Tour de Force

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Ger Bosma met een kleine historische terugblik op de Tour. De renners van de Tour rijden vandaag de laatste kilometers naar Parijs. Traditiegetrouw zal de finish liggen op de Champs-Élysées. Hoewel traditie? Het lijkt misschien alsof het nooit anders is geweest, maar toch is het pas sinds 1975 dat de Tour de France daar eindigt. De Belg Walter Godefroot won die dag de sprint en Bernard Thévenet kreeg definitief le maillot jaune om de schouders. De laatste Tourdag is overigens vaak weinig meer dan een formaliteit. Ook in 2010 ligt het draaiboek voor de zesendertigste aankomst op de Champs-Élysées al enige tijd klaar. Contador zal het geel behouden en Cavendish wint voor de vijfde maal de massasprint. Toch is er heel wat veranderd sinds de eerste editie in 1903, die gewonnen werd door Maurice Garin. Die eerste Tour, georganiseerd door de hoofdredacteur van het tijdschrift L'Auto, Henri Desgrange, had een lengte van 2428 kilometer. Qua afstand valt dit mee. De Tour van 1926, de langste en volgens sommigen de zwaarste ooit, was 5745 km lang. De laatste jaren praten we gemiddeld over een parcours van zo'n 3500 km.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het Saillant | Andy Schleck huilt krokodillentranen

, door

SaillantLOGO Andy Schleck huilt krokodillentranen. “Ik zou in zo’n geval niet hebben aangevallen.”

Woedend was hij. Zo hadden wij wielervolgers Andy Schleck (Luxemburg, 10 juni 1985) nog nooit gezien. Met een los handgebaar wuifde de gele ridder de camera’s van zich af. Oprotten. Ondanks de zware verduisteringsglazen waren duidelijk twee gloeiende kolen zichtbaar. Ontvlamd. Woedend was hij.

De ideale schoonzoon Andy Schleck zou niet hebben aangevallen, zei hij. Hij zou hebben gewacht. In de eerste plaats is dit een flagrante leugen: in de kasseienrit door Noord-Frankrijk waar zijn broek Fränk kapot viel, reed de kleine Luxemburger na een val van Contador gewoon verder. Zelfs nadat het voltallige peloton onder aanvoering van ploeggenoot Fabian Cancellara in de schande van Spa wél op hem had gewacht.
In de tweede plaats zijn het krokodillentranen.

“Ik heb de trui niet verloren omdat ik minder was”, zei Andy Schleck, “daarmee had ik vrede kunnen hebben.”
Ach gos. Zou je Andy niet gelijk een lollie geven? Of een kusje-erop?

Andy Schleck moet eens terug naar de jeugdcategorieën. Een ketting loopt nooit zo maar van een fiets af. Na afloop verklaarde Andy dat hij zelf ook niet precies wist wat er was gebeurd. Ploegleider en oud-winnaar (alsmede flagrant dopinggebruiker) Bjarne Riis ging zelf een rondje rijden op de gele fiets om na te gaan hoe de SRAM versnelling eraf had kunnen lopen op dat (beslissende?) moment in de Tour. Ook hij kon niets anders concluderen dan dat hij het niet wist.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.