Closing Time | The 21st century von Trapp family La Berge Dramm

Fluitste Anne La Berge, gitarist David Dramm en violiste Diamanda La Berge Dramm worden op hun album Modern genetics gepresenteerd als de hedendaagse variant van de familie Von Trapp. Dat hele zinnetje doet ernstig tekort aan wie en wat ze zijn. Zeker, het zijn moeder, vader en dochter. Hun muzikale samenwerking heeft verder geen enkele gelijkenis met die van de Von Trapps die we uit de film en musical kennen. Laten we luisteren en kijken naar de sound of music van de La Berge Dramm familie. Een mashup van Dido’s Lament (Henry Purcell), Venus in furs (van Lou Reed en de Velvet Underground) en Lyla Lou van Bob Wills. https://www.youtube.com/watch?v=-Yyrq9UZ3W0 Voor wie de oorspronkelijke nummers wil horen: Dido’s Lament is de welbekiende tearjerker uit de opera Dido en Aneas. Oorspronkelijk een aria. In vele versies gecoverd, waaronder ook een voor viool en orgel. Dat komt dan een heel klein beetje in de buurt van de La Berge Dramm-versie. https://www.youtube.com/watch?v=c49VVt3z9kg ‘Venus in furs’ is een door Lou Reed geschreven lied, gebaseerd op de gelijknamige roman van de Oostenrijkse schrijver Leopold von Sacher-Masoch. Hier de oorspronkelijke versie van de Velvet Underground: https://www.youtube.com/watch?v=Jow9HujXZ00 ‘Lyla Lou’ is een liedje van countrymuzikant Bob Wills. Dat klonk ooit zo: https://www.youtube.com/watch?v=GGEs5FDZtTc Kunnen we concluderen dat de La Berge Dramm-mashup is een stuk spannender is?

Door: Foto: Ted (cc)

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Portland, Oregon

, door

Loretta Lynn is overleden, ze is 90 jaar geworden. Singer songwriter, country/Americana artiest en dochter van een mijnwerker.

In Amerika had ze 24 keer een nummer 1 hit en met haar elpees lukte haar dat 11 keer, geen eendagsvliegje wou ik maar zeggen.

In 2004 maakte ze een plaat samen met Jack White, Van Lear Rose, frisse vernieuwing, en ook dat werd een succes.

In country en/of Americana is het helemaal geen schande om een traantje te laten, en een snik weg te snuffen dus, dag Loretta, bedankt en vaarwel.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | Bible And A Gun

, door

Jason Ringenberg, maar van wie is die andere stem? Steve Earl. Mooi duo, en ondertussen snijden de snaren van de violen mij in plakjes, tot op het bot, daar ga ik, naar de tranenpoel, hier houd ik geen stand tegen.

Goeie Americana, maar ja dat is maar mijn mening, with a Bible and a gun.

Over  tekstschrijven gesproken:

 

That this highway is paved with sorrow
And every mile is lined with pain
And when the sun comes up tomorrow
You’ll be just as far away

Now I hear her whisper soft and low
Through every mile I run
As I travel through this world of woe
With a Bible and a gun

If a man was made to suffer
I’m a mighty man I know

 Darkness is my shelter
Emptiness my light
And stranger, heaven help you
If our paths cross tonight

Closing Time | Alcohol And Pills

, door

Laat het maar aan de country / Americana artiesten over om live, tijdens hun concerten, tussen de songs door, de boel aan elkaar te babbelen. (En kunnen ze, het is toch pauze, even een slokje nemen en een snaar  stemmen.)

Ik herinner me een concert van The Secret Sisters, waarin elke eventuele stilte moeiteloos werd opgevangen door een anekdote, iets over de oorsprong van het liedje, een review over het hotel waar ze hadden overnacht, een recensie over de maaltijd of over het toetje (‘how is it called, the flaflip?) dat ze was voorgeschoteld in poppodium van de avond ervoor.

Closing Time | Night Rider’s Lament

, door

 Jodelen! Wanneer heb ik dat voor het laatst gehoord? En toen ik dat hoorde, kon ik dat toen waarderen? (Waarschijnlijk niet). Deze Closing Time eindigt in gejodel – ik waarschuw maar even. Maar tegelijk wou ik vragen om toch even te blijven luisteren. Tot na het jodelen. Want het is de moeite waard. Ik trok er in ieder geval dit keer geen kromme tenen van.

Bill Callaghan & Bonnie Prince Billy coveren hier deze countryklassieker van Michael Burton, maar die jodelt niet zo mooi. En ik dacht dus dat die achtergrondstem op de opname van een vrouw was, een donkere vrouw. Maar die stem blijkt toe te behoren aan Cory Hanson, een witte man in een geel pak, van wie de ogen toch wel een beetje vreemd, uh, ogen.

Closing Time | Apocalyps

, door

 Het was niet echt/echt niet mijn bedoeling om een hele cd als Closing Time te doen in plaats van een enkele song, maar het gebeurde dat ik aan het luisteren was, en voordat ik het wist was ik drie kwartier verderop in de tijdlijn van mijn leven. En ik ken Bill Callahan al een tijdje, wij gaan ver terug, toen hij nog musiceerde onder de naam Smog. Bill Callahan heeft ook daarna (2005) veel mooie liedjes gemaakt, zoals het Too Many Birds. Is het de complete rust, de relaxedheid die zijn muziek uitstraalt, de Zen? Is het zijn bronzen bariton? Zijn het zijn teksten die ingenieuzer in mekaar zitten dan je zou denken?

Closing Time | Everything I Have

, door

Waar ken ik die band Siskiyou ook alweer van? In een vpro-radio boekenprogramma van een aantal jaren terug, was er af en toe een break, tussen de voorlezende schrijvers en dichters door, of tussen de interviews. Dan werd er weer een liedje van een obscuur bandje aangekondigd waar ik nog nooit van gehoord had. Daar ken ik dus Sikiyou van. Een Canadese band met een eigenzinnig geluid. Met een eigen kijk op hoe percussie moet klinken. En hoe blazers moeten klinken. Iets tussen folk, country en pop in. Geen rockband in ieder geval. Je vraagt je wel af hoe zoiets live zou klinken: zouden ze al die lui in de zaal die, met een drankje in de hand, met elkaar luidkeels de week doornemen, kunnen overstemmen?

Closing Time | I’ll Have Mercy

, door

Een donkere soul-zangeres met een band die bestaat uit witte muzikanten. En de muziek is een combinatie van soul, roots, country en gospel. Phantom Limb  komt uit Bristol, Engeland.

Van de cd The Pines was dit één van mijn favorieten, zo gloedvol: die zang, die gitaar, dat orgel! En wat mij dan nu zo bezighoudt: als zo’n band gestopt is, uit elkaar is, wat gebeurt er dan met al die liedjes die ze gemaakt hebben en achterlaten? Wat is hun lot? Waar blijven die? Blijven die dan verweesd achter? Horen die nooit meer applaus? En zal er daarna ook nooit meer dat gemeende ‘thank you’ klinken van zangeres Yolanda Quartey?

Closing Time | Treacherous Waters

, door

Gisteren klikte ik een muzieksite aan, zo eentje die nieuw uitgekomen platen bespreekt. Onder elke bespreking staan dan een paar muziekfragmentjes van die plaat. Soms, als de bespreking daar aanleiding toe geeft, luister ik naar zo’n fragmentje, om dan meestal na een paar maten gehoord te hebben, alweer op stop te drukken. Dan komt het te traag op gang, dan pakt het me niet. Dat kan dan aan de muziek liggen, maar ook aan mijn stemming van dat moment. En gister bleef ik wel luisteren naar die song met dat jankende orgel en dat luchtige ritme, met daarover heen die lichte zangstem van die voor mij onbekende Canadese band. Ik heb, ik wilde mijn stemming niet verstoren, de andere songs van Changing Faces niet beluisterd.

Closing Time | Waiting Around To Die

, door

Townes Van Zandt ken ik eigenlijk helemaal niet zo goed. Ik heb zijn muziek nooit zo gevolgd. Ik  weet eigenlijk ook niet precies wat zijn status is in het country/blues/folk-wereldje, en ik weet ook niet of hij er nog toe doet tegenwoordig. ‘Townes Van wie? Ik heb geen verstand van wielrennen’. Ik ben dus vast niet de meest aangewezen persoon om iets over deze singersongwriter te schrijven. Want ik ken maar één plaat van hem, een live-opname. Maar die is heerlijk om naar te luisteren. Voor de muziek? Ja ook, maar ik beleef het meeste plezier aan het geklets van Townes om zijn songs heen. Zijn inleidingen, zijn perfect getimed vertelde anekdotes. Onderkoeld gebracht, met een grap aan het eind en dan zet hij de bewuste song in, als het publiek nog lacht. En het stomme is, ik ken die plaat nu inmiddels wel natuurlijk. En ik weet wat er gaat komen als hij begint te kletsen. Ik ken de clou van de verhaaltjes. Sterker nog, ik denk dat als Townes even niet zou weten hoe het verhaal verder ging, dat ik het wel verder af kon maken, met dezelfde intonatie ook nog. En elke keer moet ik er nog om grinniken.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Volgende