Het gaat flink mis in Peru. Tientallen demonstranten zijn gedood toen in het Peruaanse Amazonegebied de politie een wegblokkade van de inheemse bevolking doorbrak (NRC). Er vielen ook 23 doden onder de politietroepen. De inheemse bevolking wil oliemaatschappijen beletten om hun leefgebied te betreden. Het gaat o.a. om het Brits-Franse Perenco (een grote gasleverancier van het Verenigd Koninkrijk), PlusPetrol uit Argentinië, Petrolifera uit Canada, Repsol uit Spanje, Petrobras uit Brazilië. Vergelijkbare operaties in het Amazonegebied van Ecuador laten grote ecologische schade zien. Er zijn inmiddels berichten dat de politie lijken in de rivier gooit om dit grootste bloedbad sinds de opstand van de guerrillabeweging Lichtend Pad in de jaren ’80 te verhullen. Survival International, een organisatie die opkomt voor inheemse volkeren, heeft de oliemaatschappijen opgeroepen zich ten gevolge van het geweld terug te trekken uit het leefgebied van de indianen. Ook de 'mijnbouw-ngo' Catapa zit er bovenop en verzamelde een serie (soms bloederige) foto's van de confrontatie tussen politie en indianen. ..en dat allemaal nèt nu de nabestaanden van Ken Saro-Wiwa hun schikking ontvingen, hoe wrang.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Latijns-Amerika wil wat met zijn verkeer. Het aantal auto’s neemt ieder jaar fors toe en om de grote binnensteden leefbaar en toegankelijk te houden zijn drastische maatregelen nodig. Dankzij de soms wat ondemocratische besluitvorming worden die dan ook genomen. Bogota en Sao Paolo kennen gedeeltelijk autovrije zondagen. En veel grote steden kennen een systeem van beperkte verkeerscirculatie.
Over het algemeen houdt dat in dat mensen met een bepaald nummerbord op bepaalde dagen of op bepaalde tijden niet mogen rijden. Sao Paolo begon al in 1997 met dit systeem van ‘rodizio veicular’ en intussen werken vergelijkbare systemen in Mexico, Colombia, Bolivia, Chili, Honduras en Costa Rica. Het systeem met de nummerborden is eenvoudig uitvoerbaar en wordt gehandhaafd door oplettende politiemensen. Met de politie wil je niks te maken hebben en de boetes zijn fors, dus neem je het risico niet. Er zijn geen peperdure camerasystemen voor nodig, geen controlelussen of tolpoorten. Er zijn geen registratie-issues en ook geen vertragingen in de aanbestedingen. Het is de Zuid-Amerikaanse aanpak: het is er, het is weinig geavanceerd en het werkt!
Een ander probleem van het steeds drukkere verkeer zijn de ongelukken, vaak met fatale afloop. Berucht zijn de massale ongelukken op de bergroutes in Peru, Bolivia, Ecuador en Colombia. Bussen slingeren dag en nacht langs diepe ravijnen over wegen die in voortdurende staat van ontbinding lijken en bij regen veranderen in halve rivieren. Inhalen is op die onoverzichtelijke, bochtige trajecten geen optie. Het gebeurt veel.
Op het moment dat u dit leest vluchten in Peru de Murunahua indianen voor hun leven, in korte tijd zou al bijna 50% van deze indianenstam zijn vermoord. Illegale houthakkers op zoek naar het kostbare mahonie hardhout (CITES, Appendix II: strikte exportvergunning noodzakelijk) zijn recentelijk het gebied van de Murunahua stam binnengetrokken. De Murunahua indianen hebben tot nu toe bijna geen contact met de buitenwereld gehad, ze leven in zogenaamde ‘vrijwillige afzondering’. Zodra de indianen de indringers in hun bos zien vallen ze aan met pijl en boog. De houthakkers -die daar niet mogen zijn- reageren door de indianen met geweren één voor één af te knallen. Momenteel zijn er berichten dat het resterende deel van de Murunahua stam de grens met Brazilië oversteekt. Dit brengt de Murunahua direct in conflict met andere geïsoleerde indianenstammen waardoor er waarschijnlijk nog meer doden zullen vallen (bron: survival-international.org).
In het tijdperk van internet, satellieten, VN-vergaderingen én Groeten uit de Rimboe lijkt dit een onwaarschijnlijk gedateerd verhaal uit de 19e eeuw of misschien nog wel eerder? Maar het gebeurt nu at this very moment. In 2008 gaat een van de laatste geïsoleerde indianenstammen over de kling ten behoeve van de wereldhonger naar hout.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Krijgers van een Indianenstam in het Amazonegebied, die nooit eerder door anderen zijn gezien, schieten pijlen af op het vliegtuigje dat hen ontdekt.”
Een foto-onderschrift als Quote du Jour. Lost World bestaat! Helaas zonder Velociraptords, Tyrannosaurussen en Mamenchisaurussen, wel met oranje geschilderde krijgers. En vrouwen en kinderen die het Oehoeboeroebos in vluchten bij het zien van een vliegtuigje: een vreemde witte, ronkende vogel in de lucht, die nog niet voorkomt in de primitieve geschiedschrijving van de stam. Ook vorig jaar vonden mensen uit de grote boze buitenwereld onbekende Indianenstammen in het Amazonegebied. Het foto-onderschrift toen was iets minder spectaculair: Isolated Indians on the Las Piedras river in Peru, seen from the air.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
