Spinnen

COLUMN - Ze zijn er weer. Ze zijn met veel en ze zijn groot. Heel groot. Vanmorgen zwaaide ik mezelf bijna een slagaderlijke bloeding tijdens het broodsmeren. Ze rende zo voor mijn neus langs. Dik, zwart, heel erg lelijk en heel erg snel. Wat wil je, met acht poten. Ik schrok zo dat ik het mes nogal wild rondzwiepte. Er stond gelukkig niemand naast me. Dat scheelt toch weer een ritje naar de eerste hulp. Zie nou eens hoe gevaarlijk ze zijn? Met je ‘nuttige beestjes’.

‘Dikker en groter dan normaal’, las ik bij boswachter Frans op Twitter. Ik was hartstikke blij met het voorjaar en de mooie zomer, maar had ik geweten dat het zou leiden tot huisspinnen zo groot als cavia’s, dan had het van mij de hele zomer mogen regenen. Echt.

De kruisspin vind ik cool. Dat is een prachtbeestje, ze blijft lekker buiten, spint mooie webben, hangt vooral heel stil en ik zie haar tenminste muggen en andere insecten eten. Dan fladdert er weer zo’n sukkel in haar web, scheurt ze erheen, rolt ze op als een minirollade en gaat daarna lekker een beetje zitten herkauwen. Prachtig. Dat alles te bewonderen op flinke afstand, de crime scene beslaat 30 vierkante centimeter en er zit altijd een ruit tussen.

Als kind maakte ik in het najaar ‘een spiegeltje’. Een takje werd rond gebogen, daar ving je webben mee en het was zaak om het zo wit mogelijk te krijgen met zoveel mogelijk spinnen erin. Dat was tof en daar deed ik graag aan mee. Tot er op een dag een spin onder mijn strokenrok verdween en ik de controle volledig kwijt was. Het heeft lang geduurd voor ik weer eens een rok aantrok (zo’n 13 jaar) en met mij en de spinnen is het nooit meer goed gekomen.

De huisspin doet het er gewoon om. Ze laat zich expres niet zien totdat de man een weekend weg is, de kinderen al slapen en er dus geen enkele hulp aanwezig is. Bij het naar bed gaan springt ze tussen het rolgordijn vandaan, scheurt richting je bed en verdwijnt eronder tussen wat dozen die daar al jaren staan te verstoffen. Dan slaap ik maar weer in het logeerbed, droom over het kreng dat buitensporige proporties aanneemt en pas als de man en de katers hebben beloofd op het graf van iemand belangrijks dat er echt niets te zien valt, kruip ik weer in mijn eigen bed. Echt relaxt voelt dat pas weer na een paar dagen.

Tijdens het taartbakken met de jongens ging het ook al mis. Ik trok een schort over mijn hoofd, zag nog net de zwarte vlek voorbij komen, trok de schort weer van me af en zag het beest niet meer. Binnen 15 seconden stond ik in mijn slip in de keuken, hakmes in de hand om het kreng te slachten. De slopers kwamen niet meer bij. Tranen van het lachen. Ik ben nu nog dankbaar dat ze geen mobieltje hebben. Ik had de spin blijkbaar tegen de muur gezwiept. Wist ik veel. Voor hetzelfde geld zat ie onder mijn shirt. Met haarlak en aansteker heb ik een einde gemaakt aan het spinnenleven. Sorry Marianne. Sorry. It’s beyond my control. Ik las in de krant dat iemand op deze manier zijn huis had afgebrand. Zie je, die beesten zijn levensgevaarlijk! De jongens duwen mij tegenwoordig hoofdschuddend opzij, pakken zo’n beest voorzichtig op en zetten het buiten. Jaja, dat kan ook ja.

De katers strijden fier aan mijn zijde. Het is voor die beesten toch een soort bonbonnetje naast de droge brokken. Loopt Ouzo de Pouzo ineens kauwend voorbij met een grote grijns op zijn bek. Steken er nog wat pootjes uit en maalt hij tevreden het zwarte monster tot pulp. Feta idem. Ligt ie 3 uur voor een drempel te waken om genadeloos toe te slaan als de spin een sprintje trekt. Groot applaus en een stuk biefstuk extra voor de katers! Het is hysterisch, ik geef het toe, maar ik kan niet anders. Echt niet.