Een nieuwe column van Mohammed Benzakour. Die is ook in VolZin verschenen.
Schaduwrijke tuinen met bomen vol zoete vruchten. Rivieren met wijn. Wijn waaraan je je eindeloos kunt laven zonder dronken te worden. Rondvliegende gebraden duiven gevuld met pistache. Dorst bestaat niet. Honger bestaat niet. Evenmin uitscheiding. Doezelen op zijdezachte sofa’s. Elke dag nieuwe kleren. Elke dag stralend weer. Elke nacht omringd door beeldschone maagden en parelachtige jongelingen.
Dit ongeveer is het Hof van Eden dat moslims wordt voorgespiegeld. Als ze maar hun best doen. Als u het mij vraagt: een regelrechte hel. Je leven lang braadduif nassen in ‘n aangeharkte bloementuin is een taakstraf van groot formaat. Ik wil door sneeuwheuvels ploeteren, dorre woestijnen, schorpioenen vangen, zilverruggen bespieden in jungles, woeste zeeën bevaren. Aan nieuw schoeisel heb ik een grafhekel, het lekkerst zitten afgedragen mocassins. Ik zet het liefst m’n tanden in ‘n zure granny smith en na een diner (geen duiven aub) verkies ik Grand Marnier ver boven wijn. En als ik dan toch stevig aan de fles ga, stel ik enige roes toch zeer op prijs. Erna wil uitgebreid kunnen pissen en poepen. En, misschien verbaast het u, ik ben niet zo dol op maagden. Al die bloederige lakens, getver. De beste seks geniet je met ’n midtwintiger die van toeten en blazen weet.
