Hij kwam dit weekend al binnen als linktip en is vandaag alsnog door iemand in de waan gezet, de site waarop privégegevens staan van mensen die direct dan wel indirect betrokken zijn bij het uit Nederland zetten van asielzoekers. De site is overigens niet/nauwelijks bereikbaar. "Zo is de judoclub genoemd van een vierjarig zoontje van een directeur van een detentiecentrum voor asielzoekers." Zelf had ik besloten er geen aandacht aan te besteden. In een democratie vind ik het geen gepaste actie om uitvoerders van beleid persoonlijk aan te vallen. En al helemaal niet in hun privéleven. Het was natuurlijk een sappig item om een discussie op te starten, maar het zou mij medeplichtig maken aan iets waar ik verre van wil blijven. Nu het breder in het nieuws is, kan ik er wel even bij stilstaan. Maar ik kan er kort over zijn. Ik vind het een laffe, lage, gemene en onoorbare actie. Het is het ultieme zwaktebod als je niet meer met argumenten een debat kunt winnen om dan mensen direct maar aan te vallen om ze zo te blokkeren in de taak die ze opgedragen hebben gekregen. En het is ultiem laf om zelf anoniem te blijven bij de uitvoering van zo'n actie. En ik heb ook het vermoeden dat de figuren die achter deze actie zitten waarschijnlijk wel moord en brand schreeuwen als opsporingsmethoden uitgebreid worden waardoor hun gegevens in databanken komen te staan. "Bevel is bevel? Mooi niet! Zoek de verantwoordelijken op." Stond op de site te lezen. Pardon eikels, dit is een democratisch besluit dat uitgevoerd wordt. Niet een Befehl uit een dictatuur. En hoezeer ik het ook oneens ben met het besluit, het gevecht vindt plaats in Den Haag, met woorden. Barbaren!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
