Dat PVV-apologeet en schrijver Joost Niemöller niet-Westerse allochtonen een inferieur soort mensen vindt, wordt uit zijn stukken zeer aannemelijk. Dat hij daarom een broertje dood heeft aan 'donkerharige' asielzoekers, die hij beschouwt als "uitkeringsbeluste beschavingsvernietigers" en ongedierte dat in reuzenzwermen op Europa neerdaalt, is inmiddels ook wel duidelijk. En dat Niemöller geen kaas heeft gegeten van statistiek, dat staat onderhand wel vast. Dus wat er gebeurt wanneer Niemöller zich waagt aan een stukje statistiek over asielstromen en asielbeslissingen in verschillende Europese landen laat zich licht raden: dan ontstaat er spontaan xenofobe leugenpropaganda.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
‘Ik kom tegenwoordig niet meer in Amsterdam, want het ziet er zwart van de mensen! Ha ha ha!’ Iedere familie kent wel zo’n oom, die op feestjes en verjaardagen zijn foute grappen en grollen vertelt. Joost Niemöller is zo’n foute oom, maar in plaats hem naar de keuken te dirigeren, geeft de Dagelijkse Standaard deze verlopen schrijver een platform om zijn racistische praatjes te tappen.
“Europa kleurt donker door Arabische migranten”, zo schalt Niemöller op het podium van de buurttent. “Als sprinkhaanzwermen bezetten de donkerharige jongens met de sjofele leren jasjes het voormalige toeristeneiland Lampedusa.” (…) “De werkelijkheid is dat er op alle Noord Afrikaanse kusten massaal in bootjes wordt gestapt door uitkeringsbeluste beschavingvernietigers.” (…) “Libië, en -vooral- Egypte zullen pas echt de miljoenen gaan aanleveren die de Europese cultuur gaan verpletteren.”
‘Donker kleuren’, ‘donkerharige jongens’; de “spleetogen” van Arend Jan Boekestijn zijn er niets bij. Duizenden vluchtelingen worden hier bovendien even voorgesteld als vraatzuchtig ongedierte: sprinkhanen, een bekend beeld uit antisemitische lectuur. Oompje Niemöller kent z’n klassiekers: in de nazi-propagandafilm Jud Süß klonk het al over de Joden: “Als Sprinkhanen komen zij over ons land”. Ditmaal moeten de Arabische moslims het ontgelden. Nou hoeft dat niet te verbazen van iemand die meent dat Turken genetisch inferieur zijn aan Duitsers, maar toch.
In de Volkskrant trekt Sietse Fritsma weer eens van leer. Het immigratiedebat zou de suggestie hebben gewekt dat elke immigrant een asielzoeker is, terwijl het in werkelijkheid om gezinsmigratie zou gaan. Fritsma klaagt verder dat de politiek nooit goed ingegrepen heeft. Hij richt zijn pijlen vooral op de Marokkanen, maar die maken de laatste jaren slechts zo’n anderhalf procent van de totale immigratie uit. Het is opvallend dat Fritsma, die er prat op gaat jarenlang bij de IND gewerkt te hebben en het vreemdelingenbeleid van haver tot gort te kennen, in zijn betoog een aantal cruciale feiten achterwege laat.
Geen asielzoekers en vluchtelingen?
Fritsma suggereert dat in de afgelopen decennia niet asielmigratie, maar gezinsmigratie de boventoon voerde in de immigratiemotieven. Wie naar de recente migratiegeschiedenis kijkt, weet echter dat Fritsma hier boter op zijn hoofd heeft. De grote migratiestromen kwamen op gang in de jaren zestig, toen werkgevers en in hun kielzog rechtse kabinetten grote aantallen arbeidsmigranten naar Nederland lieten komen. Het was deze stroom die leidde tot de volgmigratie van gezinsleden, waarover later meer.
De massale toestroom van asielzoekers kwam pas in de jaren tachtig op gang. Eind jaren negentig was een op de drie immigranten een asielzoeker. Gaandeweg slonk hun aandeel: in 2007 was minder dan vijf procent van de immigranten asielzoeker. De belangrijkste reden voor deze daling was de Vreemdelingenwet 2000, die werd geïntroduceerd door toenmalig staatssecretaris van Justitie Job Cohen (PvdA). Fritsma’s stelling dat men ten onrechte focuste op asielzoekers en de politiek nooit goed heeft ingegrepen is dan ook populistische prietpraat.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag Chris Aalberts met de vierde in een serie analyses van politieke tweets.
Deze week stemde de Tweede Kamer over een motie van de ChristenUnie om Irakese asielzoekers niet uit te zetten zoals minister van Immigratie Leers dat wil. De motie kreeg geen meerderheid: 73 tegen 70. Maar het liep anders: het Europese Hof voor de Rechten van de Mens bepaalde dat Nederland geen Irakezen mag terugsturen.
Toen de ChristenUnie-motie werd verworpen, juichte de PVV om hun overwinning te vieren. Maar nu de uitzetting voorlopig niet doorging, kregen de linkse partijen hun revanche. Verschillende Kamerleden twitterden om alsnog hun blijdschap te verspreiden. Ineke van Gent (GroenLinks) was één van hen:
Europese Hof Rechten voor de Mens (EHRM) tikt Nederland op de vingers. Terecht! Kabinet en CDA, VVD & PVV gaan nat #internationaalvoorschut.
Ontbrekende kennis
Vaak wordt vergeten dat burgers veel kennis over politieke kwesties ontberen. Geen burger heeft enig zicht op procedures bij het Europese Hof en niemand weet wat een motie is. Procedureel begrijpt een meerderheid van de bevolking dus niet wat er rond de Irakese asielzoekers gebeurt. Burgers zullen de indruk hebben dat Irak geen prettig land is om te wonen, maar weten ze of het er veilig is? Niemand heeft echt een beeld, dus het hangt van je voorkeur af: wil je ruimhartig naar asielzoekers zijn of niet?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.