Niet alleen de de Britse Barclays bank, die momenteel gesprekspartner is van de ABN Amro, houdt de Zimbabwaanse dictator Mugabe in het zadel (Guardian). Ook 3000 Angolese politieagenten zullen vanaf deze week hun steentje bijdragen. Ordnung muß sein, immers. Zo redeneert de minister van Binnenlandse Zaken van Angola, Roberto Monteiro, die zijn agenten stuurt om het geweld bestrijden zodat de 'vrede en veiligheid' behouden blijven. De vraag is of de Afrikaanse Unie dit gaat accepteren? In Zuid-Afrika ontstaat inmiddels steeds meer onvrede over de passieve houding tegenover het regime van Mugabe. Na de milde reacties vanwege de overheid heeft het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) scherper gereageerd in het parlement. Folteringen mogen volgens het ANC niet getolereerd worden, en verschillende oppositiepartijen eisen dat de Zuid-Afrikaanse president Thabo Mbeki een sterker publiek standpunt inneemt over Zimbabwe. (MondiaalNieuws). Dat kan nog eens behoorlijk complex worden als al die buurlanden zich gaan bemoeien met de situatie. De Zimbabwaanse blogger Radical Soldier pleitte afgelopen weekend indirect ook al voor een Britse invasie in het land: Britain, in my view, has more legal grounds to invade Zimbabwe than it did Iraq (BBC).
“Het feit dat niet langer over een Europese grondwet wordt gesproken is een signaal dat de tekst die Nederland twee jaar geleden in een referendum heeft verworpen kan worden veranderd”, aldus premier Balkenende (Telegraag).
De politiek leider van de Dwarsliggers in de Lage Landen manouvreert behoedzaam naar het licht aan het einde van de tunnel.
Of ziet u dat anders?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Komende zondag, 25 maart, is het precies vijftig jaar geleden dat het verdrag tot oprichting van de Europese Economische Gemeenschap (EEG), de voorloper van de huidige Europese Unie, in Rome werd ondertekend. Tijd dus voor een viering: die van de Europese eenwording. De Europese regeringsleiders zullen de viering luister bijzetten met de lancering van de “Verklaring van Berlijn“, een plechtig document over waar de Unie voor staat, wat de Unie heeft bereikt en wat de Unie nog gaat bereiken (ofwel een Europese grondwet, want vooral die heeft de komende jaren prioriteit). De Verklaring van Berlijn werd opgesteld door de Duitse bondskanselier Angela Merkel, niet opdat Duitsland na de oorlog aan de basis stond van de Europese samenwerking, maar omdat Merkel toevallig de huidige EU-voorzitter is. Of de Euro erin staat als Europese verworvenheid valt echter nog te bezien, want de Britten waren fel tegen. Ook de Polen waren niet blij met het concept-verdrag. Zij wensten weer een verwijzing naar de ontworsteling aan het communisme in het verdrag.
Waar staat de EU inmiddels voor? We tellen 27 landen en 496 miljoen inwoners, die vooral aan het bakkeleien zijn over meer en minder abstracte zaken als monetaire politiek, internationale handel, immigratie, consumentenbescherming, terrorismebestrijding en milieu. Belangrijke onderwerpen die het leven van de Europeaan in toenemende mate zijn gaan bezighouden. Op een gezamenlijke website van NRC Handelsblad en We the People kunnen Europese burgers dezer dagen ook foto’s dumpen waarmee ze hun mening over de Europese eenwording kunnen etaleren. Ook veel Nederlanders zenden momenteel foto’s in. Welke foto’s ze insturen? Foto’s van het oorlogskerkhof in Margraten, het beeld van Erasmus in Rotterdam, het Kurhaus in Scheveningen en de moskee op de hoek Meeuwenlaan-Valkenweg in Amsterdam-Noord.
Deze post gaat in op de veranderingen in de autobrandstofsector veroorzaakt door het biobrandstofbeleid van de Europese Unie. Het gaat hier specifiek om biobrandstof waaronder ethanol, biodiesel, biomethanol, pure plantaardige olie enzovoorts. Naar biomassa welke verstookt wordt in elektriciteitscentrales wordt niet gekeken.
In 2010 moet 5.75% en in 2020 moet 10% van de autobrandstof gedekt worden door biobrandstoffen. Deze minimum streefcijfers vanuit Brussel betekenen nogal wat, zeker vanwege het bindende karakter. In 2005 bedroeg de consumptie van autobrandstof in de Europese Unie om en nabij de 8 miljoen vaten per dag. Aangezien 1 vat aardolie 159 liter bevat tanken we in Europa 1.27 miljard liter per dag om aan onze vraag naar wegtransport te voldoen. Het aandeel biobrandstoffen in 2005 bedroeg volgens de raming van de Europese Comissie 1% of 80.000 vaten per dag. Vrijwel de gehele biobrandstof productie werd gedekt door eigen Europese productie. De Europese vraag naar aardolie is vrij stabiel, en stijgt volgens het Internationaal Energie Agentschap in de periode tot aan 2020 met 0.2% per jaar.
Dat betekent dat er ongeveer 460.000 vaten per dag aan biobrandstof getankt moet worden in 2010 volgens Brussel en in 2020 ongeveer 820.000 vaten per dag. Naar verwachting van het Internationaal Energie Agentschap stijgt de Europese productie van biobrandstoffen richting de 200.000 vaten per dag in 2010. Als de ramingen correct zijn moeten er dagelijks 260.000 vaten aan biobrandstof geïmporteerd worden om aan de Europese richtlijn te voldoen, een zeer hoge hoeveelheid. De doelstelling van 5.75 procent voor 2010 zal waarschijnlijk niet gehaald worden. De impacts op het landbouwareaal beginnen tegen 2010 ook te tellen. Het landbouwareaal in Europa bedekt 40.7% van de 430 miljoen hectare aan Europese oppervlakte. Als we uitgaan van 1500 liter aan biobrandstofproductie per hectare per jaar is er 7.74 miljoen hectare aan areaal nodig om 200.000 vaten per dag aan biobrandstof te produceren. Dat betekent dat 4% van het Europese landbouwareaal tegen 2010 gebruikt wordt om biobrandstoffen te telen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Twee verhalen op dezelfde dag die naadloos op elkaar aansluiten. Allereerst een artikel over de Amerikaanse regering die in Europa de gegevens van financiële instellingen ophaalt. We schreven hier kort over nadat bekend was geworden dat Swift desgevraagd inzage gaf in internationale transacties. Joep Dohmen Dimitri Tokmetzis zijn hier voor NRC Handelsblad eens goed ingedoken (hulde!). Daar komt naar boven dat eigenlijk alle bankgegevens opgevraagd kunnen worden door de Amerikanen, zonder dat de wet in Europa of Nederland daarin voorziet. Dit alles onder het mom van terrorisme bestrijding.
Dan het artikel over de FBI in de VS die gegevens verkregen middels de Patriot Act misbruikt voor andere onderzoeken dan naar terrorisme. En hier gaat het dan ook over onze financiële gegevens die toch al op dubieuze wijze verkregen zijn.
Ik raad u aan beide artikelen volledig te lezen om een goed beeld te krijgen bij wat er nu werkelijk gaande is (tenzij u Zutman heet). Quote van Jacob Kohnstamm in het NRC artikel:
„Wat zou u ervan vinden als Poetin of de Chinezen hier uw financiële gegevens zouden opvragen? Uw spaartegoeden, hypotheek, bankafschriften. Zouden wij dat accepteren?”
De vraag is echter, wat doen we hiermee? De politiek heeft na wat vragen en een ontwijkend antwoord van Zalm vorig jaar het er maar bij gelaten, op een kleine oprisping na. Europa is in overleg en de banken geven geen commentaar.
In de tussentijd heeft een vreemde mogendheid de vrijheid mijn financiële gegevens op te vragen zonder tussenkomst van een rechter in Nederland of een wet die hier duidelijke regels voor stelt. En omgekeerd hoeven we dit echt niet te proberen.
Het is toch wel gênant om zien dat er zo nonchalant omgesprongen wordt met deze flagrante schending van onze privacy.
Hoe hier iets aan te doen? In de pen klimmen maar weer. Allereerst een e-mail sturen naar de Tweede Kamer. En eigenlijk ook maar een schrijven naar alle financiële instellingen waar ik diensten heb lopen. Met name voor dat laatste kan ik wel wat hulp gebruiken. Gegeven de glibberigheid van de banken in deze kwestie, is het zaak de brief goed te formuleren. Reacties hierop zijn dan ook van harte welkom.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
I am resigning with a heavy heart but a clear conscience
In het Verenigd Koninkrijk wordt vandaag in het lagerhuis gesproken over een plan om een nieuwe generatie onderzeeërs met kernwapens te bouwen. Deze vervangers van de Trident moeten in de toekomst ook als afschrikking dienen voor kwaadwillende kernmogendheden als Noord-Korea en Iran. Verder dient het als bescherming tegen terroristen uitgerust met kernwapens. Hoe een onderzeeër je kan beschermen tegen een terrorist met een kernwapen in zijn koffer is overigens een raadsel.
Dit plan van Blair stuit echter op veel weerstand binnen zijn eigen gelederen. Eergisteren stapte de assistent van Jack Straw (soort staatssecretaris), Nigel Griffiths, al op met bovenstaande verklaring. Gisteren stapte Jim Devine, politiek secretaris van de minister voor Gezondheidszorg, ook op.
Gisteren maakte de franse president Chirac bekend een punt te zetten achter zijn veertig jaar lange politieke carrière. Chirac heeft in die periode veel quotes gemaakt die hij op een gedragen toon met veel aplomb kon poneren. De beroemdste quote van deze Europeaan is wellicht die over de Britten:
Les Britanniques, “la seule chose qu’ils ont faite pour l’agriculture européenne, c’est la vache folle. On ne peut pas faire confiance à des gens qui ont une cuisine aussi mauvaise. Après la Finlande, c’est le pays où l’on mange le plus mal” (Jacques Chirac dans le texte)
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.