Latijns-Amerika wil wat met zijn verkeer. Het aantal auto’s neemt ieder jaar fors toe en om de grote binnensteden leefbaar en toegankelijk te houden zijn drastische maatregelen nodig. Dankzij de soms wat ondemocratische besluitvorming worden die dan ook genomen. Bogota en Sao Paolo kennen gedeeltelijk autovrije zondagen. En veel grote steden kennen een systeem van beperkte verkeerscirculatie. Over het algemeen houdt dat in dat mensen met een bepaald nummerbord op bepaalde dagen of op bepaalde tijden niet mogen rijden. Sao Paolo begon al in 1997 met dit systeem van ‘rodizio veicular’ en intussen werken vergelijkbare systemen in Mexico, Colombia, Bolivia, Chili, Honduras en Costa Rica. Het systeem met de nummerborden is eenvoudig uitvoerbaar en wordt gehandhaafd door oplettende politiemensen. Met de politie wil je niks te maken hebben en de boetes zijn fors, dus neem je het risico niet. Er zijn geen peperdure camerasystemen voor nodig, geen controlelussen of tolpoorten. Er zijn geen registratie-issues en ook geen vertragingen in de aanbestedingen. Het is de Zuid-Amerikaanse aanpak: het is er, het is weinig geavanceerd en het werkt!
Ingrid Betancourt is vandaag bevrijd door Colombiaanse regeringstroepen samen met drie Amerikanen en elf andere gijzelaars. Spaanstalig artikel via Google Translate met meer details. [extra edit: Carlos]
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Er zijn twee soorten reizigers: backpackers en koffertrekkers. Backpackers gebruiken als gids de Lonely Planet en de Rough guide. Koffertrekkers gebruiken andere gidsen, slapen in dure hotels, reizen met een gezelschap of zijn anderszins minder avontuurlijk. Wie alleen op pad gaat zweert bij de Rough guide of de Lonely planet. Het zijn ongetwijfeld niet de meest uitgebreide gidsen. In Mali had mijn reisgenoot de Bradt bij zich, een meesterwerk dat diep inzicht gaf in de cultuur, architectuur, muziek en geschiedenis van het land. Mijn Lonely Planet West-Africa behandelde geheel Mali in slechts een bladzij of veertig, maar vertelde me wel waar ik goedkoop kon slapen.
Nu ik in Colombia ben gebruik ik de Lonely Planet Colombia. Het is met zijn 276 pagina’s een van de dunnere deeltjes, vergelijkbaar met het deeltje Oekraine, ook zo weinig omvangrijk. Voor de statusgevoelige backpacker is dat overigens een aanbeveling. Hoe minder er over een land geschreven is, hoe meer je je een pionier voelt. Zo kijkt de geoefende rugzaktoerist ook altijd welke editie van de gids hij in handen heeft. Colombia is al toe aan zijn vierde editie en is daarmee eigenlijk veel te ‘mainstream’. Wie in Cartagena rondkijkt merkt het meteen: er lopen Engelse jongeren rond en gezinnetjes, signalen dat de ontdekker niets meer te zoeken heeft in een land.
De Lonely Planet Colombia is in opspraak. In het introotje voor in de gids staat een zwart-wit portret van mede-auteur Thomas Kohnstamm. Met zijn Lake Placid 1980 muts, zijn baard en zijn brede glimlach ziet hij er overtuigend uit als backpacker. Het is het type dat meelift met vrachtwagens als er geen bussen zijn, dat meedrumt met de lokale bongo-spelers en als het even kan op 4300 meter hoogte meevoetbalt met het beloftenelftal van de FC Potosi, het succesvolste elftal in de Andes.
Zaterdag 23 februari 2002 zal voor de meeste mensen een dag zijn geweest als veel andere. Het was fris in Nederland, met maxima van 6,5 graden. Er viel een spat regen. De Olympische winterspelen in Salt Lake City liepen op hun eind. Voor schaatster Gretha Smit was het een bijzondere dag in omdat ze een zilveren medaille won op de vijfduizend meter. Voor de Colombiaanse Ingrid Betancourt was het een bijzondere dag omdat ze werd ontvoerd door de FARC.
Ingrid Betancourt werd geboren in Colombia, op 25 december 1961. Een kerstkindje, dat niet geheel onbevoorrecht het levenslicht zag. Haar vader had als minister van onderwijs gediend in een generaalsregiem dat tot 1957 het land bestuurde. Haar moeder was een voormalige miss Colombia, die het later nog tot congreslid zou schoppen. Ingrid groeide op in Parijs, waar haar vader als UNESCO-vertegenwoordiger was gepositioneerd. Ze studeerde aan het elite instituut ‘Science Po’ (Institut d’Études Politiques de Paris), de kweekvijver voor politiek en diplomatiek Frankrijk, dat onder de alumni onder meer Jacques Chrirac, Francois Mitterand en Boutros Boutros Ghali mag rekenen. Ook onze staatssecretaris Nebahat Albayrak studeerde er.
Betancourt keert terug naar Colombia. Ze wordt er, in navolging van haar beide ouders, politiek actief en begint een politieke ‘groene’ beweging, die zich vooral tegen corruptie keert. In 1994 wordt ze kamerlid. Haar partij, de Partido Verde Oxigeno (groene zuurstof partij) haalt in 1999 een succes binnen. Ze mogen de burgemeester leveren van de plaats San Vicente del Caguan. Het zou een fataal succes blijken.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De spanning loopt op tussen Colombia enerzijds, en Venezuela en Ecuador anderzijds. Het begon allemaal op 1 maart, toen Colombia een belangrijke FARC-rebellenleider doodde op het grondgebied van Ecuador. President Chávez van Venezuela, die recent nog bemiddelde tussen de Colombiaanse overheid en de rebellen, noemde de gedode leider een ‘goede revolutionair’ en de Colombiaanse president een crimineel. Vervolgens stuurde hij troepen naar het grensgebied en maakte hij Colombia duidelijk dat een actie van hun leger op Venezolaans grondgebied niet zal worden getolereerd.
Maar ook Colombia liet zich verder niet onbetuigd. Het land beschuldigde president Correa van Ecuador ervan banden te onderhouden met FARC, iets wat het buurland met klem ontkent. Gisteren deed Colombia er nog een schepje bovenop door naar buiten te brengen dat Chávez 300 miljoen dollar zou hebben geschonken aan de rebellen.
De huidige situatie lijkt in grote mate veroorzaakt door Chávez. Sinds jaar en dag staat hij de rebellen, die hij duidelijk symphatiek vindt, toe om te terug te vallen op Venezolaans grondgebied als de grond hen te heet onder de voeten wordt. Het lijkt er daarbij steeds meer op dat de rebellen het land niet alleen meer als zodanig gebruiken, maar nu ook in standaard in Venezuela opereren. De bevolking van Venezuela is daarvan de dupe, maar vooralsnog onderneemt Chávez geen actie. Er wordt zelfs gezegd dat Venezuela en de rebellen een ‘non-agressie’-pact hebben gesloten.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
“We willen geen oorlog, maar we zullen niet toestaan dat het Amerikaanse rijk, dat de meester is (van Colombia, red.), ons zal verdelen” (Planet).
Hugo Chavez heeft zijn leger zondag opdracht gegeven tanks en duizenden militairen naar de Colombiaanse grens te sturen. Dit is een reactie op de dood van de hoge FARC commandant Paul Reyes die omkwam bij een actie van het Colombiaanse leger op Ecuadoriaans grondgebied. De Colombiaanse regering beschuldigde gisteren de Ecuadoriaanse president Rafael Correa ervan dat hij banden onderhoud met de terreurbeweging / linkse rebellenbeweging / cocaïne multinational / dag- en nachtopvang voor Colombiaanse politici FARC (doorhalen naar gelang uw politieke bril). Ecuador heeft op haar beurt ook het leger richting de Colombiaanse grens gestuurd. Blijft het bij spierballentaal of zien we hier een volgende fase van het gewapende conflict met FARC? Zal de uitwaaiering van FARC over de regio nu ook leiden tot gewapende strijd tussen landen?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.