Wobben kost geld

Wobben, het via de Wet openbaarheid van bestuur opvragen van (overheids)documenten, is een recht. De burger - of journalist - die inzage wil in de achtergronden van bestuurlijk handelen, moet de gevraagde informatie krijgen tenzij de overheid goed beargumenteerde gronden heeft om iets niet te openbaren. In de praktijk doet de overheid er vaak alles aan om de burger de toegang tot die informatie te ontzeggen, althans, om de burger te ontmoedigen. Het Wob-pad is bezaaid met talrijke drempels, en één daarvan is financieel. Het indienen van een Wob-verzoek is gratis. Kosten: slechts de werktijd en eventueel een postzegel (al mag het ook per mail). Maar de verstrekking kan, letterlijk, in de papieren lopen. Allereerst is er het verhaal van de leges: gemeenten proberen de werktijd van ambtenaren die de documenten bij elkaar moeten zoeken, te verhalen op de verzoeker. Dat doen ze in de vorm van leges. Maar er is nog een andere, minder bekende kant aan de zaak.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Aantal wijzigingen achternaam neemt sterk af

DATA - Steeds minder mensen wijzigen hun achternaam. Vorig jaar werden er in totaal 1269 achternamen veranderd, dat is een afname van 17 procent ten opzichte van het jaar daarvoor. De flinke afname is al langer gaande. In 2010 waren er ten opzichte van 2009 30 procent minder naamswijzigingen. Dat blijkt uit cijfers die het ministerie van Justitie en Veiligheid verstrekte aan het ANP en Sargasso.nl.

,,De oorzaak van de daling is vermoedelijk de verhoging van de kosten om een naam te wijzigen”, zegt een woordvoerder van het ministerie. Voor 2009 was men daar nog 390 euro aan kwijt, in dat jaar stegen de kosten naar 487,50.

Per 1 september 2011 is de prijs nog verder gestegen, naar 835 euro. ,,De verhoging van de leges ging in stappen van twee jaar. De prijs die nu geldt is kostendekkend”, aldus de woordvoerder. Het ministerie verwacht een verdere afname van het aantal naamswijzigingen voor 2012.

Een achternaam veranderen is aan voorwaarden verbonden. In 2011 kwamen er 2247 aanvragen binnen, waarvan 56 procent voldeed aan de voorwaarden. Dat percentage schommelt door de jaren heen tussen de 55 en 70 procent.

De meeste aanvragen betreffen kinderen die de naam van een andere ouder of verzorger willen krijgen, ruim 1100 per jaar. Ook bij volwassenen vormt dit type aanvraag de grootste groep. Echtscheiding van de ouders is de belangrijkste reden om dit te doen. De ouder van wie het kind de nieuwe naam krijgt, moet in de periode direct voor de scheiding minstens 3 tot 5 jaar voor het kind hebben gezorgd.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.