Politiek Correct

Politiek correct, dat zijn de centrale waarden van vrijheid, gelijkheid, en broederschap. De rechtsstaat, scheiding van kerk en staat, en de mensenrechten. Wie wil dat nu níet zijn? De kerk van de zelfhaat? In Trouw stond een tijdje terug weer zo’n artikel in de trend waarvan er wel meer verschijnt, dit keer getiteld ‘de Kerk van de Haat’. Die kerk, dat was de ‘linkse kerk’, ziet u? Die haat, dat is de zogenoemde linkse zelfhaat. Het steeds terugkerende verwijt? Zogenaamde antiracisten en feministen zouden een religie van de zelfhaat verkondigen. Mensen zouden zich volgens die antiracisten en feministen schuldig moeten voelen voor de wandaden van hun voorvaderen. Schuldig, omdat ze wit, nee sorry, blank zijn. Beweringen als in het kerk-van-de-haatartikel hebben we al eerder gezien, zoals bij Heleen Mees, Elma Drayer, en Theodoor Holman, bij GeenStijl, de Post Online, ach, de hele reut aan sensatieschrijvertjes van kwaad-rechts verkettert “links” met die kritiek. Ze worden gretig gelezen, verdienen er een leuke boterham mee. En in Terstalls pamflet “vrij links” kregen deze mensen die het wagen op te staan tegen discriminatie ook al een veeg uit de pan. Opkomen voor de rechten van een groep mensen zou maar verdeeldheid zaaien onder links, moeten we niet willen.

Door: Foto: Viola Renate (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Moppen over Homs

Komt een Homsi in een elektronicawinkel in Aleppo. “Mag ik deze televisie van u?”, vraagt hij.

“Die verkoop ik niet aan jou, domme Homsi,” zegt de verkoper.

De man uit Homs vraagt zich af hoe de verkoper kan weten waar hij vandaan komt, en begrijpt dat het zijn accent moet zijn. De volgende dag gaat hij opnieuw naar de winkel, neemt de televisie weer naar de kassa, en imiteert de Aleppijnse tongval. “Mag ik deze televisie van u?”.

“Die verkoop ik niet aan jou, domme Homsi.”

Omdat de man uit Homs toch graag een televisie wil kopen, gaat hij naar een spraakleraar, om te leren meer op iemand uit Aleppo te lijken. Daarna gaat hij opnieuw naar de winkel.

“Mag ik deze televisie van u?”.

“Die verkoop ik niet aan jou, domme Homsi,” zegt de winkelier, “en zet nu die wasmachine terug.”

Subtiel is anders, maar het is een mop van de soort die ze in Syrië vertellen. De bewoners van Homs gelden daarin als uitgesproken dom, en gelukkig kunnen ze daar zelf ook om lachen. Of konden daar om lachen, want de laatste tijd valt er om Homs en zijn bewoners niet zo heel erg veel te lachen.

Ik verander even van onderwerp. De westerse wereld is nu alweer tien jaar in conflict met – laten we het gemakshalve de islamitische wereld noemen, het gaat me nu even niet om de precieze definitie van de vijand. (Ik geloof dat onze politici het ook niet precies weten.) De situatie doet me soms denken aan de Koude Oorlog, toen de westerse samenleving zich eveneens bedreigd voelde door een vijand die een vijfde colonne zou hebben in West-Europa, toen politici wedijverden in harde retorica en de zaken van tijd tot tijd ook behoorlijk spannend waren.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-10-2022

“Linkse kerk” maakte Geert Wilders groot

Niet de rechtse media, maar de linkse kranten en omroepen zijn degenen die Geert Wilders en de PVV groot maakten. Ze boden een spreekbuis, zegt freelance journalist en voormalig Volkskrant-journalist Frits van Veen

Dat er iets heel griezeligs in dit land aan de hand is, werd mij afgelopen dinsdag duidelijk toen ik naar het debatprogramma Pauw & Witteman keek. De twee topinterviewers hadden gehoord dat vier van de vijf Marokkanen en Turken “nog steeds” met andere Marokkanen respectievelijk Turken trouwen. Hoewel de tafelgasten hun best deden wat tegengas te geven (“Zou het bij autochtone Nederlanders niet veel anders zijn?”), waren de twee interviewers niet te stuiten. Het schuim stond hen bijna aan de mond. Dit kon toch niet? Dit duidde toch op een op een volstrekt gebrek aan integratie? 

Het ging dus niet om importhuwelijken, waarbij de bruid of bruidegom uit het land van herkomst wordt gehaald. Dat is tegenwoordig nog maar een miniem deel van de huwelijken in deze kringen.

Dat 20 procent van de Turken en Marokkanen met iemand uit een andere bevolkingsgroep trouwt, lijkt mij eerlijk gezegd een verrassend positieve wending in de integratie. Bij autochtone Nederlanders ligt dat percentage  aanmerkelijk lager. En dat terwijl van immigrantengemeenschappen, waar ook ter wereld en van welke origine ook, bekend is dat zij meestal zo dicht mogelijk tegen elkaar aan kruipen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Linkse Kerk is een verzinsel

“De ‘linkse kerk’ is een verzinsel van rechts om de tegenstander belachelijk en monddood te maken” dat stelt de Belgische taalsocioloog Jan Blommaert. Voor u als tweeverdienende bakfietsrijder is dit natuurlijk gefundenes Fressen. Maar het is goed als iemand het weer eens stap-voor-stap analyseert. In zijn essay ‘Links van de kerk’ gaat babyboomert Blommaert in op de methodiek waarmee sociale en progressieve mensen al bijna twee decennia in een hoek gedreven worden. De typering ‘Linkse Kerk’ draagt bewust een negatieve connotatie in zich: een kerk is immers dogmatisch en niet voor reden vatbaar. Blommaert laat niet alleen zien dat deze framing op dogmatisme nergens op gebaseerd is, hij keert het ook om met de stelling: “Er is geen linkse kerk maar wel een rechtse”. Deze Rechtse Kerk domineert al jaren het debat en is standvastig vanwege “stevige consensus over de grote lijnen van het debat”: polarisering en uitsluiting. Deze bewuste polarisering geeft de Rechtse Kerk een duidelijke tegenhanger waar alle pijlen op gericht kunnen worden en waar bij gebrek aan beargumenteerde verwerping er tot een snelle diskwalificatie van het andere kamp kan worden overgegaan. Blommaert heeft als Vlaming overigens wel een donkerroze vermoeden waar demoniserende taalvondsten als ‘Linkse Kerk’ en ‘bakfietser’ vandaan komen: deze zijn overgewaaid uit Nederland maar aarden dus ook snel in België.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het Sailliant | Waar blijven de rode vaandels?

SaillantLOGO Ongecontroleerd en schaamteloos kapitalisme hebben de wereldeconomie in een diepe crisis gestort, en er lijkt geen oplossing in zicht. Maar waar praat Nederland over? Chocomelknoeiende Marokkanen in Gouda en dronken meppende kamerleden. Wordt het niet eens tijd dat socialistische partijen laten zien waarvoor ze eigenlijk bestaan? Revolutie potverdrie!

Wat opviel aan de crimi-enquete die onze Tweede Kamer deze week opgelegd kreeg door de chantagejournalistiek van RTL: ieder kamerlid vulde braaf een formuliertje in. De enige die dat niet deed was Hero Brinkman (kudoos voor hem). Maar verder protesteerde niemand tegen een debiele poging om de privacy van kamerleden te grabbel te gooien. Zorgwekkend.

Maar er was nog wat anders: het is duidelijk dat met het vertrek van Krista van Velzen uit de Tweede Kamer er een bloedeloos, non-activistisch links is overgebleven. Is er nou helemaal niemand bij die SP, PvdA of GroenLinks-fractie gearresteerd bij een protest, het gooien van verfbommen, ophitsing, muiterij of belediging van een ambtenaar in functie? Je kan veel zeggen van die PVV-ers, maar hun justitieverleden past perfect bij het beeld dat er van hun partij bestaat. En als je een beeld hebt van links als zacht pratende, weldenkende middenklasse zonder ruggegraat of vuile handen die nooit “vol op het orgel” gaat, dan klopt dat ook best aardig.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Factoïdentyrannie

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Miko Flohr over de de Nederlandse elite, de linkse kerk, Henk en Ingrid en de rol van feiten in het debat.

Rutte - progressieve elite? (Foto: Wikimedia Commons/Nick van Ormondt)

Het kan nu niet lang meer duren of de stemming zal veranderen. Het voordeel aan een rechts kabinet is dat je met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan voorspellen dat er binnen een paar maanden door jan en alleman op gekankerd wordt dat het een lieve lust is. Dan blijft er dus domweg minder tijd over om te schelden op de ‘linkse kerk’ en de ‘progressieve elite’ – tenzij ze zelfs Mark Rutte daartoe gaan rekenen, maar dan weet je zeker dat er niet meer dan twee hersencellen aan het woord zijn. Maar dat zijn slechts tijdelijke symptomen. Een oprisping van Cohen en ze zullen weer als vanouds loos gaan. Wat veel interessanter is, is dat die ‘linkse elite’ de laatste tijd zelf in beweging komt. Iemand betoogt dat het met die elite eigenlijk wel ok is. Een ander vindt dat de linkse elite zichzelf veel te gemakkelijk tot linkse elite laat maken. Een derde gooit het op de retorica en spreekt van een door rechts ingezette ‘denicratie’. Allemaal relevante punten, en toch mis ik iets.

In de eerste plaats is de Nederlandse elite helemaal niet links en dat ook beslist nooit geweest, tenzij we vinden dat onze elite bestaat uit intellectuelen, schrijvers en kunstenaars, maar dan zouden we wel een behoorlijk machteloze en weinig invloedrijke elite bezitten. De Nederlandse elite zit in het bedrijfsleven, steunt of stemt CDA danwel VVD, en bemoeit zich eigenlijk niet zo publiekelijk met het maatschappelijke debat. Dat hebben ze ook helemaal niet nodig. Af en toe verschijnt er zo eens iemand bij Buitenhof, en dat is het dan weer. Intellectuelenpartijen als D66 en Groen Links (in Leiden (D66), Utrecht en Nijmegen (GL) de grootste!) spelen uiteindelijk toch vooral de rol van betweterige luis in de pels (gekozen burgemeester?). De PvdA heeft dan wel een paar keer aan het pluche mogen snuffelen, maar een echt sociaal stempel hebben ze nooit op Nederland kunnen (en, onder Kok, willen) drukken. Iedereen die moeite heeft met het functioneren van de Nederlandse overheid moet toch vooral naar twee partijen kijken: CDA en VVD. De linkse elite heeft het niet verknald, ze hebben nog nooit serieus wat in de melk te brokkelen gehad zonder verregaande rechtse invloed – “It’s them conservatives, stupid!”

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

KSTn | Linkse wetenschappelijke hobbies

Logo kamerstukken van de dagSorry, het is komkommertijd, ook wat betreft de stroom kamerstukken. En verder ben ik nog niet bekomen van de links/rechts discussies de laatste twee weken. Dus kon ik het niet laten de strategische visie van NWO “Groeien met Kennis” door die bril te bekijken. En daarom trap ik deze deur maar zelf in, voordat de rechterflank het doet. Wat zijn namelijk de 6 hoofdthema’s voor de wetenschap de komende jaren?
– Leven in gezondheid
– Water en klimaat
– Samenleven onder spanning
– Duurzame energie
– Verbinden van duurzame steden
– Materialen: oplossingen voor schaarste

Lijkt me duidelijk. Zeker 4 van de 6 thema’s zijn linkse hobby’s of op z’n minst voortgekomen uit linkse complottheorieën. Als ik baas van NWO was, zou ik het rapport snel intrekken en een andere maken, voordat het nieuwe kabinet de geldkraan volledig dicht draait.

Als toetje het jaarverslag van het Rathenau Instituut met wat andersoortige kritische kanttekeningen bij het wetenschapsbeleid van NL.
 
 
En ik ga weer over tot de orde van de dag.
Mocht u uw ei kwijt willen bij de politiek naar aanleiding van bovenstaand stuk, gebruik dan de site van Mail de politiek.
KSTn = Selectie uit recente KamerSTukken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Denicratie

Ik beken, ook ik behoor tot de linkse elite (hoewel ik het liever progressieve elite noem).
Niemand valt van zijn stoel van verbazing waarschijnlijk. Maar het is wel belangrijk om die positie duidelijk in te nemen. Doordat ik tevens een hardwerkende Nederlander ben (een paradox volgens sommigen) kwam ik in eerste instantie niet toe aan een bijdrage in de discussie die over de linkse elite werd gestart en vervolgd op de Joop (zie ook Waan). Maar het kriebelde. Dus toch een punt van mijn kant.

Ik ga mee in de reactie die Kevin Levie geeft. Het feit dat je een kennisvoorsprong hebt, mag niet betekenen dat je je distantieert van anderen of jezelf boven de anderen verheven voelt. Overigens schiet Kevin nog wel even in zijn eigen voet door zichzelf meer verantwoordelijkheid toe te wijzen en zich daarmee dus toch in zekere zin boven anderen te plaatsen, maar goed.
Mijn pijnpunt gaat echter om het omgekeerde.

Moet ik het me als “linkse elite”, die met hard werken probeert met kennis van zaken de wereld een klein beetje beter te maken, me het laten welgevallen als “achterlijk”, “achterbaks” en “alleen voor de eigen groep zorgend” te worden weggezet, zonder dat dit overtuigend onderbouwd wordt? Moet ik het maar goed vinden de schuld te krijgen voor alles wat volgens “rechts” fout zit in deze maatschappij, zonder dat “links” ooit met een meerderheid dit land heeft kunnen besturen? Moet ik het normaal gaan vinden dat het werken met feiten ineens vies en verdacht is geworden, dat daarmee de hele verlichting (toch ook onderdeel van de Nederlandsche Cultuur en Traditie) maar in de Noordzee gedonderd wordt?
Moet ik dan stil toekijken hoe we richting een denicratie (samenvoeging van denigrerend en democratie) gaan i.t.t. een meritocratie?

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Volgende