Pleidooi voor de smaak

Er valt tegenwoordig bijna niet meer aan te ontkomen. Onze maatschappij wordt overspoeld door zogenaamde kunst, muziek, entertainment en producten die geur noch smaak hebben. Zouteloos, emotieloos en ontdaan van alles dat wie dan ook maar enigszins iets zou kunnen laten voelen. De grootste misdaad is dat dit alles doelbewust gebeurt. Miljoenen worden er per jaar uitgegeven aan marketingstrategieën om onze zintuigen zo min mogelijk te prikkelen. Want, als een product echt smaak heeft en onze zintuigen echt prikkelt, dan is er het risico dat iemand het niet wenst te verorberen, men kan het immers "vies" vinden. Of het nu gaat om een boek, muziek of ons voedsel, dit is een risico dat een bedrijf zich niet kan of wil permitteren bij massaproductie. Bedrijven als McDonalds besteden dan ook veel geld aan het ontwikkelen van een hamburger die zo min mogelijk smaak heeft, zodat niemand het risico loopt hem vies te vinden. Als het nu beperkt bleef tot een clown met een obsessie om de wereld te veranderen in een utopia voor obesitas, dan zou ik daar vrede mee kunnen hebben.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.