Gary Oldman houdt wel/niet van Joden

Steracteur Gary Oldman illustreert fraai hoezeer filosemitisme en antisemitisme twee kanten van dezelfde medaille zijn. In een interview met Playboy Magazine beweerde hij over Mel Gibsons antisemitische tirade uit 2006, dat Mel vooral de fout had gemaakt lelijke dingen te zeggen over Joden terwijl Joden Hollywood beheersen. Schelden op vrouwen, homo's en minderheden moet namelijk gewoon kunnen, vindt Oldman, aangezien vrouwen, homo's en minderheden zelf net zo goed schelden op anderen. Maar alleen als je blank, heteroseksueel of man bent wordt je er door de politieke correctheid op afgerekend. Hoe oneerlijk! Mel Gibson is in a town that’s run by Jews and he said the wrong thing because he’s actually bitten the hand that I guess has fed him – and doesn’t need to feed him anymore because he’s got enough dough. He’s like an outcast, a leper, you know? But some Jewish guy in his office somewhere hasn’t turned and said, “That f***ing kraut” or “F*** those Germans,” whatever it is? We all hide and try to be so politically correct. That’s what gets me.’ Daags nadat er de voorspelbare ophef over Oldman's opmerkingen ontstond, ging hij door het stof in een brief aan de Anti-Defamation League (min of meer de Amerikaanse variant van het CIDI). Boodschap: ik ben geen antisemiet, ik houd juist enorm van Joden! I would have pointed out that I had just finished reading Neal Gabler’s superb book about the Jews and Hollywood, An Empire of Their Own: How the Jews invented Hollywood. The fact is that our business, and my own career specifically, owes an enormous debt to that contribution. (...) I have an enormous personal affinity for the Jewish people in general, and those specifically in my life. The Jewish People, persecuted through the ages, are the first to hear God’s voice, and surely are the chosen people. ... Radiopresentatoren Sam Seder en Michael Brooks laten geen spaan heel van Oldmans gebrek aan ruggengraat: This is the biggest piece of hypocrisy that Gary Oldman could ever, ever, ever have engaged himself in. Now I'm actually sort of concerned he might actually harbor some antisemitic tendencies.

Door:

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.