Ondanks dat presentator Thomas Erdbrink als een stuiterbal door het gesprek heen kaatste, maakte de gast deze eerste Zomergasten 2016 toch alleszins onderhoudend. Dat een interviewprogramma geen aangever in optima forma behoeft om toch onderhoudend te zijn, heeft Thomas Erdbrink in zijn vuurdoop als presentator van het programma Zomergasten wel bewezen. 'Onze' man uit Iran stuiterde als een kwispeldolle terriër met ADHD en te weinig tijd van de hak op de tak en van het ene onderwerp naar het andere, daarbij zijn Zomergast voortdurend in de rede vallend met tussenwerpingen en premature vragen over iets dat later nog aan de orde zou komen.
Het gaat hier om elitaire types, die hebben niet de geschiedenis van de uitgeverij gemaakt. Als die uitgeverij echt een verzetsuitgeverij is, dan hoor ik juist daar. En daar horen Leon de Winter en Jessica Dürlacher niet bij. Want die staan juist achter de bezetting, die van Israël. Zij staan achter onderdrukking, achter misdaad tegen de menselijkheid. Dat is een belediging van een verzetsgeschiedenis van een uitgeverij.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
VOORBESCHOUWING – Dyab Abou Jahjah roept vooral zoveel weerzin onder onze intellectuelen op, omdat hij het als Arabische moslim waagt, het Westerse superioriteitsbesef uit te dagen.
Ach ja, Dyab Abou Jahjah. Ik kan me nog herinneren hoe de Libanese Vlaming en voorman van de Arabisch Europese Liga in de jaren na de aanslagen van 9/11 op het toneel verscheen.
De cultuursupremacistische verdachtmaking van moslimgemeen-schappen door Frits Bolkestein en zijn ideologische opvolger Pim Fortuyn hadden met die aanslagen in één klap profetische klanken gekregen.
Overigens kwam die problematisering van migranten met een islamitische culturele achtergrond zo rond de eeuwwisseling niet enkel uit conservatieve en nationaal-populistische hoek: zelfs keurige sociaal-democratische intellectuelen als Paul Scheffer schreven inmiddels openlijk over ‘Het multiculturele drama’ (NRC, 2000).
De aanslagen op de Twin Towers in 2001 gaf die problematisering een acuut en dramatisch karakter. Menigeen vroeg zich nu af wat voor geloof dat nou toch was, dat haar aanhangers aanspoorde duizenden onschuldigen mee te sleuren in nihilistische kamikazeacties, en in het verlengde daarvan: wat we in vredesnaam met de migrantengemeenschappen uit Marokko en Turkije in huis gehaald hadden.
Het integratiedebat
Het Paard van Troje, aldus onze cultuursupremacisten. Die moslims waren een vreemd, ja vijandig element in het Westers lichaam. Ze hielden hardnekkig vast aan hun achterlijke gewoonten en attituden, een anti-Westerse ideologische blik op de wereld en daarboven op kwam nog de straatcriminaliteit en het machismo van Marokkaanse adolescenten; als die lui nou maar zouden ‘integreren’, dan kwam het allemaal wel goed.
COLUMN - ‘Integratie is assimilatie en assimilatie is fascisme, dus integratie is fascisme,’ aldus – naar verluidt – Abdou Menebhi van het Komitee Marokkaanse Arbeiders in Nederland (KMAN) vijfendertig jaar geleden.
Ik vond het een fascinerende uitspraak. Vooral vanwege de slogan-achtige kwaliteit. Maar mijn speurtocht naar de origine ervan was weinig succesvol. Wel kwam ik erachter dat Dyab Abou Jahjah (Kent u ‘m nog? Hij schijnt terug te zijn.) van de Arabisch-Europese Liga (AEL) ook zoiets gezegd zou hebben.
Voor een deel had Menebhi natuurlijk gelijk: er valt geen duidelijke grens tussen integratie en assimilatie te trekken. Je kunt immers niet zeggen: ‘Hier, op dit punt, stopt de integratie en begint de assimilatie.’ Definities die zeggen ‘integratie is dit’ en ‘assimilatie is dat’ helpen niet echt. Het verschil is gradueel.
En dus vond Menebhi – niet geheel onbegrijpelijk – iedere culturele concessie aan de ontvangende samenleving er een te veel. Met fascisme sluit je immers geen compromissen.
Overigens heb ook ik, nog niet eens zo lang geleden, voor de keuze gestaan: assimileren of terugtrekken in eigen kring. Al is de stap van Nederland naar een internationaal georiënteerde universiteitsstad in de VS nogal wat kleiner, schat ik zo in, dan van Noord-Afrika naar Amsterdam.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.