"Er is het Europa van de 21ste eeuw geen plaats meer voor rondtrekkende burgers als de Roma en Sinti. Het beleid moet er op gericht zijn deze mensen zo spoedig mogelijk onder te brengen op een vaste woon- en verblijfplaats". Niet mijn persoonlijke mening. Maar wel eentje die sinds gisteren veelvuldig op diverse fora wordt geventileerd. Hoogtijd dus om deze stelling eens te onderwerpen aan de Wisdom of the Krauts. "Als ik mijn tentje opzet aan de rand van de weg krijg ik een bekeuring.. ..en slapen op het strand van Monaco mocht ik ook al niet". Gelijke monniken... klinkt logisch. Maar als jouw vader, grootvader en overgrootvader niet anders deden. Jouw overgrootvader al zo leefde nog voor veel van de huidige nationale staten ontstonden, waarom zou jij dat dan niet meer mogen? Zolang je maar geen criminele dingen doet. Slapen onder de sterren is geen misdaad. Zouden wij in Europa dit kleine stukje sociale diversiteit niet moeten koesteren en op een menselijke en rechtvaardige manier inpassen? Gewoon omdat in ieder mens (heel diep) een nomade schuilgaat? Een pas gescheiden ZZP-er die vanuit de Starbucks op het Centraal Station de hele ochtend zijn zaken via gratis WiFi regelt en slechts één kopje koffie bestelt is toch ook een soort opportunistische nomade? Of zijn de Roma en Sinti gemeenschappen zo hopeloos verloederd door criminaliteit, analfabetisme en vrouwenonderdrukking dat deze manier van leven maar snel moet worden opgedoekt? Spreek vrijuit maar bedenk wel: het gaat hier om mensen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“Dit is een situatie waarvan ik dacht dat Europa die niet meer zou meemaken na de Tweede Wereldoorlog” stelt Eurocommissaris Viviane Reding (Justitie en Mensenrechten) vandaag in een persconferentie waarin Brussel de oorlog verklaart aan de Roma-uitzettingen in Frankrijk. Volgens Reding is het Roma-beleid van de Franse regering een schande. Ze reageerde hiermee op een uitgelekte brief waarin de Franse minister van Binnenlandse Zaken stelt dat de ontruimingen van de illegale kampementen in de eerste plaats tegen Roma als groep zijn gericht. Brussel zal binnen twee weken tegen Frankrijk een procedure bij het Europese Hof starten. Groepsstraffen in Europa dat mag niet. Ziet u de paniekogen in de PVV fractiekamer al?
Een historisch moment in de Europese geschiedenis. De Europese Unie toont waarom ze is opgericht: “dit nooit meer”. Dat Frankrijk als bakermat van de EU nu de toorn van deze Unie opzich heeft gelaten mag très ironique heten. Ter afsluiting nog een fraai beschaafd citaat van de Eurocommissaris in de taal die zich hier zo goed voor leent: “La commission est gardienne des traités, et cela est l’un des fondements de l’Union européenne” (LeMonde). Zo die zit!
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
“It seems that the Dutch finance minister, Jan Kees de Jager, played a particularly stalwart role in re-concentrating the measures that the Franco-German pact had attempted to water down.”
(Charlemagne’s notebook, The Economist)
Ja, ja, De Jager wilde zo graag streng zijn over de centjes, vooral tegen al die zuidelijke types onder aanvoering van Parijs. Maar ja. Al trok onze minister van Financiën er nog zo hard aan, in de EU staat of valt elke belangrijke beslissing met de as Duitsland-Frankrijk, nog steeds. Het is wel begrijpelijk dat de Duitsers toch weer een beetje tegemoet zijn gekomen aan de Franse wensen, hun inschatting zou je strategisch kunnen noemen. Geen deal tussen Berlijn en Parijs betekent gewoon het begin van het einde van de euro, en daarmee van de EU. En dat gaat de Duitsers toch te ver. Parijs is wel een mis waard – met een beetje water in de financiële wijn. En toch, je hoeft geen helderziende te zijn om te voorspellen dat de onzekerheid rond de euro zal aanhouden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.