"Deze Kalf staat ook voor het overwinnen van angsten ..want die heb ik nogal ..en afgezien dat ik die heb heeft Nederland die ook ..we worden tegenwoordig geïnjecteerd met angst ..een paar maanden geleden las ik een artikel waarin minister Verhagen aangaf dat de angst voor buitenlanders heel begrijpelijk is ..nou meneer Verhagen ..en met u ook Geert Wilders en al die mensen die achter u staan ..ik ben een Nederlander ..ik ben heel trots op mijn Marokkaans bloed ..ik ben een moslim en ik heb een fokkin Gouden Kalf in mijn hand! Nasrdin Dchar wint een Gouden Kalf voor Beste Acteur en spreekt een ontroerend dankwoord uit waarin hij de verziekte sfeer in de Nederlandse samenleving vlijmscherp duidt, maar waarin ook de veerkracht van Nederlandse moslims en hoop op een betere toekomst weerklinkt.
Frankie is 15 jaar en wordt binnenkort vader. Thuis zien ze hem niet staan, op straat lopen ze om hem heen en in winkels, ziekenhuis en sociale diensten zien ze hem liever vertrekken. Deze korte film geeft een indringend beeld van het leven aan de onderkant.
Via Open Culture.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Moet je films vanwege hun demonische boodschap verbieden? Films zijn in Nederland niet echt verboden, maar niet alle films zijn vrij verkrijgbaar. Duitse propagandafilms uit de nazitijd mogen in Nederland alleen voor wetenschappelijke doeleinden en onder strikte voorwaarden worden bekeken. Een film als Der ewige Jude (1940) is niet zomaar in de videotheek op de hoek af te halen. Dat betekent niet dat nazifilms op internet lastig zijn te vinden. Tik de juiste zoekterm in en je kunt de films direct gratis bekijken. Dient het verbieden van films een doel of gaat de vrijheid van meningsuiting boven alles?
Gelijkenissen tussen Fitna en der ewige jude
Der ewige Jude wordt net als Fitna als een op feiten gebaseerde documentaire aan het publiek voorgeschoteld. We zien de negatieve gevolgen van de veronderstelde massa-immigratie van ‘anderen’. Er wordt selectief geknipt en geplakt uit de Heilige Boeken om het extreme, perfide en politieke karakter van de vreemde ‘godsdiensten’ duidelijk te maken. Waar Geert Wilders bepaalde delen van de Koran selectief selecteert, doet regisseur Fritz Hippler (1909-2002) exact hetzelfde met de Thora. Het centrale thema, dat ‘de ander’ geen geloof aanhangt, maar aanhanger is van een gevaarlijke politieke ideologie, komt in beide films duidelijk naar voren. Waarom is de Duitse film verboden en Fitna niet? De nazifilm lijkt niet zozeer verboden om de inhoud an sich, maar doordat men de film ziet als een radertje. Een radertje in de propagandamachine van de nazi’s, die de Duitse geesten rijp maakte voor de Shoah. Is dat niet meten met twee maten?
Since Despicable Me was shamefully ignored in the Academy Awards nominations, I decided to dedicate a post to it, putting together a few thoughts I had while reading Richard Sennett’s The Craftsman.
In the book, Sennett describes craftsmanship as such (Kindle edition):
“Craftsmanship names an enduring, basic human impulse, the desire to do a job well for its own sake. Craftsmanship cuts a far wider swath than skilled manual labor. Craftsmanship focuses on objective standards, on the thing in itself. Social and economic conditions, however, often stand in the way of the craftsman’s discipline and commitment: schools may fail to provide the tools to do good work, and workplaces may not truly value the aspiration for quality.” (Loc. 101-10)
For Sennett, craftsmanship involves dedication to work for the sake of work itself, the production of quality. For the craftsman, there is no separation between intellectual and manual labor, with one valued over the other.But the labor process is not simply a means to an end. It is valued in and of itself, as perpetual training in skill as well as opportunity to resolve problems and improve one’s craft. The work of the craftsman is the work of constantly problem-finding and problem-solving.
Craftsmanship is therefore a lifelong process of complete engagement with one’s craft. The craftsman does not wing it, or phone it in. The constant problem-finding / problem-solving dynamic challenges one’s skills to evolve, building on experience, obedience to rules of one’s craft and personal answer to the challenges. That takes time and patience. But this is also why the craftsman does not find repetition boring. Boredom and ennui, as demonstrated in several plates in Diderot’s Encyclopedia, are traits of the idle (and unskilled and useless) aristocratic classes.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Als je Lost in Translation niet gezien hebt, lees dan niet verder want spoiler alert (en ren naar de videotheek, voor zover die nog bestaan).
Het blijft een van de meest ontroerende filmeindes (sorry, alleen maar link want NBC Universal doet moeilijk) van de afgelopen jaren. Scarlett zit in een quarterlife crisis en bij Bill raast de midlife crisis door d’aderen. Ze hebben een paar dagen in hun zelf gecreëerde bubbel in Tokyo geleefd, verlangend om elkaar heen draaiend, afgesloten en genegeerd door de buitenwereld. Ze koesteren niet eens zozeer een romantisch verlangen, maar vooral een verlangen om weer zin te zien in het leven, om een vriend te hebben die je begrijpt.
Net voor deze scene hebben Scarlett en Bill onhandig afscheid genomen. Zo mag het niet eindigen – ieder gevangen in zijn eigen misère, denk je als kijker. Maar dan ziet Bill vanuit zijn auto Scarlett lopen en neemt de juiste beslissing, of liever gezegd: hij neemt überhaupt eindelijk eens een beslissing. Hij loopt haar achterna, pakt haar beet en fluistert precies de juiste zinnen in haar oor. Wat, dat is onderwerp van speculatie. En eerlijk gezegd wil ik het niet weten.
Hoe optimistisch en mooi kan een filmeinde of –fragment zijn? Ga daar maar eens overheen.
Hier weer een bijdrage die we overnemen van Osocio. Deze site volgt wereldwijd “social adverting and non-profit campaignes”.
This spot is made for the Queer Lisboa, The Lisbon Gay and Lesbian Film Festival. Film lovers immediately recognize this scene from Tarantino’s Reservoir Dogs.
The Mister Pink commercial is part of the celebration of the Festival’s 15th anniversary (2011). The festival will take place from the 16th to the 24th September 2011, at Cinema São Jorge.
Advertiser:
Queer Lisboa
Agency:
Fuel Lisbon
Additional credits:
Creative team: Marcelo Lourenço/Pedro Bexiga
TV producer: Miguel Barbosa
Production Company: Sync
Music: Display
Director: Pau de la Sierra
Source:
Adverblog
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In this case, traditions = racism and slavery, period, case closed.
I have already shows this short film, but it just got an award, so, it’s a good opportunity to plug Ben Guest’s work on everyday racism, the pervasive and often invisible and uncontested one:
The South Will Rise Again from Ben Guest on Vimeo.
I had forgotten how clueless that young blond student was.