Over boom, boot en de dood
Wat heb je toch een malle mensen die zich druk maken om niks. Dat was een beetje de toon in de media de afgelopen dagen over de Dooie Boom van Anne. Waar een paar jaar geleden nog felle discussies en juridische geschillen werden uitgevochten over de doodzieke kastanje, wordt de ophef van toen – door diezelfde mensen – nu als onzinnig gekrakeel beschouwd. Een boom gaat immers dood, zo weten sinds kort ook commentatoren, deskundologen en stichtingen. En inzicht, ook achteraf, is toch inzicht.
Hoe zou dat straks gaan, als zeilmeisje Laura permanent kopje onder gaat bij de Azoren, aangevaren wordt door een olietanker in de Golf van Aden of van pure vermoeidheid midden op de Pacific van dek kukelt? Hebben we het dan geleerd en weten we dat bij zo’n onderneming de dood nu eenmaal een optie is? Zullen we respectvol de hoed afnemen en zacht praten over de moedige recordpoging en het helaas treurige einde? Natuurlijk niet. Wat er wel gebeurt kan ik u alvast vertellen: de eerste weken van mei 1945 zullen erbij verbleken. Het wordt een bijltjesdag extravaganza.
Hele jeugdzorgorganisaties wordt door het daadkrachtige kabinet direct weggesaneerd, de rechtelijke macht onthoofd en de ouders van Laura worden achtervolgd door woedende meutes, opgehitst door dezelfde commentatoren die nu het dappere ketelbinkie trots aanmoedigen en uitzwaaien “omdat ze haar ding doet”.
Een jaar geleden was de spanning te snijden. Obama en McCain namen het tegen elkaar op en iedereen was benieuwd hoe de strijd zou aflopen. Er was meer aandacht voor de Amerikaanse verkiezingen, dan voor onze eigen verkiezingen. Zelfs voor de voorverkiezingen van de Democratische en Republikeinse kandidaat waren alle Nederlandse media te porren. En nu zijn er vandaag verkiezingen in Duitsland. Oh, ja joh? Jazeker. Er is wel wat aandacht geweest. Een reportage van Netwerk, gisteren een kort itempje op het Journaal en dat was het dan wel. Vanwaar dit immense verschil in aandacht? Is Amerika voor Nederland zoveel belangrijker dan Duitsland? Of gaat het alleen om de poppetjes?
Als het aan Eduard Zonneveld, lijsttrekker van het vers opgerichte Nieuw Nederlands Appèl ligt, ligt Geert Wilders in 2011 ver achter hem. ‘Van negatief effectbejag heeft men over twee jaar schoon genoeg. Je moet wel oplossingen bieden. De beestjes bij de naam noemen. Niet de Islam aanvallen, maar de rotjochies aanpakken. Niet mensen aan de lopende band beledigen, maar de goede Nederlandse burgers belonen.’ Aan het woord de enthousiaste 37-jarige Zonneveld uit Brunssum, nu al de gedoodverfde kandidaat voor de grote volkspartij, Nieuw Nederlands Appèl. Maurice de Hond kan aan de slag.
Menig talkshow heeft aandacht besteed aan Maria Mosterd die als jong meisje (nog jonger dan ze nu is) werd geronseld door een Loverboy. Paul Rosenmöller ontving Maria en haar moeder Lucie in zijn programma
Brief per email verzonden naar Geert Wilders