KRAS | Wagenwijd openstaande grenzen

Zo onderhand werd ik toch wel nieuwsgierig naar die wagenwijd openstaande grenzen, met hun aanzuigende werking op Syrische testosteronbommen die ons land overspoelen om onze borstvergrotingen af te pakken. Ik reisde dus af naar Kerkrade, dat ik kende als een buitengewoon volatiele grensplaats sinds Mart Smeets ooit aan de vooravond van een Nederland-Duitsland in het straatbeeld verscheen met de verlekkerde constatering dat het hier wel eens behoorlijk uit de hand zou kunnen lopen. Ik werd niet teleurgesteld. De grens stond inderdaad wagenwijd open. Zelfs toen ik een paar keer opzichtig heen en weer liep, vroeg niemand naar mijn paspoort. Nergens zag ik nerveuze legereenheden klaar staan om bij het geringste hoofdknikje van chef Hennis het prikkeldraad uit te rollen en zo de stormloop van gelukszoekers uit Herzogenrath te voorkomen. Onbevredigd droop ik af. De grens met Duitsland dichtgooien, het was een historische stommiteit die ik, als het toch ging gebeuren, graag van nabij had meegemaakt.

Door: Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Stoppen op je Hoogtepunt

COLUMN - Of het nou op kalenders, social media of op ansichtkaarten van vage kennissen is, de wijze levenslessen vliegen je om de oren. De goedbedoelde drang om advies uit te drukken in uitgekauwde sententies is blijkbaar onweerstaanbaar groot. Als eigenwijze twintiger sla ik deze adviezen graag in de wind, maar er is er toch in ieder geval één die ik van grote waarde acht: stoppen op je hoogtepunt.

Als één van de waardevolste adviezen, is het misschien ook wel één van de moeilijkste. Vaak weet je nog niet eens of je op je hoogtepunt zit, en zelfs als je zo’n vermoeden zou hebben, zou het ontzettend onbevredigend zijn er aan toe te geven. Stoppen is immers moeilijk als ’t leuk is, die drempel wordt stukken lager als het verval intreedt. Maar dan is het eigenlijk al te laat. Dan ben je opeens die band met levende lijken, in plaats van de swingende sekssymbolen. Stoppen op je hoogtepunt is een fantastisch advies, maar het blijkt eens te meer veel te moeilijk om op te volgen.

Ik durf toch immers wel te stellen dat voor Clown Bas van Toor 2015 rijkelijk laat is om zijn rode neus aan de wilgen te hangen. De inmiddels 77-jarige kindervriend had waarschijnlijk moeten stoppen toen hij samen met broer Adriaan de kinderen eindelijk Europa had uitgelegd. Dat het toen nog smaakte naar meer is begrijpelijk, maar dat het duo uiteindelijk door kanker werd gescheiden ligt toch ver van een hoogtepunt. Dat Bassie zijn dagen nu als malle schnabbelaar slijt aan de zijde van een ongure Evert van den Bosch is nog een grotere zonde, er waren namelijk ooit dagen dat ik Bassie nog bewonderde.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: copyright ok. Gecheckt 11-03-2022

Gaap | Mart Smeets

MINIMAX - Mart Smeets stond onder de douche. Al anderhalf uur. En toch wilde hij maar niet schoon worden. Integendeel. Het werd alleen maar erger. Hij leunde met gestrekte armen tegen de muur. Kin op de borst, water kletterend over dat grote hoofd en die machtige schouders. Hij keek naar zijn penis. Die hing roerloos en volmaakt onschuldig op het doucheputje gericht. Mart hief zijn hoofd op. Hij keek naar zijn handen en begreep ineens als bij toverslag wat het was waardoor hij zich nu al wekenlang zo smerig voelde. Raar eigenlijk dat het kwartje nu pas viel.

Het was nog niet makkelijk om dat armbandje over die enorme klauwen heen te krijgen. Rubber wordt toch wat stroef door water. Maar het lukte. Hij slaakte een oerkreet en vervloekte de Texaanse oplichter in bewoordingen waar de honden geen brood van lusten.”Mag ik dat zeggen”, grapte Mart toen hij uitgeraasd was.

Later die ochtend zouden Mart en Tjerk nog een flinke ruzie krijgen over wie de beste basketballer van dit moment was. Terwijl ze het gele bandje uit de doucheput viste, hoorde mevrouw Smeets hoe haar zoon zijn vader de tyfus toewenste. Ze borg het bandje veilig tussen zijn sokken. Voor het geval Lance ooit bereid zou zijn toch nog een keer met hem voor de camera te verschijnen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 27-09-2022

Geef die doping toch gewoon vrij

OPINIE - De wielerjournalistiek en -verenigingen houden het illegaal gebruik van doping in stand door net te doen alsof doping niet normaal is in deze sport. Beter werpt men de façade af, en begint men een eerlijke discussie waarom doping eigenlijk nog verboden is.

Laat me beginnen te zeggen dat ik niets om sport geef. Ik vind het dom gedoe, tien mensen in een zwembad en dan kijken wie er het snelste is, tweeëntwintig man die achter een bal aanholt, of probeert ‘m door een hoepeltje te gooien. ’t Is vermaak, maar meer ook niet. Een spelletje.

Honderden miljoenen mensen nemen die spelletjes echter bloedserieus, of het nu voetbal of turnen, cricket of tafeltennissen, golf of rodelen betreft. De competitiedrift en wij-zij gevoel die er in tot uitdrukking komen zullen wel evolutionaire nagalmen zijn van het paargedrag en de moeizame worsteling om schaars leefgebied. Dat soort impulsen laat zich niet onderdrukken. Beter om dat te kanaliseren in rituele stileringen van baltsgedrag en strijdgewoel dan om elkaar daadwerkelijk met bommen en granaten naar de andere wereld te helpen, toch?

Laat de spelen dus vooral doorgaan. Waar ik echter een broertje dood aan heb, is de hypocrisie waar ze mee omgeven worden. En aangezien mijn blik niet vertroebeld wordt door valse romantiek, een behoefte aan sportheldendom of belangen, zie ik de dingen mogelijk wat helderder dan veel insiders met hun vrome bezweringen.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-11-2022

Lance Armstrong en de wielerjournalistiek

ANALYSE - Het dopingschandaal in de wielersport is een verhaal over groepsdruk, en de angst om buitengesloten te worden.

Als je maar hard genoeg vecht en als je dat met volle overtuiging doet, dan kun je alles overwinnen. Dat was kort samengevat de levensinstelling die Lance Armstrong en zijn stichting Livestrong promootten. Armstrong had zelf het ontzagwekkende bewijs geleverd: bijna ten onder gaan aan kanker en dan zeven keer op de Champs Elysée in een gele trui staan.

Zijn belangrijkste sponsor, Nike, heeft er ooit een bijzonder effectief spotje aan gewijd:

 [kliktv nr=1] 

Wij mogen er nu geloof ik wel voorzichtig vanuit gaan de Armstrong die zeven overwinningen niet geheel op eigen kracht heeft behaald. Just do it, maar zonder EPO ben je nergens. Dat gerucht ging al veel langer. Maar zijn kankergeschiedenis maakte hem, voor de publieke opinie, min of meer immuun voor verdenkingen. Iemand die kanker heeft gehad en op het randje van de dood heeft gebungeld en die nu miljoenen mensen op aarde inspireert om het beste uit zichzelf te halen, die ga je niet van dopinggebruik beschuldigen. Het verhaal was te goed. Dat mag je niet vervuilen door de hoofdpersoon in diskrediet te brengen. Dat pikt de publieke opinie niet. Totdat de schijn tegen zo groot is dat het niet meer te ontkennen valt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

Incontinent

Patiënten die incontinent zijn en (alsof dat nog niet erg genoeg was) hun zorgverzekering bij Achmea hebben, kunnen binnenkort een telefoontje verwachten van fabrikant TENA (vóór urineverlies, niet ertegen) om te bepalen hoe veel en welke incontinentieluiers zij nog vergoed krijgen. Het gaat daarbij voor de goede orde om een bezuinigingsmaatregel: Achmea wil minder incontinentiemateriaal gaan vergoeden.

Wie wil bezuinigen op de uitgifte van iets, doet er normaal gesproken verstandig aan de beoordeling van het gebruik ervan als allerlaatste aan de fabrikant toe te vertrouwen. Bovendien: hoe stel je telefonisch vast hoeveel urineverlies een persoon gemiddeld lijdt, met in het achterhoofd de bezuinigingsdoelstelling? Hoe voorkom je dat de patiënt zijn lekkage schromelijk overdrijft of naar de fles grijpt teneinde meer luiers vergoed te krijgen? Dat kan alleen iemand die bij Mart Smeets in de leer is geweest; voor de incontinente medemens natuurlijk dé druppel.

‘Aan de lijn heb ik een rare mevrouw uit Tiel, genaamd Tiny van Zetten, klopt dat?’
‘Ja, daar spr…’
‘En met Tiny van Zetten uit Tiel is iets heel geks aan de hand. Het begrip ‘incontinent’, zegt u dat iets? Tiny van Zetten is een hele grote mevrouw als het om incontinentie gaat, en dat betekent in gewoon Nederlands dat zij van onderen zo lek is als een vergiet. Zeg ik iets heel raars als ik dat zo zeg?’
‘Nou meneer…’
‘En je – mag ik je zeggen? – had nu dolgraag met een droge onderbroek dit gesprek gevoerd, is het niet?’
‘Tja…’
‘Maar dat is niet gelukt. Je hangt weer met een kletsnatte onderbroek aan lijn, nietwaar? Zo is het toch?’
‘…’
‘Ja… goed. Ik ga je nu misschien iets heel geks vragen, Tiny: kun jij ons als buitenstaanders uitleggen hoe on-waar-schijn-lijk veel urine jij verliest op een dag? We weten hoe dat ongeveer gaat: dáár komt die rare onberekenbare plas om de hoek zetten, je voelt hem als het ware aankomen maar pats boem dáár zit hij al in de onderbroek. En dan die ontlading! Subliem! Heb jij enig idee hoe on-waar-schijn-lijk vaak jou dat op een dag overkomt?’
‘Nou, dat vind ik een beetje lastig om zo te zeggen.’
‘Nee? Nu weet ik niets van lekkage behalve dat mijn dakgoot er wel eens last van heeft, maar onze mensen hier hebben het in de boeken nagezocht en jij, Tiny van Zetten, komt tot het magnifieke aantal van 368 druppels per dag. Daar neem ik mijn hoed heel diep voor af. Chapeau!’
‘Dank u.’
‘Het is misschien vreemd dat ik dit vraag, maar kun jij je voorstellen dat sommige mensen jaloers op jou zijn? Die persen zich het snot voor de ogen en dan gebeurt er nog niks, terwijl het jou geen enkele moeite kost, zo vloeiend als het gaat.’
‘Nee, eigenlijk niet.’
‘Goed. Nu is het zo dat wij in dat gekke land van ons een solidair zorgstelsel hebben. WE zijn solidair en WE betalen dus ook jouw luier omdat WE vinden dat dat goed is. Maar WE denken ook wel eens dat er zogezegd een eind aan ons geslachtsdeel komt omdat, als ik dat zo mag zeggen, in onze achtertuin geen geldbomen groeien. We hebben dus een beetje de pest aan jou, Tiny. Snap je dat? Dat wil je niet horen, maar ook dat is topsport. De blaas wacht op niemand.’
‘…’
‘Dan ga ik je tot slot, Tiny, want ik heb nog een bui-tengewone lijst met héél bijzondere gasten die op mij wachten, en dat moet allemaal in een uur, wat zeg ik, vijftig minuten geperst worden, dus dat wordt improviseren, maar we zien wel wat ervan komt, dan ga ik je tot slot nog iets heel raars vragen. Heb jij, Tiny van Zetten uit Tiel, op die wat zal het zijn vijftig vierkante meter in die sociale huurwoning van jou nog ruimte kunnen vinden voor een wasmachine?’
‘Ja, natuurlijk.’
‘En die doet het ook?’
‘Ja, natuurlijk.’
‘Dan hebben wij iets leuks voor je bedacht. Zegt het begrip ‘wasmiddel’ je iets? Dat is een uitvinding van die rare, maffe Amerikanen, overgewaaid naar dat mooie continent van ons. Dat gooi je bij die vieze stinkende natte onderbroeken van je in de trommel en hatsaaa! dáár komen ze eruit alsof er nooit iets gebeurd is. Grote strik eromheen en zeg maar merci en au revoir en senk joe tegen TENA! En dat ga ik ook tegen jou zeggen, Tiny van Zetten uit Tiel: merci en au revoir en blijf vooral lekker zitten in die sociale huurwoning van je, dan gaan wij hier in Londen op het incontinent, want dat is dat idiote eiland hier toch, een soort incontinent, dan gaan wij nog even verder, want zoals ik al zei heb ik nog héél bijzondere gasten die op mij wachten.
Bert van Marwijk, moest jij nog plassen? Goed zo.’

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.