COLUMN - ‘Hoe gaat het nu met je?’ vragen vrienden de laatste weken geregeld. Ze weten immers dat mijn beste vriendin net is overleden, dat ik met haar was getrouwd en zodoende haar weduwe ben geworden. Da’s allemaal niet heel goed voor een mens.
De vraag hoe het met me gaat is daarom terecht, prangend, en vooral: immens lief. Alleen: ik had er geen antwoord op. Ik wíst niet hoe ik me voelde – vooral niet omdat ik teveel dingen tegelijk voelde.
Er was opluchting, omdat Christianes aftakeling eindelijk was opgehouden. Er was voldaanheid, omdat haar einde precies zo verliep als ze had gehoopt – met de mensen die haar liefhadden om haar heen, en op het moment dat zíj koos. Er was uitputting, omdat ik inmiddels zelf op mijn laatste benen liep. Er was opluchting – alweer, maar dan van een andere orde – omdat ik nu eindelijk mijn eigen leven en werk weer kon opnemen. Er waren zorgen, omdat er nog zoveel moest worden geregeld: de erfenis, het uitruimen van haar huis. Er was verlatenheid, en afgesneden zijn: zij die nu al meer dan dertig jaar mijn hartsvriendin was, was er niet meer; voorgoed niet meer.
En dat alles dan dwars door elkaar heen, zo in de war dat je er geen chocola meer van kunt maken. Ik sliep nachten aaneen niet, ik schoot van hectisch naar lethargisch, trok alles dat goed was gegaan af van alles dat ik beter had kunnen doen, en bleef met lege handen achter. ‘Hoe gaat het nu met jou,’ vroeg iemand dan goedbedoelend, en ik zocht naarstig naar een antwoord, half beschaamd dat ik niet wist te zeggen hoe het nu eigenlijk met me was gesteld.
Een goede vriend sleurde me mee naar zijn huis in Zuid-Frankrijk. We hebben vier dagen doorgebracht met het gezamenlijk staren naar de zee, turen naar de sterren, kijken naar de wolken die zich boven de baai samenbalden, of zich daar juist verspreidden. We hebben langs het strand gelopen, soms bij zon, soms met regen.
Met blote voeten en opgerolde broekspijpen liep ik langs de waterlijn. Een golf zwol onverwacht op en bracht me finaal uit mijn evenwicht, ik viel bijna om maar bleef ternauwernood staande. De vriend in kwestie stond klaar om in te grijpen. Toen dacht ik: ‘Zo is het. Dit is precies hoe ik me voel: de speelbal van krachten die te groot zijn om me ertegen te kunnen verzetten, maar er zijn godlof goede vrienden in de buurt die me willen oprapen wanneer ik val.’
Die avond staarden we naar de sterren en stelden we ons vragen over waarom we hier op aarde zijn, en waartoe. En ineens wist ik heel zeker: we zijn niet op de wereld met een doel. We zijn niks dan een kosmisch ongeluk. Maar nu we er tóch zijn, is het beste dat we kunnen doen, precies dit ene: elkaars leed verzachten.
Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool.
Reacties (7)
We zijn niks dan een kosmisch ongeluk.
quatsch
Karin, je schrijft schitterend. Dank voor je bijdragen.
Wederom, zoals Inca schrijft. Wat een prachtige levensbeelden, dank dat je ons mee op levensreis neemt. En wat een prachtige beeldspraak.
we zijn niet op de wereld met een doel.
Eens.
Maar dan: Maar nu we er tóch zijn, is het beste dat we kunnen doen, precies dit ene: elkaars leed verzachten.
Dat zou betekenen dat het leven gelijk is aan leed. Dat is mij teveel Het leven is lijden. Het gaat te ver.
[… *zoekt positief chanson*]
Bij nader inzien kan ik geen echt positief chanson over het leven vinden. Het is de dood, de liefde en de dood, en het chagrijn van het leven. Brel. Boudewijn de Groot die met Nijgh is ook geen vrolijkert is. Om nog maar niet te hebben over wat mensen elkaar aandoen.
Misschien moet ik je toch gelijk geven.
Maar ik weiger.
Accepteren dat het leven lijden is is accepteren dat het katholicisme juist is. Ik kan er niet mee leven.
Als we leven zonder doel dan lijdt 50%, de rest heeft lol.
Ik hoop dat je het geduld hebt een en ander net zo goed te verwerken, als dat je je gevoelens hebt beschreven.
Sterkte.
@4: @4: HansR, ik geloof niet dat het leven gelijk staat aan leed – wel dat zich regelmatig ernstid leed in een mensenleven voordoet. Dus de zaak is – gelukkig – minder heftig dan jij het hier voorstelt.
Overigens begrijp ik je redenering niet dat accepteren dat leven en lijden hand in hand gaan, min of meer automatisch tot katholicisme zou leiden, niet helemaal. De katholieken hebben bepaald geen monopolieop martelaarschap, en je kunt ook heel goed atheïstisch liijden… :)
@2: You’re welcome!