burger, met onze telecommunicatiegegevens (telefoon, sms, e-mail), surfgedrag op het web, bankgegevens, reisbewegingen (vliegtuigpassagiers, OV chipkaart, vastleggen van passerende kentekens op snelwegen, rekeningrijden, lokaliseren via mobiele telefoon, RFID chips), koopgedrag (credit card, klantenkaarten, internetaankopen) en zelfs welke boeken we lenen in de bieb. Camera's, microfoons, en satellieten registreren niet alleen, maar identificeren ons en analyseren ons gedrag. Ook gevoelige gegevens als medische gegevens, religie, vakbondslidmaatschap, politieke voorkeur of seksuele oriëntatie liggen vast in allerlei databestanden. Al onze gegevens hebben we afgegeven in ruil voor een dienst of product. De meeste mensen realiseren zich niet dat al die informatie ook beschikbaar komt voor de overheid. De rechtsbescherming van burgers is slecht geregeld, vooral als gegevens worden gebruikt door landen gebruikt buiten Nederland en de EU. Bedrijven worden zo steeds meer ingezet bij wetshandhaving en veiligheid. De (stijgende) kosten daarvan worden afgewenteld op de bedrijven zelf. Vanzelfsprekend krijgt de overheid in het geval van een concreet onderzoek naar een verdachte of zaak beschikking over de benodigde informatie, waarbij aangetoond moet worden dat er een gerede aanleiding is.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In het overzicht van wetten en maatregelen die de laatste 10 jaar in NL genomen zijn die de privacy aantasten, stond er eentje met “ontwerp” erachter. Dat gaat over de dataretentiewet. Binnen Europa is afgesproken dat alle verkeersgegevens van telefonie en internet minimaal 6 maanden bewaard moet worden voor onderzoek naar misdaden en terrorisme. De Nederlandse regering wil deze periode oprekken naar 18 maanden.
Vandaag verscheen in het NRC een reactie van twee “wetenschappers” op een eerder ingezonden stuk van vijftien andere “wetenschappers”. Die laatste groep vind de dataretentiewet een te grote inbreuk op onze privacy. De eerste twee wetenschappers kraken vervolgens het stuk af als zijnde “niet wetenschappelijk”. Big deal zou je zeggen. Maar het is toch wel interessant om dan de belangrijkste stelling van de twee wetenschappers eens tegen het licht te houden.
De subkop van het stuk zegt:
“Nieuwe technieken maken meer toezicht mogelijk tegen geringe kosten en met niet geringe opbrengsten.”
En in dat laatste stuk zit nu juist de grootste fout uit deze hele klucht. Dat is namelijk niet bewezen, integendeel.
Er is welgeteld 1 (één) onderzoek gedaan naar het mogelijke effect van het langer bewaren van verkeersgegevens op misdaadbestrijding. Dat onderzoek, “Wie wat bewaart heeft wat” van de Erasmus Universiteit wordt ook aangehaald door de regering in haar motivatie voor de 18 maanden:
“In het rapport geven de onderzoekers aan dat een termijn van drie maanden doorgaans voldoende zal zijn voor niet al te complexe opsporingsonderzoeken die op districtsniveau worden verricht, maar dat een dergelijke termijn onvoldoende is voor de langlopende, complexere opsporingsonderzoeken op regionaal en nationaal niveau.”
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag voor Aukje van Roessel, die het onderstaande stuk eerder schreef voor de Groene Amsterdammer.
Nederlanders komen niet in opstand als overheden en bedrijven het recht op respect voor het privé-leven afbreken. Het is te abstract en overkomt altijd ?de ander?. Totdat een gewone, blanke Nederlander aan de beurt is. Dan pas schrikken we ons rot, te laat.
STEL U VOOR. Uw zoon gaat naar school, hij kan alleen het schoolgebouw binnen als na een irisscan daarvoor toestemming is gegeven. Gemakshalve wordt via die scan meteen vastgesteld of uw zoon die dag last heeft van agressieve gevoelens en medicijnen moet slikken om te voorkomen dat hij doorslaat. Of u loopt over straat, er stopt een politiewagen en de u onbekende agent spreekt u onmiddellijk aan met uw naam, omdat hij dit dankzij een chip op uw identificatiekaart al wist nog voordat u de auto zag aankomen. Of u reist via de Verenigde Staten naar Canada, maar u wordt gearresteerd, omdat uw naam voorkomt op een lijst van verdachte personen waarvan u geen idee had dat u daar op stond, laat staan waarom, maar u wordt onder zware politiebegeleiding naar een land gestuurd waar ze zacht gezegd minder vriendelijk met gevangenen omgaan.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Londen afgelopen maandag, onder het oog van verschillende bewakingscamera’s schildert een kunstenaar de leus: One nation under CCTV op een muur.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
