Blanco is de beste proteststem

Met nog ruim twee weken te gaan voor het referendum over het associatieverdrag met de Oekraïne zullen Nederlanders een besluit moeten nemen: voor, tegen of wegblijven. Gek genoeg blijft één optie hardnekkig buiten beeld: blanco stemmen. Terwijl daar juist in dit geval alle aanleiding toe is. Bij normale verkiezingen is wegblijven vooral een uiting van desinteresse. Bij dit referendum blijven mensen strategisch weg omdat ze hopen dat de kiesdrempel niet gehaald wordt. Dat doen ze met name uit weerzin tegen de initiatiefnemers van het referendum. Deels vinden ze het verdrag ongeschikt als onderwerp voor een referendum, deels zijn ze voorstanders die vermoeden dat het nee-kamp niet van de meerderheid valt af te houden, maar wel van de kiesdrempel. Beide redeneringen snijden geen hout.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.