Zorg(en) door criminelen

een gastbijdrgae van Frans Kuijpers, eerder verschenen op zijn eigen weblog. “Wij zouden graag zien dat gemeenten en verzekeraars nadenken hoe ze de instroom van malafide zorgbedrijven kunnen verlagen.” Het antwoord van officier van justitie Marjolein Verwiel en beleidsmedewerker bij het Openbaar Ministerie Timon van de Kraats op de vraag wat er gedaan kan worden om de zorgfraude te verminderen. Beiden staan: “bekend als de zorgfraudejagers van het OM”,  zo lees ik in een artikel (betaalmuur) van Judith Spanjers en Klaas den Tek bij Follow the Money. Ik moest weer denken aan een passage uit het boek De steden de Mensen. Nederland 1850-1900 van Auke van der Woud. Wat is er aan de hand? “Een berg geld, een versnipperde structuur, gebrekkig toezicht en onervaren bestuurders. Het is een ideale cocktail voor kwaadwillenden om hun slag in de zorg te slaan,” zo lees ik. En dat zien ze ook bij het Openbaar Ministerie. “We gaan ervan uit dat er met 10 procent van de 100 miljard euro die jaarlijks in de zorg omgaat, wordt gefraudeerd. Tien miljard euro op jaarbasis dus,” zo betoogt Van de Kraats. Hoe die fraude werkt? “De hoofddaders maken gebruik van stromannen om zelf buiten beeld te blijven. Crimineel A – die wij kennen – schakelt persoon B, C en D in, die wij nog niet in beeld hebben. Die gaan naar de Kamer van Koophandel en starten zonder probleem een nieuw zorgbedrijf, dat vervolgens gaat declareren. Pas als de fraude aan het licht komt en we onderzoek gaan doen, merken we dat B, C en D door crimineel A worden aangestuurd.”  Daarbij worden geregeld: “criminelen op de loonlijst (…)  gezet (die) vervolgens krijgen uitbetaald, terwijl ze niet werken. Het contante geld van een criminele activiteit wordt daarmee legaal gemaakt.” De oorzaak van het probleem: “te veel partijen gaan over een klein stukje van de geldstroom. Verzekeraars, gemeenten, de rijksoverheid: ze weten van elkaar niet precies wie wat wanneer doet. .. Daarbinnen kan een crimineel opereren zonder snel tegen de lamp te lopen.” Hoe dat kan? “We hebben met meer dan driehonderd gemeenten te maken. Als je in de ene gemeente wordt betrapt op fraude, ga je gewoon naar een andere toe. Gemeenten kunnen elkaar niet massaal waarschuwen. Daarbij is het nog maar de vraag of ze voldoende capaciteit en kennis hebben om fraude te bestrijden. Sommige gemeenten hebben niet eens een toezichthouder; anderen moeten soms in hun eentje honderden aanbieders controleren.” ‘De instroom van malafide zorgbedrijven verlagen’ dat zou het probleem verkleinen. Daar is geen speld tussen te krijgen. Maar hoe doe je dat? Dat begint, zo betoogt Verwiel met het checken van essentiële zaken: “googlen met wie je zaken doet. Zoek uit met wie je te maken hebt, ga kijken bij het pand waar het zorgbedrijf zit. Als je gaat trouwen, weet je ook met wie je in zee gaat; als je een huis koopt, wil je weten wie de verkoper is.” Dat lijkt eenvoudig maar biedt geen garantie. Zo eindigt, ondanks de controle met wie je gaat trouwen, 40% van de huwelijken in een echtscheiding. En ook een bedrijfspand zegt niet alles over het erin gevestigde bedrijf. Zoals in de eerste alinea gezegd, moest ik denken aan een passage uit het boek De steden, de Mensen, Nederland 1850-1900 van Auke van der Woud. In het boek beschrijft hij de ontwikkeling van Nederland tussen 1850 en 1900. De periode dat de basis werd gelegd voor het Nederland zoals we het nu kennen. In 1850 was er, net zoals de afgelopen jaren, een bijna onbegrensd vertrouwen in de werking van de vrije markt. In navolging van Adam Smith was de algemene opvatting en overtuiging dat de markt er automatisch ervoor zorgde dat de bakker ons goed brood bezorgd en het meel niet deels vervangt door zaagsel. Een halve eeuw later dacht men er toch iets anders over. En dat beschrijft Van der Woud treffend: “De staathuishoudkundige handboeken van 1850, 1860 leerde dat de economie zich logisch, systematisch, ordelijk ontplooit, omdat ontwikkeling het karakter van een natuur wet heeft. Het natuurbeeld dat daar impliciet bij hoorde was dat van de Ark van Noach, waarin alle dieren van de schepping vreedzaam bij elkaar waren. Aan het eind van de negentiende eeuw was echter in de hele westerse wereld zichtbaar wat bij de staatshuishoudkundigen van 1850 niet veel aandacht had gekregen: in de natuur leven ook roofdieren, parasieten en bloedzuigers. [1] In die vijftig jaar had de markt vaak voor inferieure producten gezorgd en voor ondernemers die trusts en kartels vormden en zo de prijzen van producten opdreven. Onze voorouders leerden dat Smith ernaast zat. Dat de markt met mensen die hun eigen belang najagen, niet automatisch tot een ideale wereld leidde. Dat een markt ook tot ‘parasieten’ kon leiden, tot misbruik van macht." Eigenlijk precies dat gedrag dat in het Follow the Money artikel wordt beschreven. Ja, dan kun je maatregelen gaan bedenken om ‘de instroom van malafide bedrijven’ te beperken. Dat kan en leidt tot bureaucratie, tot een flink controleapparaat om toe te zien op de naleving van de regels en tot bemensing van het Openbaar Ministerie om misbruik en fraude te vervolgen. Dat zal allemaal leiden tot minder fraude. Maar ook tot geklaag over de Bureaucratie, controle en inspectie. Want ja, daar leiden ook de goeden onder. Een andere mogelijkheid is een einde maken aan het verdienmodel van de fraudeurs door de instroom van malafide bedrijven te voorkomen. Een einde maken door de zorg te ‘nationaliseren’. Dan is er geen mogelijkheid meer voor malafide zorgbedrijven om in te stromen Geen markt meer met bedrijven met andere belangen dan de zorg voor mensen. Belangen zoals het maken van winst en uitkering ervan aan de eigenaren of aandeelhouders. Geen mogelijkheid meer om crimineel geld wit te wassen door criminele vriendjes op de loonlijst te zetten. Maar geen controleapparaat om ‘instroom van malafide bedrijven’ te voorkomen. Sterker nog, inkoop en alle ermee gepaard gaande bureaucratie is in één klap overbodig. Dan hoeft er geen winst meer te worden gemaakt en uitgekeerd aan eigenaren en aandeelhouders. Dan moeten Verwiel en Van de Kraats zich op andere misdaden richten. [1] Auke van der Woud, De steden de mensen. Nederland 1850-1900, pagina 382-383

Foto: Wapster (cc)

Klagen binnen het milieu

NIEUWS - Wie kaatst, kan de bal verwachten. En wie zich op het criminele vlak begeeft, loopt het risico zelf te worden neergestoken of beroofd.

Dat lijkt logisch, maar twee criminelen die zich onlangs tot de Raad van State wendden, denken daar kennelijk anders over. Beide heren vonden dat ze recht hebben op een schadevergoeding uit het Schadefonds Geweldsmisdrijven nadat ze bij hun criminele zaakjes zelf de pineut waren geworden. De Raad van State maakt er korte metten mee: het Schadefonds Geweldsmisdrijven is niet een soort verzekeringspolis voor schurken.

De eerste zaak betreft een man in de regio Den Haag die op 20 augustus 2010 werd neergestoken. Het schadefonds wees een claim van de man af omdat voldoende aannemelijk was dat onenigheid over een partij heroïne de aanleiding was voor het geweld. Volgens het schadefonds was de man gelieerd aan drugshandel en ‘is het een feit van algemene bekendheid dat bij die handel regelmatig geweld wordt gebruikt’. Het reglement van het schadefonds bepaalt dat een vergoeding achterwege kan blijven als het slachtoffer zichzelf onnodig in een situatie heeft gebracht waar hij geweld kon of moest verwachten. Volgens het slachtoffer kloppen de verklaringen van de Regionale Criminele Inlichtingen Eenheid (CRIE) over zijn connecties met de drugswereld niet, maar hij kon dit niet onderbouwen omdat hij geen inzage wilde geven in zijn strafdossier. De Raad van State wees zijn claim vandaag af.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Langere verjaring

[qvdd]

Met een glimlach op zijn gezicht vertelde hij erover. Ik ben daar woedend over. Criminelen moeten worden gestraft en zouden zich nooit veilig mogen voelen.

VVD-kamerlid Ard van der Steur was boos op Rara-activist René Roemersma, die in het programma Andere Tijden toegaf betrokken te zijn bij diverse brandstichtingen. Hij kan niet meer gepakt worden omdat zijn misdaden zijn verjaard. Als reactie is er nu een wetsvoorstel dat de verjaring van misdaden waarop een gevangenisstraf van 12 jaar of meer opheft, en de verjaringstermijn op misdaden vanaf 8 jaar gevangenisstraf verhoogt naar 20 jaar.

Jammer voor Van der Steur is alleen dat op hetgeen Roemersma heeft gedaan een maximale straf van 12 jaar staat, dus dat het maar de vraag is of zijn misdaden onder de regeling vallen. Daarnaast zijn de daden ook al meer dan 20 jaar geleden gepleegd.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waar zijn de Chetniks toch gebleven?

Oud-leden van de Zuid-Afrikaanse Koevoet eenheid beveiligen alweer jaren de olievelden in Irak. Afghaanse Mujahideen doken destijds op in Bosnië en vochten tegen (Bosnisch-)Servische soldaten en figureerden daarna in de War on Terror. Maar waar zijn toch die Servische soldaten gebleven? Een grote kans dat die tegenwoordig werken in de meer dan zeshonderd beveiligingsfirma’s die het Balkanland rijk is. Het aantal (gewapende) beveiligers en huursoldaten overtroeft met veertigduizend het regeringsleger dat slechts 36.000 soldaten telt. Er is geen wetgeving die deze firma’s restricties oplegt en veelal worden nu oorlogsveteranen ingezet als beveiliger van criminelen. De Servische samenleving werd in de afgelopen dagen ruw wakker geschud door het nieuws van drie gedode Servische beveiligers in Bolivia. Op de eerste dag dat dit drietal in Bolivia aankwam om drugsbaron William Rosales Suarez te beveiligen werden ze gedood tijdens een kidnapping van hun nieuwe baas. De Servische minister van Binnenlandse Zaken Ivica Dacic noemt de ongecontroleerde huurlingen een “gevaar voor de staat” en wil spoedig wetgeving voor deze beveiligingsfirma’s. (bron: IPS)

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doe de Öcalan met Saban Baran

De rol van het Arnhemse Gerechtshof in de ontsnapping van de geweldadige vrouwenhandelaar Saban Baran is verbijsterend en ten hemel schreiend. Doorgaans pleit ik niet direct voor het rollen van koppen, maar hier lijkt er zo’n geweldige inschattingsfout te zijn gemaakt dat de verantwoordelijken van mij subiet het veld mogen ruimen. Niet in de laatste plaats vanwege het directe gevaar en de trauma’s die de ontsnapping voor de slachtoffers van Baran oplevert.

gevangen ocalanMaar nu moeten we verder. Baran is zeer waarschijnlijk ontsnapt naar Turkije, een land waarmee Nederland geen uitleveringsverdrag heeft. Nu kan de Nederlandse overheid de omslachtige carrot & stick benadering richting Ankara inzetten: dreigen dat als Turkije niet meewerkt aan de opsporing het de EU-kanditatuur niet steunt. Maar dat zal een hopeloos langdurig traject worden. Misschien kan Den Haag wat leren van hoe Ankara zelf dergelijke dilemma’s oplost? Velen van u herinneren zich waarschijnlijk nog hoe de Turkse geheime dienst op 15 februari 1999 in Kenia de voorvluchtige PKK-leider Abdullah Öcalan arresteerde (beeld). Het was een onrechtmatige clandestiene operatie, maar ach daar hoor je tien jaar later niemand meer over. Ik denk dat daarom de Turkse regering er zelf ook niet zo zwaar aan zal tillen als Nederlandse geheimagenten Baran ergens uit een hutje op de Anatolische Hoogvlakte plukken en hem geboeid en geblinddoekt terug naar Nederland voeren. Laten we zeggen: “Nederland kan het weer, over grenzen heen kijken, dynamiek …tóch?!