Zonder solo wordt het niks

Verhalen in de muziek, ik luister er graag naar. Maar er is meer. Er zijn ook instrumentale nummers en ook nummers met lekker lange solo’s. Mijn vuistregel is: zonder solo is het niet veel waard. Dat klopt niet altijd, maar meestal wel. Neem bijvoorbeeld Duitse schlager. De Duitse schlager kent geen solo’s, dus daar klopt het wel. Verder moet natuurlijk ook de solo wel iets voorstellen. Hij hoeft, voor mij dan, beslist niet technisch heel moeilijk te zijn of zo, het is iets anders, moeilijk te omschrijven en misschien ook niet altijd voor iedereen hetzelfde, de solo moet HET hebben. Wie weet wat dat is, snapt het wel en wie niet, kan altijd nog een keer gaan luisteren of gewoon iets anders gaan doen. Lyrics are lyrics And a song is a song But without a solo You won’t get along Words can be nice And words can be fine But without a solo You’ll miss the divine Ik houd me graag aanbevolen voor suggesties voor platen met de favoriete solo’s van de lezers. Hopelijk kan ik dan volgende week weer de platenwinkel gaan plunderen, net zoals ik naar aanleiding van jullie reacties op mijn vorige column heb gedaan. Mijn absolute favoriet in het instrumentale solo-genre is een stuk van een uur lang dat eind jaren 70 op het Krautrock-label Brain is verschenen en dat nu moeilijk verkrijgbaar is: ‘Solar Music Live’ van de groep Grobschnitt.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.