Vredelievende, linksige Israeli’s stichtten in 1978, een jaar nadat in Jeruzalem de eerste echt rechtse regering was aangetreden onder premier Menachem Begin (Likud), de beweging Vrede Nu. Het waren jonge enthousiaste Israeli’s, die een beroep op Begin deden om gebied af te staan voor vrede en die actie voerden voor een tweestaten-oplossing met de Palestijnen. Een spectaculair actie in het jaar van haar oprichting was de vorming van een kilometerslange menselijke keten in en om Jeruzalem, toen premier Begin in Camp David onder leiding van de Amerikaanse president Carter in vredesbesprekingen was verwikkeld met president Sadat van Egypte.
Het absoluut grootste wapenfeit van Vrede Nu vond plaats tijdens de Israelische inval in Libanon van 1982. Toen in september van dat jaar de massamoord bekend werd die onder het toeziend oog van minister van defensie Ariel Sharon en de Israelische troepen was gepleegd in de Palestijnse kampen Sabra en Chatila in Beirut, hield Vrede Nu een protestdemonstratie in Tel Aviv. Er kwamen 400.000 mensen opdagen, de grootste demonstratie uit Israels geschiedenis.
Vrede Nu was lang de hoop des vaderlands. Het was het levende bewijs dat de Likud weliswaar links bij de verkiezingen van 1977 had verslagen (definitief naar later zou blijken), maar dat toch niet alle was verloren. Dat het andere Israel, het ‘mooie Israel’ gelukkig toch nog bestond.
