[qvdd] "Auschwitz" Borders: A term coined by Israel's Foreign Minister Abba Eban who warned that a return to pre-1967 Six Day War borders would be Auschwitz borders for Israel. The Simon Wiesenthal Center commended President Obama's call for further democratization in the Arab world but expressed deep disappointment that he called for Israel's return to the pre-June 1967 borders. "We welcome the President's recognition of Israel's security needs and that Hamas cannot be a partner in the peace process, but a call to a return to 1967 borders as the basis for negotiations, even with 'land swaps' is a non-starter, when at least half of the Palestinian rulers are committed to Israel's destruction," said Rabbis Marvin Hier and Abraham Cooper, founder and dean, and associate dean of the Simon Wiesenthal Center. Dit is de officiële reactie van het Siemon Wiesenthal Center op Obama's speech over zijn plannen voor het Midden-Oosten. Dit is op zijn zachtst gezegd een merkwaardige stelling: hoe kan het dat de grenzen die tot nog toe met succes zijn verdedigd, nu onverdedigbaar zijn geworden? Wat wel klopt is dat Netanyahu en het Wiesenthal Center proberen het onverdedigbare te verdedigen: de illegale nederzettingen op Palestijns land. Zie bijvoorbeeld deze kaart waarop staat aangegeven hoeveel land door Israël is bezet en wat nog over is van de Palestijnse gebieden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Vredelievende, linksige Israeli’s stichtten in 1978, een jaar nadat in Jeruzalem de eerste echt rechtse regering was aangetreden onder premier Menachem Begin (Likud), de beweging Vrede Nu. Het waren jonge enthousiaste Israeli’s, die een beroep op Begin deden om gebied af te staan voor vrede en die actie voerden voor een tweestaten-oplossing met de Palestijnen. Een spectaculair actie in het jaar van haar oprichting was de vorming van een kilometerslange menselijke keten in en om Jeruzalem, toen premier Begin in Camp David onder leiding van de Amerikaanse president Carter in vredesbesprekingen was verwikkeld met president Sadat van Egypte.
Het absoluut grootste wapenfeit van Vrede Nu vond plaats tijdens de Israelische inval in Libanon van 1982. Toen in september van dat jaar de massamoord bekend werd die onder het toeziend oog van minister van defensie Ariel Sharon en de Israelische troepen was gepleegd in de Palestijnse kampen Sabra en Chatila in Beirut, hield Vrede Nu een protestdemonstratie in Tel Aviv. Er kwamen 400.000 mensen opdagen, de grootste demonstratie uit Israels geschiedenis.
Vrede Nu was lang de hoop des vaderlands. Het was het levende bewijs dat de Likud weliswaar links bij de verkiezingen van 1977 had verslagen (definitief naar later zou blijken), maar dat toch niet alle was verloren. Dat het andere Israel, het ‘mooie Israel’ gelukkig toch nog bestond.
België, de huidige voorzitter van de EU, heeft beloofd prioriteit te geven aan ?research?. Iemand tegen? De procedures om geld binnen te halen voor onderzoek moeten vereenvoudigd worden. Vooral voor het midden- en kleinbedrijf. Goed plan, toch? Research is de verantwoordelijkheid van de Ierse commissaris Máire Geoghegan-Quinn. Zij zal in september een nieuw plan voor haar aandachtsgebied presenteren. Dan is het wellicht een geschikt moment om haar ook enkele vragen te stellen over de financiering van Israëlisch militair onderzoek uit haar EU-researchfondsen.
David Cronin, een Iers journalist in Brussel, schreef eind juni dat de EU onder verantwoordelijkheid van zijn landgenote van plan was om Israëlische bedrijven opnieuw subsidies voor onderzoek te verlenen. Daaronder ook de producent van de onbemande gevechtsvliegtuigen (?drones?) die in de Gaza-oorlog volgens Human Rights Watch 87 burgerslachtoffers hebben gemaakt en een bedrijf dat metaaldetectoren maakt en veiligheidssystemen voor het vervoer tussen Jeruzalem en de illegale settlements op de West-Bank.
In een eerder rapport van Cronin staat ook dat Israël spot met de EU-vereiste dat steun aan Israël niet besteed zou mogen worden op de West-Bank. In dat rapport wordt ook Motorola genoemd als begunstigde van EU-subsidies voor de ontwikkeling van technologie op het gebied van bewaking. Motorola maakt onderdelen van bommenwerpers die opereerden in de Gaza-oorlog. Human Rights Watch vond ook Motorola onderdelen in Qana, Libanon, op de plaats waar in 2006 Israëlische bommenwerpers 28 burgers doodden, voor het merendeel kinderen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Telkens als ik door het weidse heuvellandschap van de Westelijke Jordaanoever rijd – meestal tussen Ramallah en het even buiten Nablus gelegen vluchtelingenkamp Askar, mijn huidige verblijfplaats ? word ik overvallen door een gevoel van ergernis.
Op bijna elke heuveltop ligt wel een Joodse nederzetting, soms een compleet ommuurde, op een Vinexwijk lijkende stad, soms niet meer dan een paar lukraak geplaatste caravans. De ongeneerde provocatie, al zijn het maar de tientallen Israëlische vlaggen die de toegangswegen opsieren, is tergend. Een welgemikte klap in het gezicht van voorstanders van een twee-statenoplossing.
Maar telkens als ik in een servicetaxi over die weg tussen Ramallah en Nablus raas, word ik vooral ook overvallen door verbazing. Hoe kan het dat Israël al zo lang ongestraft wegkomt met het negeren van internationale regelgeving en verdragen, het ondermijnen van vredesbesprekingen, en het continu inperken van de speelruimte van de onderhandelingen die daarbij horen? Recent werd een nieuwe legerorder van kracht, waardoor de weg is vrijgemaakt voor de deportatie van vele duizenden Palestijnen uit de Westelijke Jordaanoever ? een maatregel die overduidelijk in strijd is met het Internationaal Recht en daarnaast met de eerder gemaakte afspraken tussen de partijen. Ik zou niet willen zeggen dat het de druppel is die de emmer doet overlopen. Het is, om de analogie nog wat voort te zetten, al tijden dweilen met de kraan open. Dat neemt echter niet weg dat de wereldwijde verontwaardiging die nu is ontstaan eindelijk eens aangegrepen kan worden voor echte maatregelen.