De rollen waren even omgedraaid. Het was opeens niet mevrouw Mees die zich al stalker profileerde, zij was zelf onderwerp geworden. Ze had zojuist bezonnebrild op onaangekondigde tijd het gebouw betreden. Om emoties te verbergen of om moeilijk herkenbaar te zijn, maar de media herkende onmiskenbaar mevrouw Mees, de stalker van meneer Buiter. Het was snel gegaan. De dag dat meneer Buiter had besloten dat hun relatie tot een einde moest komen, was de dag geweest dat zij plotseling tot stalker was gebombardeerd. Een welbekend woordenboek duidt haar bezigheid als ‘voortdurend lastigvallen’ of ‘hinderlijk volgen’. En juist in het woord ‘hinderlijk’ lijkt de crux van haar bestaan te zitten. Hoe leuk was het voor meneer Buiter om elke dag een mailtje te ontvangen van iemand van wie hij dat wilde? Maar hoe leuk was diezelfde hoeveelheid post nog toen hij de afzender liever mondgesnoerd achterliet?
Volgens econoom Heleen Mees is het goed om de noordelijke provincies leeg te laten lopen en iedereen in de Randstad te laten wonen. Omdat ze economisch gezien niet hard genoeg hun best doen daar. Of zo.
ht Erik B.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
OPINIE - De Arabische lente zal de geschiedenisboeken in gaan als een bijzondere periode, waarin de Arabische jeugd de arrogantie van Westerlingen over hun verheven cultuur een spiegel voor houdt.
De mondiale economische crisis die zijn staart nog steeds roert, roept zeer uiteenlopende reacties uit. De opstand tegen de heersende elite in het Westen kende zijn hoogtepunt met de Occupy-beweging. Deze nogal tamme en onduidelijke beweging doofde als een nachtkaars uit. De Arabische jeugd echter toont een revolutionair elan dat weinig onderdoet voor de bestormers van de Bastille. Sinds lange tijd krijgt Rousseau’s verlichtingsideaal van de volonté générale weer betekenis. Een democratie is meer dan een periodieke verkiezing, waar mensen in de tussentijd klagen dat het allemaal dezelfde zakkenvullers zijn.
Helaas kent een revolutie kent zelden een schoon verloop. Ook in de Arabische wereld is dat het geval. De chaos als gevolg van de machtsvacua ontmondt in talrijke geweldsexplosies. Schokkend is het lot van veel vrouwen die in de bestuursloze situaties ten prooi vallen aan het beest in de mens. Het is voor sommigen een aanleiding om in zelfgenoegzaamheid de superioriteit van de Westerse cultuur ten opzichte van de achterlijke Islam van stal te halen.
Een verandering van cultuur kan zowel van bovenaf opgelegd worden of van onderop worden bevochten. Arabische vrouwen voeren die strijd van onderop. Met gevaar voor eigen lijf blijven ze strijden voor hun positie. Ook na de talloze zeden- en geweldsdelicten op het Tahrirplein blijven vrouwen met of zonder hoofddoek zich er vertonen. In een recente reportage van het programma Altijd Wat is te zien hoe Arabische vrouwen een guerrillastrijd voeren voor de verovering van hun rechten.
“Geluk is een overschatte emotie.”
Heleen Mees is verantwoordelijk voor waarschijnlijk het meest bizarre citaat van het jaar. Het is haar antwoord als De Groene Amsterdammer haar de stelling voorlegt dat veel mensen gelukkiger zijn als ze niet keihard een carrière nastreven, maar proberen te genieten van het leven. (alleen voor abonnees)
En passant introduceert Mees ook nog de term ‘statistische discriminatie’:
“Dan zit ik op een terras, prachtig weer en zie ik goed opgeleide vrouwen die met hun kinderen in de weer zijn. Dan lijkt het leven bijna perfect. En, denk ik, waarom stoort dit me? Dan word ik met mezelf geconfronteerd en denk: wat vind ik hier nou verkeerd aan? Weet je wat het is? Die deeltijdvrouwen zitten die vrouwen die méér willen dan kinderen in de weg. Daarom stoort het me. Dat is statistische discriminatie.”
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.