Over Argentinië kun je grappen maken. Of je kunt je aan het land ergeren. De presidente laat zich met een helikopter van huis naar werk vliegen. Het sluiten van een koekjesfabriek leidt al weken tot een halve burgeroorlog. Huizen kopen doe je met tassen contant geld in plaats van met een girale overschrijving. En piloten zijn er trots op de bijdrage die ze hebben mogen leveren aan het opruimen van tegenstanders van het regiem. Maar er gaan ook dingen goed. Een voorbeeld is de afhandeling van de affaire Cro-Magnon. Republika Cro-Magnon was een populair poppodium/discotheek in de wijk Once, een wat verlopen wijk tegen het centrum van Buenos Aires aan. Op 30 december 2004 trad er een band op, werd er vuurwerk afgestoken en kwamen bijna 200 jongeren om in de hel van vuur en rook die volgde. Talloze gymschoenen van slachtoffers zijn over kabels in de buurt gehangen als spontaan monument.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Vele strijdkreten tijdens de vorige week gehouden top van Zuid-Amerikaanse landen in de Argentijnse stad Bariloche: laat iedereen weten dat de Britse bezetting van de Falkland/Malvinas eilanden illegaal is. Ook Michelle Bachelet, de presidente van Chili, schaarde zich achter de Argentijnse claim op de eilanden. Tijdens de Falkland-oorlog leverde Chili belangrijke steun aan de Britten, maar toen zat dictator Augusto Pinochet nog aan het stuur.
Toen iedereen de Argentijnen een symbolisch hart onder de riem gestoken had, kon de Colombiaanse president Alvaro Uribe natuurlijk niet achterblijven, dus perste ook hij er een ‘Malvinas son Argentinas’ (‘De Falklands zijn van Argentinië’) uit. Maar helemaal van harte zal het niet gegaan zijn, want alle ophef over de Falklands was gericht tegen zijn voornemen om de Amerikanen toegang te geven tot militaire bases in Colombia. Dat vinden de buurlanden geen prettige gedachte. Voor je het weet denken de yankees weer dat ze hun gang kunnen gaan op Zuid-Amerikaans grondgebied.
Geheel voorspelbaar trok de Venezolaanse president Hugo Chávez het hardst van leer. Volgens hem zijn de bases de opmaat voor Amerikaanse imperialistische ambities in Latijns-Amerika. Omgekeerd verdenkt Uribe Chávez ervan dat hij de rebellen van de FARC bewapent. Ook niet geheel verrassend is dat de Braziliaanse president Lula het op zich heeft genomen om eens met de Amerikanen te gaan praten wat ze nou eigenlijk van plan zijn. Lula heeft overigens een Amerikaans verzoek om in Brazilië een basis te mogen vestigen, beleefd van de hand gewezen.
Reinout Oerlemans timmert met zijn mediabedrijf Eyeworks fors aan de weg, onder andere via overnames. Zo kocht hij een paar jaar terug het bedrijf Cuatro Cabezas, een succesvol productiehuis in Argentinië, dat één internationale succesformule in de kast heeft: CQC. CQC is een satirische, kritische infotainmentshow die in Argentinië te zien is en versies heeft in Spanje, Italië, Brazilië, Portugal en nog zo wat landen. Vanaf vrijdagavond krijgt ook Nederland een aftreksel van het programma met Veronica als gelegenheidsgever en Beau van Erven Dorens als gezicht.
Eyeworks slaat zichzelf nogal op de borst met hun webtekst “Het programma is door productiebedrijf Eyeworks met veel succes geproduceerd in Argentinië, Chili, Brazilië, Italië, Portugal en Spanje.” Alsof ze het programma zelf uit de klei getrokken hebben. CQC draait echter al sinds 1995, toen Reinout nog gewoon Arnie was in GTST. Succes kun je kopen.
De formule van CQC is simpel: in de studio-met-publiek gaat een driekoppig panel door het nieuws van de week. De panelleden kleden zich in strak zwart en dragen zonnebrillen. Dat is verder niet functioneel, maar wel deel van het format. Hun opmerkingen zijn gevat en hun onderlinge gesprekken tongue-in-cheek, zoals bij het drietal van Top Gear. De ware kracht van CQC zit echter in de reporters in het veld.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Stroessner was reputed to favour the 8-10 age group. His talent scouts waylaid them outside school, from where they were taken to discreet villas to be enjoyed by the Father of his People. If they performed nicely they and their parents would be sent on a free holiday to Disneyland in Florida, the nearest Paraguayans can get to Heaven without actually dying first.
Robert Carver verhaalt in het boek Paradise with Serpents over de bizarre aspecten van de Paraguayaanse samenleving (toen en nu). Dat moet een schrijnend surrealistische vakantietrip zijn geweest voor de slachtoffertjes van de half-Beierse half-Guarani dictator: Alfredo Stroessner. Volgens Carver deelde de Argentijnse president Juan Perón Stroessner’s passie voor minderjarigen en liet hij na de dood van Evita een dertienjarig meisje door zijn appartement in de jurken van zijn overleden vrouw flaneren. Of Perón ook tripjes naar Disneyland uitdeelde vermeldt het boek niet, maar dat is gezien Perón’s anti-Amerikanisme onwaarschijnlijk. Alfredo Stroessner had lange tijd warmere banden met de VS totdat president Carter vanwege de mensenrechtenschendingen de deur dichtgooide. No more Disneyland?
De Argentijnse Nationale Raad voor Wetenschappelijk en Technisch Onderzoek (CONICET) wilde nu wel eens weten wat het onkruidverdelger Roundup doet met levende organisme? Het verrichte een studie naar de effecten van glyfosaat: het werkende bestandsdeel in Roundup (nu met gratis TomTom) die gebruikt wordt op de sojavelden. Jaarlijks wordt er tweehonderd miljoen liter glyfosaat over de Argentijnse akkers gespoten. Zaadgigant Monsanto produceert het goedje samen met gmo-soja die bestand is tegen Roundup. De onderzoekers verdunde glysofaat 1500 keer dan de concentratie die gebruikt wordt op de velden en dompelden er vervolgens amfibie embryo’s in onder.
Amfibieën zijn door hun dunne huid extreem kwetsbaar voor giftige stoffen. “De vervormingen die we zagen waren consistent en systematisch”, zegt professor Andrés Carrasco, directeur van het Laboratorium voor Moleculaire Embryologie aan de Universiteit van Buenos Aires (IPSnews). De dieren hadden een kleinere kop, genetische veranderingen in het centrale zenuwstelsel en meer sterfte onder de cellen die de schedel vormen. Ondanks dat amfibieën kwetsbaarder zijn kan je er volgens de onderzoekers ervan uitgaan dat hetzelfde optreedt bij mensen.
In Amerika weten ze dit al langer: daar betreden de boeren twee weken hun veld niet als ze met Roundup gesproeid hebben. Maar inArgentinië gaat men waarschijnlijk iets onzorgvuldiger te werk…
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Wat global warming is voor de milieubewusten van nu, was biodiversiteit in de jaren tachtig. Als lid van de rangers, de jeugdstorm van het WNF, hield je je bezig met wilgen knotten of percelen bos ontdoen van gedumpt afval. Je meest trotste bezit was het rangers handboek, een groengekaft werkje van 276 pagina’s met het logo van de reuzenpanda voorop. Erin stonden prachtige zwart/wit tekeningen van tragisch uitgestorven diersoorten als de trekduif, de reuzenalk, Stellers zeekoe en de Kaapse quagga. Ook bedreigde soorten stonden erin (vrijwel alle walvissoorten, de reuzenpanda, de knoflookpad) en daar deed je het allemaal voor: natuurbehoud is zelfbehoud, zo leerden wij. En er verdwenen dagelijks soorten!
Bij het verdwijnen van soorten dachten we aan het kappen van het regenwoud en het doodknuppelen van zeehondjes, maar op een dag werden we geconfronteerd met bedreigingen van een geheel andere orde: invasieve soorten. Het ging concreet om de wasbeer, die op de Veluwe niks te zoeken had, maar er via import toch terecht was gekomen en zich vervolgens, als vreemdeling zelf geheel onbedreigd, ongans vrat aan de broedsels van bedreigde roof- en weidevogels, bijzondere hagedissen of zeldzame salamanders.
Een reis naar het beeldschone merengebied van Argentinië, tussen de plaatsen Bariloche en San Martin de los Andes, schudde de world wildlife ranger weer even wakker. De bergen stonden in een hardgele bloei die het prachtig deed op foto’s met blauwe lucht en groene bomen. Bedrieglijk mooi, want die gele plant was zonder twijfel brem, de kanker onder de planten, die overal ongeremd woekert. Als invasieve soort is brem berucht in bijvoorbeeld Nieuw-Zeeland en zijn er programma’s om de plant te bestrijden. Brem werd in de negentiende eeuw naar het land gehaald omdat het zo’n mooie en makkelijke plant was.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
![[bewijs]](2009/05/fordfalconsuzuki.jpg){kind=link}