Simon Otjes is associated blogger voor GeenCommentaar. Het onderstaande artikel verscheen eerder op zijn eigen weblog.
Mevrouw Citroen (2 kinderen, 4 kleinkinderen) en mevrouw Mik (2 kinderen, 4 klein kinderen) worden allebei negentig. Toevallig vieren ze dit met hun familie op dezelfde avond, in hetzelfde restaurant Evelien. De familie Citroen heeft het altijd iets beter gehad, omdat mevrouw Citroen werkte naast het opvoeden van haar kinderen. Daar staat een grote fles champagne op tafel. De familie Mik zat altijd thuis, en daar kunnen ze geen champagne betalen. Daar hebben ze een karaf water besteld. Mevrouw Mik ziet mevrouw Citroen echter genieten van haar champagne. "Mag ik ook champagne," vraagt mevrouw Mik. "Nee, oma dat kunnen we allemaal niet betalen." Mevrouw Mik is al een beetje dement, begrijpt het allemaal niet zo goed meer en begint te huilen.
Een soortgelijk verhaal schreef Evelien Tonkens een paar weken geleden in De Volkskrant. Alleen was de setting daar in een verzorgingstehuis. Het is onderdeel van haar wekenlang betoog tegen de hervorming in de AWBZ. Sommige ouderen kunnen straks een pluspakket kopen voor extra service. Mevrouw Citroen (geen pluspakket) krijgt geen wijn bij het eten. Mevrouw Mik (wel een pluspakket) krijgt wel wijn. Oneerlijk, vernederend en onbegrijpelijk met name voor demente ouderen. Maar is het ook zo verschrikkelijk als een ouderen op haar verjaardag champagne kan kopen en een andere dat niet kan betalen?