Interventie in Syrië is geen oplossing

De afgelopen paar maanden zagen we diverse pogingen om beweging te krijgen in de Syrische versie van de Arabische Lente, die langzamerhand steeds meer de trekken van een langdurige nachtmerrie heeft gekregen. In december was er de poging van de Arabische Liga om de situatie te stabiliseren door middel van het stationeren van waarnemers. Die poging werd na amper een maand onder druk van Saudi-Arabië en de overige Golfstaten opgegeven. Vervolgens werd getracht, eind januari in de Veiligheidsraad, om een resolutie door te drukken waarbij het aftreden van Bashar al-Assad werd geëist om zodoende de weg vrij te maken voor een interim-bewind dat met de opstandelingen zou moeten onderhandelen. De resolutie werd met een veto afgeschoten door Rusland en China, die beide vreesden dat het de opmaat zou kunnen worden voor militaire interventies zoals we die in Irak en kortgeleden in Libië hebben gezien met alle treurige gevolgen van dien. Rusland was er bovendien - en waarschijnlijk niet helemaal ten onrechte - van overtuigd dat het nu meteen afzetten van Assad nu niet direct de meest voor de hand liggende volgend stap was. Daarna volgde weer een bijeenkomst van tientallen landen onder de naam 'Vrienden van het Syrische volk' in Tunis, waarbij eigenlijk niets werd bereikt. Behalve dan het aanscherpen van de toch al redelijke scherpe sancties tegen Damascus.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-09-2022

Live: Viktor Orbán in het Europees Parlement

Aleksandr Loekasjenko van Wit-Rusland is op zeker de laatste dictator in Europa. Maar Viktor Orbán van Hongarije is misschien wel de eerste dictator in de Europese Unie? Deze middag spreekt de omstreden Hongaarse premier in het Europees Parlement. Het is een niet gepland bliksembezoek aan Straatsburg waarmee Orban de -in zijn woorden- ‘lastercampagne tegen zijn land’ probeert te stoppen. De rechts-populist gaat met commissie voorzitter José Barroso in debat over de anti-democratische maatregelen die hij in Hongarije doorvoert. In korte tijd herschreef Orban de Hongaarse grondwet, nationaliseerde privépensioenen, bracht alle media onder controle van een machtige media-autoriteit, stelde de Hongaarse nationale bank onder politieke controle, paste het kiesstelsel aan ten gunste van zijn regeringspartij en tastte de onafhankelijkheid van de rechtspraak aan. Vanaf 15:00 is het optreden van Orban hier live te volgen, om 16:45-17:30 geeft hij een persconferentie.

Niet boeiend? Dat zal ons nooit gebeuren? Bedenk dan dat Orban de democratische rechtsstaat kan afbreken dankzij een nipte electorale meerderheid van 54%. Hier in Nederland stemt ongeveer een vijfde deel van de kiezers op een vergelijkbare partij als de PVV, maar met een dalende welvaart zullen ook Nederlanders vatbaarder worden voor totalitaire ideologieën. Wij zijn allen Hongaren.

CC foto: Európai Bizottság/ Végel Dániel

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

En als de dictator weg is, wat dan?

Het is het soort vragen dat je regelmatig tegenkomt in gesprekken over de Arabische landen die hopen op een mooie Arabische Lente. Net als: Gaan islam en democratie wel samen? Moeten we niet bang zijn voor sektarisme? Is de kans niet groot dat orthodoxen aan de macht komen? Leidt het niet tot een verslechtering van de positie van christenen?

Haitham Al-Maleh spreekt de demonstranten toe - Den Haag, 5 augustus 2011 (foto: Wim Lankamp)

Dit soort vragen gaat er impliciet van uit dat het voor inwoners van Arabische landen beter is om onder een dictatuur te blijven leven, dat zij niet willen leven in vrijheid en democratie, en dat dat ook onmogelijk is. Vragen ook die impliciet de beweegredenen van de demonstranten ter discussie stellen, even als hun kracht om hun eigen toekomst vorm te geven. De vraag is of dat terecht is. Want wat is het alternatief? Moeten we dan, zoals Martin Janssen in de Volkskrant suggereerde, bang zijn dat jihadisten zich meester maken van de Syrische revolutie? Moeten we, zoals Paul Brill ter discussie stelde, het regime van Assad blijven steunen uit angst voor ‘the devil you don’t know’?

De meesten van ons hebben geen ervaring met het leven onder een dictatuur en daardoor realiseren we ons onvoldoende wat de modus operandi van een dictator is. Een dictator regeert met geweld namens een minderheid over de meerderheid, die hij onderdrukt. Dat kan hij alleen maar zolang de bevolking niet in opstand komt, of zolang hij opstanden de kop in kan drukken. Hij kan het ook alleen maar zolang de internationale gemeenschap niet ingrijpt, of zelfs zaken met hem doet.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Digitale revolutie-in-een-revolutie

Vandaag is het precies een jaar geleden dat Khaled Said door de Egyptische politie in Alexandrië werd doodgeslagen, waarschijnlijk omdat hij een video bezat waarin te zien was hoe agenten inbeslaggenomen drugs onderling verdeelden. Met een mobieltje genomen foto’s van Khaleds kapotgeslagen lichaam werden via Facebookgroepen verspreid en voedden de groeiende verontwaardiging voorafgaand aan de demonstraties op het Tahrirplein in Cairo. Khaled die met zijn filmpje de corruptie van het oude regime aan de kaak had willen stellen, werd postuum zelf symbool van de revolutie waarin een jonge generatie voorgoed afrekende met de oude garde dankzij het internet en andere communicatiemiddelen.

Zo ging het toch, nietwaar?

Niet als je het aan Mark Zuckerberg zelf vraagt. Hij relativeerde vorige week de mate waarin zijn website verantwoordelijk gesteld kan worden voor de gebeurtenissen in Egypte:

It would be extremely arrogant for any technology company to claim any meaningful role. I think Facebook was neither necessary nor sufficient for any of those things to happen”.

Hij leek het enigszins beschaamd te zeggen maar opvallend is wel dat Zuckerberg zijn uitspraak deed op de G8, waar hij samen met een aantal andere CEO’s van social-mediabedrijven was uitgenodigd van gedachten te wisselen met Sarkozy (hij wel trouwens, wij niet). Hetgeen natuurlijk juist onderstreepte dat regeringen (oud en nieuw) nog altijd met argusogen naar nieuwe media kijken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

1989: einde van de Analoge Geschiedenis

Deze gastbijdrage is geschreven door Sebastiaan van der Lubben en is te lezen op zijn blog en op Publiekrecht & Politiek.

1989: Val van de Muur en het einde van de Analoge Geschiedenis. Het is wachten op de digitale opvolger – die woedt namelijk al, onzichtbaar, maar steeds merkbaarder. Uiteraard op internet.

Niet vrijheid, maar digitale dictatuur regeert in de wereld. Dat concluderen Frederik Erixon en Hosuk Lee-Makiyama in hun paper Digital Authoritarianism. Human Rights, Geopolitics and Commerce. Ondanks alle halleluja-verhalen over de bevrijdende werking van internet zijn miljoenen mensen verstoken van zowel fysieke als informatieve toegang tot internet. Gebruikers hebben geen telefoonverbinding of ‘kastje’ noch de mogelijkheid om te grasduinen in studies, boeken of sociale netwerken.

Dat gaat binnen afzienbare tijd ook niet gebeuren. Want na een korte voorsprong van de dissident 2.0 (de online activist die menig dictator het nakijken gaf) zijn steeds meer autoritaire regimes steeds beter geworden in het steeds meer reguleren van de toegang tot het wereldwijde web. De zwaardmacht tolereert geen dissidenten en slaat keihard – heel 1.0 zo u wilt – terug. Meer staten investeren in nieuwe technologie om te monitoren, op te sporen, te beïnvloeden en soms zelfs nogal plat de stekker eruit te trekken.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Quote du Jour | No foreign intervention

“We will never accept any foreign intervention and any foreigners who try to do so will face the same fate as Gaddafi’s mercenaries.” (Al Arabiya)

De interim regering i.o. van Vrij Libië wijst een buitenlandse interventie om de laatste restjes Gadaffi regime op te ruimen van de hand. Bij monde van oud-minister van Justititie Mustafa Abdul Jalil wordt ook alle andere buitenlandse hulp bij het opbouwen van een nieuwe staat afgewezen. Jalil nam een paar dagen eerder ontslag uit protest tegen het excessieve geweld tegen demonstranten en nu zit hij alweer in een soort interim bestuur, alhoewel niet onomstreden. Minister van Justitie ten tijde van een dictatuur… hoeveel politieke gevangenen en Bulgaarse verpleegsters zijn er door zijn handen gegleden? Maar dat is dus een zaak van de Libiërs zelf om daarmee in het reine te komen. Hieronder kunt u in ieder geval bewonderen hoe snel de grafisch ontwerpers van Benghazi zijn met het afwijzen van een buitenlands interventie. Strak ontwerp, zou zo uit de koker van het Westen kunnen komen?

Vorige Volgende