Afgelopen zondagavond 10 augustus 2025, 23:35 lokale tijd, vloog er boven het Al-Shifa-ziekenhuis in Gaza een Israëlische drone. Onder de tentdoeken bij de ingang zaten verslaggevers te werken, verbonden aan Al Jazeera en lokale nieuwsdiensten. Daar werd Anas Al-Sharif, een 28-jarige journalist die de oorlog sinds het begin van dichtbij had gedocumenteerd, geraakt door een raket. Hij stierf samen met vier collega’s en twee anderen, onder wie zijn neef. Enkele minuten eerder had hij op X geschreven: “If these words reach you, Israel has succeeded in killing me and silencing my voice.”
Israël verklaarde later dat hij in werkelijkheid een Hamas-commandant was, betrokken bij raketaanvallen. Bewijs? Geen. Onafhankelijke verificatie? Afwezig. Het enige dat werd geleverd was een herhaling van een bekend script: dood een journalist, noem deze daarna een Hamas-strijder of -sympathisant, en vertrouw erop dat de internationale verontwaardiging wegslijt tussen de volgende nieuwsberichten over “veiligheidsoperaties” en “doelgerichte acties”, eh sorry, moordpartijen.
Wie de afgelopen jaren heeft opgelet, kent dit draaiboek. Van Shireen Abu Akleh tot de tientallen lokale verslaggevers die sinds 2023 in Gaza zijn omgekomen: het verhaal is altijd hetzelfde. Een kogel, een raket, een droneaanval. Daarna volgt de verklaring dat het doelwit “geen echte journalist” was. Soms wordt er een wazige foto of vaag document getoond, soms zelfs dat niet. Bijna nooit wordt er hard bewijs overlegd. En bijna altijd blijkt later uit onafhankelijke onderzoeken dat de claims niet of nauwelijks standhouden.
Dat patroon maakt de officiële lezing over Al-Sharif ongeloofwaardig. Zijn werkplek was geen “militair commandocentrum”, maar een pers-tent vol camera’s en laptops. Zijn laatste bericht getuigde niet van een strijdplan, maar van het besef dat zijn werk hem zijn leven zou kosten.
Wie in oorlogstijd de vrije pers uitschakelt, dooft niet alleen de stem, maar verscheurt ook de bewijzen. Iets wat Israël natuurlijk prima uitkomt, getuige de inmiddels meer dan 270 journalisten die zijn vermoord. Zonder mensen als Al-Sharif blijft alleen de versie over die door de dronepiloot en zijn oversten wordt geschreven. Het is geen toeval dat juist de verslaggevers die blijven als iedereen weg moet, de hoogste risico’s lopen. Zij zijn de getuigen die niet verdwijnen, en dus worden ze doelwitten.
Israël kan blijven roepen dat dit allemaal toeval is, dat elke camera naast een raketwerper staat. Maar zonder bewijs is dat niet meer dan ruis. En de echo van die ruis klinkt elke keer holler.
In Gaza is nu een tent aan flarden geschoten. En er zijn vijf stemmen minder die vertellen wat daar gebeurt.
