"Het invoeren van de bodyscan past in die traditie: na een incident nog meer informatie verzamelen over nog meer onschuldige mensen. De autoriteiten doen wat dat betreft vaak denken aan generaals uit de Eerste Wereldoorlog. Na een mislukt offensief herhaalden ze dezelfde tactiek, maar dan met meer mankracht. Terrorismebestrijders hebben net als generaals de neiging om de vorige oorlog te willen winnen." Aldus Bart de Koning in zijn betoog over de mislukte aanslag in HP/DeTijd (nog niet online). Hij roept op tot het kritisch kijken naar ons antiterrorismebeleid.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
En wat zijn we opeens weer daadkrachtig. De bodyscanner, tot voor kort hevig controversieel wegens de potentiële inbreuk op de privacy wordt er nu ‘in the heat of the moment’ even doorheen gejast. Of met deze scanner de privacy meer wordt geschaad dan met fouilleren, daar denken mensen verschillend over, en ook ik ben daar niet over uit. Daarom was er ook een debat gaande.
Het gaat me hier dan ook niet specifiek over de privacy-aspecten van de bodyscanner maar de manier hoe na dit soort calamiteiten alle rede in onze parlementariërs (en mensen in het algemeen) op slag lijkt verdwenen en ze opeens bereid zijn zonder gedegen overleg, en overhaast toch maatregelen te nemen.
Want is er nu opeens echt meer bekend waardoor we dit nu ineens moeten doen? Vooraf kenden we de beperkingen van ons systeem, en er zijn nu niet opeens andere beperkingen aan het licht gekomen. Daarnaast lijkt het grote falen hier niet geweest te zijn dat er geen bodyscanners waren, maar dat duidelijke signalen vooraf, zoals een telefoontje van de vader van de terrorist-wannabe, en zijn aanwezigheid als verdachte op een lijst* werden genegeerd.
Het hals over kop invoeren van de bodyscanner komt dan wel weer daadkrachtig over en zo wordt een privacydiscussie wel heel makkelijk geslachtofferd om indruk te maken op het electoraat.
De afgelopen week besloot Duitsland de bodyscanner, of in lokale bewoordingen de ‘naaktscanner’, niet toe te laten op Duitse vliegvelden. De machine kan door kleren heen kijken en zo de contouren van het menselijke lichaam laten zien.
Het zou de Duitse agenten het imago van gluurders kunnen geven, volgens de Duitse minister Wolfgang Schäuble.
Op zich een opvallend standpunt, aangezien het alternatief fouilleren zou zijn, waarbij een douanebeambte de contouren van het lichaam voelt. De bodyscanner wordt door veel mensen dan ook als minder erg ervaren dan een fouillering.
Het grote voordeel van een fouillering is natuurlijk dat er nog veel onduidelijk blijft, en er bestaat geen compleet plaatje van het lichaam, dat kan worden opgeslagen voor later gebruik.
Wat vanuit privacy-oogpunt beter is weet ik niet. Maar één ding lijkt me duidelijk. Als met fouilleren het gevaar bestaat dat Duitse douanebeambten “losse handjes” wordt verweten, en met de bodyscan gluren, dan zou ik als bewindspersoon voor het laatste kiezen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“Liever vrij en weerbaar dan verschuilend in angst”
Benno Baksteen, de grootste vaderlandse TV-piloot, zat gisteravond bij #penw tegenover SBS-inbreker Alberto Stegeman. Het onderwerp: de veiligheid op Schiphol. Baksteen stelde dat extra geld voor veiligheid op luchthavens enkel leidt tot schijnveiligheid. Bodyscanners lossen niet (alles) op. Bovendien moeten we ons niet gek laten maken door de angst die terroristen ons juist willen aanjagen. Verstandige genuanceerde woorden van Baksteen, classic master. Stegeman daarentegen vatte het totaal niet en bleef, geheel des Tijdsgeests, opgefokt paniek zaaien. Maar als luchtreizende burger heb ik toch meer vertrouwen in de visie van (oud-)piloten als Baksteen dan in (sensatie-)journalisten als Stegeman. Een kwestie van verschil in observatie- en analysevermogen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
