De Indiase minister van Milieu: Jairam Ramesh daagt de wereld uit het (goede) voorbeeld van miljoenen hindoes te volgen en voortaan geen rundvlees meer te eten om zo de CO2-uitstoot te verminderen (SMH). Ramesh heeft opzich wel een punt, de productie van 1 kilo steak zorgt voor min of meer vier maal zoveel CO2-uitstoot dan de productie van 1 kilo kipfilet (klikken scrollen). Maar als hindoe heeft hij natuurlijk wel makkelijk praten, hij heeft immers nog nooit het genot van een goede biefstuk geproefd. Hij weet niet wat ie mist?! Voor Argentijnen of Paraguayanen is een maaltijd zonder lap koeienvlees een vegetarische maaltijd (ook al eten ze kip of varken) dat is het andere extreem. Europeanen bevinden zich qua 'roodvleeszucht' gemiddeld ergens tussen latino's en hindoes in. Voor een postmoderne flexitariër in Europa is het minderen van de 'koeconsumptie' een haalbare kaart. Eet bijvoorbeeld enkel nog Schotse Hooglander uit een natuurgebied bij u om de hoek: weinig CO2-miles en niet altijd beschikbaar zodat u vanzelf minder eet.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Dit maal een stuk ingezonden door Nick, student economie & bedrijfseconomie, over de ontwikkelingen in Azië.
De meeste economen zijn het er wel over eens: over 50 jaar is de wereld niet meer zoals hij nu is. Het Westen is zijn mondiale heerschappij kwijtgeraakt aan de nieuwe grootmacht China en, in mindere mate, India. Na een dipje van 150 jaar wordt China weer wat het voor die tijd altijd was: de grootste economie ter wereld. Of toch niet?
In de jaren ’60 van de 20e eeuw ontstonden er grote economische discussies in de Verenigde Staten. Veertig procent van de Amerikaanse economen had serieuze bedenkingen bij de superioriteit van het kapitalistische systeem. De grote concurrent van die tijd, de communistische Sovjet-Unie, liet al jaren achtereen stabiele, hoge economische groeicijfers zien. Crisis of niet: zelfs in de rumoerige jaren ’30 bleef de Sovjet trein onverhinderd door denderen. Elk jaar weer 6% groei; een dieseltrein was het. De Russen liepen ook nog eens tien jaar voor met de ruimtevaart technologie: eerst ging het hondje Laika de ruimte in, daarin Youri Gagarin. John F. Kennedy beloofde voor het einde van het decennium nog een man op de maan te zetten. Voor de zekerheid werden er vooraf alvast opnames gemaakt in de Hollywood-studio’s.
De trein uit het oosten bleef nog even door denderen, maar zwakte op een gegeven moment in snelheid af en niet veel later ontspoorde hij zelfs. Hoe kon dit? Decennia lang werkte het systeem toch prima? Waarom zou de Sovjet-Unie de VS nu opeens niet meer bij kunnen benen in hun wapenwedloop?
India liet afgelopen weekend haar eerste kernonderzeeër te water en voegde zich daarmee volgens haar premier, Manmohan Singh, tot een exclusieve club van de tot dusver vijf landen die over deze technologie beschikken.
Het prototype, de Arihant (wat “verwoester der vijanden” betekent in het Sanskriet) werd volgens Singh met Russische steun gebouwd en “symboliseert de nauwe strategische partnerschap welke we met Rusland genieten,” aldus de premier.
Met de Arihant beschikt India binnenkort over een drievoudig afleveringssysteem voor kernwapens: vanuit de lucht middels bommenwerpers en langeafstandsraketten, en over zee. Pakistan heeft slechts de eerste twee en is onthutst over deze ontstane imbalans. Er bestaat echter nog enige twijfel over de volledige potentie van de Indiase onderzeeër. Aanvankelijk werd de Arihant namelijk ontworpen als aanvalsonderzeeër; waarschijnlijk is echter dat de huidige boot wel degelijk, eventueel met kernkoppen geladen, raketten kan dragen en afvuren.
Een gewapend conflict met een buurland is voor India nog altijd een reëele mogelijkheid. De laatste oorlog met Pakistan kwam pas in 1999 terwijl een toekomstige aanvaring met China niet wordt uitgesloten. Met een kustlijn van meer dan 7500 kilometer, waarlangs dertien grote havens en bijna tweehonderd kleinere zijn gelegen, heeft India een goede reden om haar marine uit te breiden. De grootste dreiging vandaag de dag gaat echter niet meer van staten uit, maar van terroristen. Alhoewel India zichzelf graag als de grootmacht van de Indische Oceaan beschouwt en zelfs tot taak gesteld ziet om deze zee veilig te stellen voor handelsverkeer zijn grootste onderzeeërs allicht niet de meest praktische instrumenten om piraten te bestrijden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dat Pakistan tegenwoordig wellicht de grootste bedreiging voor de stabiliteit van het Midden-Oosten vormt, wisten we al. Maar het wordt nog erger: het land staat op de rand van de afgrond.
Eerder waarschuwde Henry Kissinger al dat Pakistan gemakkelijk slachtoffer zou kunnen worden van jihadextremisme. Zou de coalitiemissie in Afghanistan falen, schreef hij, dan was Pakistan zeker aan de beurt. “Pakistans leiders moeten zich realiseren dat aanhoudende tolerantie,” van de terroristen die vanuit Pakistan in Afghanistan aanslagen plegen, “hun land nog dieper in een internationale maalstroom zal trekken,” aldus de Amerikaanse oud-minister van buitenlandse zaken. Die terroristen die in Pakistan hun heil zoeken versterken hun aanwezigheid. Over aanzienlijke delen van het land, bijna twee-derde volgens een expert, heeft het centrale gezag in Islamabad vrijwel geen enkele controle meer.
Pakistan is niet als Afghanistan een achterlijk en geïsoleerd land van weinig internationale betekenis. In tegendeel: het heeft een bevolking van 165 miljoen, is economisch zeer met de regio verweven, en militair krachtig, met een aanzienlijk leger en 100 kernwapens. Valt dit land uit elkaar dan zouden de gevolgen rampzalig zijn. Het geeft de extremisten een machtsbasis die nog zekerder is dan Afghanistan ooit was; het biedt legitimiteit aan terroristen in de gehele regio die beweren te streven naar een pure sharia-staat; en het ondermijnt de militaire inspanningen van de coalitie in Afghanistan die nu mede via Pakistan wordt bevoorraad.
India zag na de terroristische aanslagen in Mumbai af van militaire actie tegen Pakistan omdat dit land kernwapens bezit. Dat heeft de voormalige Indiase legerchef Shankar Roychowdhury verklaard. Ook in 2001 na een terroristische aanslag op het Indiase parlement weerhielden de Pakistaanse kernwapens India van een militaire reactie op haar buurland. Toch waren er in beide gevallen sterke aanwijzingen dat de terroristen waren opereerden vanuit en met steun van Pakistan (IPS).
Wie kernwapens bezit kan op het geopolitieke vlak dus wel een potje breken. De Verenigde Staten en Rusland voeren zo ieder hun periodieke invasies uit in landen die bijsturing verdienen. China stuurt vooral intern bij, al valt erover te discussieren of Tibet en Xinjiang bij China horen. De geheime diensten van de drie grootmachten én mede-kernmachten Frankrijk en Groot-Brittannië gaan ook wereldwijd ongehinderd hun gang zonder dat hier militaire repercussies tegenover staan. Israël waant zich in haar optreden in de regio onaantastbaar dankzij die paar kernbommen die klaarliggen op een luchtmacht basis in de Negev woestijn. En dus ook Pakistan. Dat laatste land geeft ruimte aan islamistische miltanten om zich organiseren, te bewapenen en aanvallen in de buurlanden India en Afghanistan uit te voeren. Maar dankzij de Pakistaanse kernwapens gaat India (voorlopig) niet over tot een militaire vergelding. Een luxepositie waarin Iran, Suriname en Lapland ook wel zouden willen zitten. Of gaat het Ahmadinejad enkel om de kernenergie?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“The Chinese Army has a big deployment at the border, at Bumla. That?s why we?re here.”
Madan Singh, een jonge officier in het Indiase leger, verklaart de troepenopbouw van India aan de grens met China. Beide landen hebben een conflict over een stuk van Tibet, dat de afgelopen maanden op scherp gezet is.