serie

Vaste Gasten

Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je weer wakker met hun scherpe pen.


Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Kattenfilmpjes en normale mensen

COLUMN - Dieren zijn precies als mensen, zong Meneer de Uil ooit. Maar is dat wel zo?

Een tijdje geleden schreef het NRC over ene Bob die zijn baan had uitbesteed aan een Chinees bedrijf en de hele dag kattenfilmpjes keek. In het artikel wordt gesproken van ‘bedrog’, maar het werk waar Bob voor was aangenomen werd gewoon uitgevoerd. Heel goed zelfs, ‘zijn programmeerkwaliteiten werden geroemd.’ Bob blij, baas blij, Chinees bedrijf blij, alleen maar winnaars. Zou ik denken. Maar ik snap net zoveel van economie als Arnold Heertje van achterham, dus focus ik op de kattenfilmpjes.

Niet dat ik daar wel verstand van heb. Ik had van kattenfilmpjes gehoord, maar ik wist eigenlijk niet wat het waren. Een soort manga, dacht ik. Het was een grote verrassing toen ik erachter kwam dat kattenfilmpjes precies dát zijn, filmpjes met katten. Funniest home video’s met katten in de hoofdrol, gelukkig zonder dat Bob Saget ze aan elkaar praat met gescripte teksten die je tenen zo ver doen krommen dat ze je achillespees raken.

Sinds ik erop let, zie ik op Facebook en Twitter voortdurend mensen over kattenfilmpjes praten. Vaak met een link erbij, maar steeds vaker zonder. ‘Even kattenfilmpjes kijken’ betekent ‘even pauzeren.’ Of je daadwerkelijk kattenfilmpjes gaat kijken doet nauwelijks ter zake.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Marokkanenstatistiek

COLUMN - Waarin Klokwerk zich na het Marokkanendebat nog één keer helemaal uitleeft in de Marokkanenstatistiek.

Uiteraard werd er niets nieuws gezegd. Maar om toch nog even gezellig na te pruttelen op het zinloos gebleken Marokkanendebat, vandaag in Politiek Kwartier een overzicht van wat Marokkanencijfers. Als service voor uw volgende verhitte Marokkanen-twitterdiscussie.

Eerst de criminaliteit. Meer dan de helft van de Marokkaanse jongens kwam ooit in aanraking met de politie. Dit wist u. In vrijwel alle commentaren op het Marokkanendebat werd dit vermeld. Maar om het toch in verhouding te plaatsen: dit is twee tot drie keer zo vaak als autochtone jongens, waarvan een kwart ooit wordt verdacht.

Nu is lang niet iedereen die ooit verdacht wordt zijn leven lang crimineel, maar andere cijfers leveren een vrij consequent beeld. In verschillende onderzoeken zien we dat Marokkanen jaarlijks twee tot vier keer zo vaak worden veroordeeld als autochtonen (1 of 2 tegen bijna 4%).

Bij de sociaal-economische achtergrond zien we dezelfde verhoudingen. Het percentage werkloze Marokkanen is ongeveer drie keer zo hoog als het percentage werkloze autochtonen. Het percentage Marokkanen dat met een laag inkomen moet rondkomen is zelfs bijna vier keer zo hoog.

Kijken we naar het gemiddelde Marokkanen-opleidingsniveau, dan krijgen weer iets soortgelijks te zien. Rekenend met de gegeven cijfers zien we dat Marokkanen bijna vier keer zo vaak als autochtonen niet verder dan het basisonderwijs komen. En autochtonen gaan weer drie keer zo vaak naar het hoger onderwijs als Marokkanen.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | 1 april valt dit jaar laat

COLUMN - Van een stel gebeurtenissen afgelopen week ga je toch vooral hopen dat een paar 1april-grappen vertraging hebben opgelopen.

Het is eindelijk april. Geen maand meer die onstuimig zijn staart roert, maar gewoon een maand die begint met een hele leuke dag. 1 april heeft zich in het verleden bewezen als een dag vol geinige grollen en hilarische hilariteiten, maar ik moet zeggen dat het dit jaar nogal een fletse was. Of het door het weer kwam, weet ik niet, maar het leek gewoon helemaal nergens op. De enige leuke grap was niet eens op 1 april, maar op 31 maart. Als grappen te vroeg kunnen komen, dan komen er ook vast een paar te laat. Ik koester goede hoop.

Die hele commissie rond de kroning – of moet ik zeggen: ‘inauguratie’? – van Willem Alexander, dat kán namelijk toch helemaal niet echt zijn? Ik kreeg al twijfels toen de uitgekauwde melodie van ‘het Koningslied’ werd gepresenteerd, maar het werd naar mijn idee wel heel extreem met de ‘polonaise voor de koning’. Typische 1 april-grap natuurlijk, ervoor zorgen dat er zo veel mogelijk mensen openlijk intuinen, en dan ook nog eens lallend in een malle sliert. Ze hebben zichzelf nu echter wel weggegeven met de ‘droom voor de koning’. Veel gekker moet het niet worden, welke monarch zit nu te wachten op mijn droom waarin ik achtervolgd word door Joop Munsterman op een scooter?

Foto: daisy.images (cc)

Afschrijvingen | Het raadsel van rente

Bas Haring breekt zich het hoofd over rente. Ik doe met hem mee.

Bas Haring schrijft al een tijdje economiecolumns in de Volkskrant. Het is best leuk om te zien hoe een buitenstaander zich kan verbazen over de economische wetenschap en over de basics van marktwerking en geld. Twee weken terug wierp hij de vraag op hoe het toch komt dat rentepercentages altijd ongeveer vijf procent per jaar zijn, waarmee hij bedoelt: grofweg tussen de één procent en tien procent. Waarom niet 200, 5000 of min tien procent. Hij komt zelf met een nogal bizarre redenering die hij in zijn column van afgelopen weekend weer intrekt, omdat iemand hem enkele onoverkomelijke bezwaren gemaild. Niemand mailde hem echter een bevredigende alternatieve verklaring, want hij stelde de vraag opnieuw. ‘Feit blijft dat het een raadsel is: waarom is de rente vijf procent?’ Ik weet niet of ik een antwoord heb.

Haring heeft in principe gelijk dat de meeste rentes, van hypotheekrente, spaarrente tot overheidsschuldrente, tussen de één en tien procent zitten. Maar er zijn veel uitzonderingen: voor een creditcardschuld betaal je vaak een effectieve rente tussen de 10 procent en 20 procent. Veel rentes hebben nu of in het verleden wel eens (ver) boven de 10 procent gezeten, zoals rond 1980, en nu weer in de eurocrisis. En dankzij die eurocrisis kunnen veilige landen zoals Nederland en Duitsland soms zelfs lenen en daarvoor geld toe krijgen. Maar ook centrale banken rekenen wel eens een negatieve rente.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Dirk De Wachter over Geluk

COLUMN - KRO’s Brandpunt ging over geluk. Aanleiding van dit alleraardigste onderwerp was het succes van het boek Borderline Times, van de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. Volgens De Wachter is onze samenleving zodanig geobsedeerd door geluk dat het bijna onmogelijk is dat geluk te bereiken.

We willen teveel. Dirk De Wachter pleit ervoor iets meer ongeluk in het leven toe te laten. Nu ben ik zelf gezegend met een onvermogen ongelukkig te zijn. Zelfs in de periode waarover ik nu zou kunnen zeggen: toen was ik ongelukkig, was ik niet ongelukkig. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de nodige stofjes in mijn hersens. En met een gunstige levenshouding. Een levenshouding waarvoor ik overigens niet bewust heb gekozen. Ik had die levenshouding al, ik ben er alleen zo comfortabel mogelijk in gaan zitten. Een keuze die je als exemplarisch voor mijn levenshouding zou kunnen beschouwen.

Die levenshouding komt in het kort hier op neer: laat het komen zoals het komt, verwacht er niet te veel van, dan kun je ook niet teleurgesteld raken. Prettige bijkomstigheid is dat je alles wat het leven de moeite waard maakt, ook als zodanig ervaart. Je gaat er vanuit dat het altijd wel zal regenen, waardoor elke zonnestraal de potentie heeft om een subliem geluksmoment op te leveren waarin je één wordt met het universum dat dan voor de verandering niet koud en onverschillig aanvoelt, maar warm en gemoedelijk.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Ik moet poepen

COLUMN - Vandaag is er geen Volentekriebels. Haha, 1 april, er is wél een Volentekriebels.

Op 1 april 1986 haalde ik een grap uit met mijn vader. Die grap bestond eruit dat ik zout in zijn thee deed. Mijn vader was toen ongeveer net zo oud als ik nu en als hij in die dagen ook maar een beetje op mij leek, dan zal hij gedacht hebben: Jezus, wat een supertrieste gast is mijn zoon. Vriendelijk als hij was veinsde hij echter dat hij het de grap van de eeuw vond en dat kwam mooi uit, want dat vond ik zelf ook.

Nu, ouder (veel) en wijzer (iets), weet ik dat het een grap van niets was. Wettelijk geldt mijn leeftijd (ik was vijf) misschien als verzachtende omstandigheid, maar ik besef dat ik het daarmee niet goed praat. Mijn vader had gelijk, ik was een supertrieste gast.

Bij een goede 1-aprilgrap maak je iemand iets onwaarschijnlijks wijs. Dat valt niet mee. De meeste grappen werken niet omdat ze ofwel te onwaarschijnlijk zijn, ofwel niet onwaarschijnlijk genoeg.

Een voorbeeld van het eerste. Piet Hein Donner stelde in 2009 voor om de werkweek van ministers en staatssecretarissen te verminderen tot maximaal 168 uur. Dat is zelfs voor een CDA’er niet grappig. Niemand trapte erin, behalve misschien Gerda Verburg.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek kwartier | Slachtoffers knuffelen

COLUMN - Waarin Klokwerk vermoedt dat de VVD zó dol is op slachtoffers, dat er haar niet genoeg van kunnen zijn.

Uitkeringstrekkers knuffel je niet. Asielzoekers al helemaal niet. Maar slachtoffers… ja, die kunnen volgens de VVD niet hard genoeg geknuffeld worden. Vandaar dat de partij pleit voor meer rechten voor slachtoffers.

Meer meeleven met slachtoffers, minder met daders. Onder deze leus heeft de VVD de afgelopen jaren de reclassering teruggedrongen en het gevangenisregime versoberd. En weer zit er een nieuwe slag aan te komen. Het is immers vooral niet de bedoeling dat we daders van misdrijven gaan knuffelen. Daarom is iedere extra begeleiding die we ze geven uit den boze.

Amsterdam pakt het anders aan. In Amsterdam worden de zwaarste criminele jongeren extra op de huid gezeten, en wordt geïnvesteerd in de daders nadat ze hun straf hebben uitgezeten. Daarmee zijn we als samenleving veel goedkoper uit en vallen er uiteindelijk minder slachtoffers.

Dit is geen nieuw idee. Iedere criminoloog weet dat. En het werkt. Door dit beleid is het aantal misdaden dat deze groep pleegde met meer dan de helft afgenomen.

Helaas gaat het landelijke beleid hier recht tegenin. Daarbij lijkt zware willekeur de rechtsstaat binnen te sluipen. Wie detentie krijgt, lijkt meer en meer willekeurig te worden bepaald. En wat hebben we eraan als die steeds strengere straffen vaak niet eens worden uitgezeten? Het lijkt er bijna op dat we liever asielzoekers en probleemkinderen vastzetten dan criminelen, terwijl niemand daar iets mee opschiet.

Foto: daisy.images (cc)

Dezeweek | Crisis in een crisis

COLUMN - Is er echt crisis, of is het gewoon een onderwerp waar we al jaren over mekkeren?

Ik moet wat bekennen. Het gaat nu al weken over Cyprus en ik snap er nog steeds geen zak van. Misschien had ik er toch wat artikelen over moeten lezen, of misschien had ik toch naar die ene Jeugdjournaal-aflevering moeten kijken waarin ze het hele spaargeldgedoe beter uitleggen dan Dijsselbloem in 120 afleveringen Pauw en Witteman zou kunnen. Ik ben echter tot de conclusie gekomen dat je er helemaal niet zo veel van af hoeft te weten, er wat van vinden is veel belangrijker.

Hoe lang is het intussen al crisis eigenlijk? Eerst die kredietcrisis, en voor je er eigenlijk erg in had was het alweer eurocrisis. Deze crises hebben mijn dagelijks leven nog nooit beïnvloed. Voor een biertje in de kroeg betaalde ik altijd al te veel, en geld had ik altijd al te weinig. Pas na jaren crisis kreeg ik pas écht een gevolgje kwam van de crisis. Een potentiële langstudeerboete, maar die was ook zo weer verdwenen eigenlijk.

Voor mijn gevoel is de crisis in Nederland dan ook veel meer een sociale bezigheid, dan daadwerkelijk een catastrofe die de hardwerkende Nederlander in de portemonnee raakt. Natuurlijk zwieren de beurskoersen alle kanten op, natuurlijk doet de euro het slecht tegenover de yen en natuurlijk raakt er hier en daar iemand z’n baan kwijt. Maar dat betekent nog steeds niet dat we geen brood meer kunnen kopen en dat we op straat in onze eigen urine moeten slapen. Nee hoor, de tank wordt gewoon vol benzine gegooid voor een weekje skiën.

Foto: daisy.images (cc)

Afschrijvingen | Handen af van Dijsselbloem

Dijsselbloem krijgt nogal wat over zich heen. De internationale pers ‘maakt gehakt’ van hem:  ‘incompetent’, ‘politiek lichtgewicht’, ‘ontsla die man!’. Twitteraars idem dito: Dijsselbloem is een ‘elefante’ in de ‘eurocristalleria’, een ‘exterminator of stocks’. De reden: zijn uitspraken over hoe je banken in de eurozone moet redden. Daarmee zou Dijsselbloem paniek zaaien, aanzetten tot bank runs en überhaupt alle private geldschieters de Europese banken uitjagen. Het zou na het weggestemde eerste reddingsplan de tweede grote flater zijn in korte tijd. De ‘onervaren’ eurozone-aanvoerder wil blijkbaar de financiële markten maar niet begrijpen, aldus commentatoren. Deze hoon is onterecht, en wel om vier redenen. 

Eerst nog even de feiten: Dijsselbloem zei tegen persbureau Reuters dat als een bank een probleem heeft, niet de Europese belastingbetaler aan zet is, maar de bank in kwestie in principe eerst zelf een oplossing moet zoeken, en als dat niet lukt dat aandeelhouders, obligatiehouders en in laatste instantie niet-verzekerde spaarders moeten bijdragen.  ‘Bail-in’ heet dat, en in het geval van Cyprus zijn vooral de grote spaarders aangeslagen. Reuters meende dat Dijsselbloems gekoesterde ‘bail-in’ principe zoals het is toegepast op Cyprus, bij toekomstige reddingsoperaties altijd precies zo moeten worden toegepast en dat Cyprus dus een ‘blauwdruk’ vormt. En nu verwijten anderen Dijsselbloem weer dat door zijn uitspraken geldschieters – beleggers en spaarders –  alle Europese banken zullen mijden, omdat ze altijd moeten gaan betalen als een bank van de rails loopt.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Sterren Zingen Bach

COLUMN - In Mattheus Masterclass, of: Sterren Zingen Bach in de volksmond, zingen bekende Nederlanders die eigenlijk niet kunnen zingen de Mattheus Passion onder leiding van bariton Maarten Koningsberger. Wat is de aantrekkingskracht van dit soort programma’s?

Sinds Emma Coats, voormalig ‘story artist’ bij Pixar, haar ’21 rules of storytelling, according to Pixar’ op het internet gooide, bekijk ik zo ongeveer alles anders. Met name rule #1 heeft mij de ogen geopend: ‘You admire a character for trying more than for their successes.’ Sinds ik die regel ken, begrijp ik veel beter waarom wij met z’n allen zo graag kijken naar programma’s waarin mensen, bij voorkeur bekende, dingen doen die ze niet kunnen.

Momenteel doen zes bekende Nederlanders (Wolter Kroes, Syb van der Ploeg, Hadewych Minis, Porgy Franssen, Jamai Loman en Sabine Uitslag) een poging doen een stukkie Matthäus Passion onder de knie te krijgen, opdat ze op Goede Vrijdag een kerk in extase kunnen brengen, om met Wolter Kroes te spreken. 

Een riskante onderneming. De Matthäus Passion is voor heel veel mensen namelijk heilig. Maar de EO, gewend als ze zijn dat alles wat hen heilig is met de voeten wordt betreden, trekt zich daar niets van aan. Alles om die paar extra zieltjes te winnen. Wat dat betreft heiligt het doel al lang de middelen. Zie ook The Passion, het jaarlijks terugkerende lijdensverhaal-van-Jezus-Christus-in-een-popjasje waarbij vorig jaar Danny de Munk de titelrol vervulde en, als ik het mij goed herinner, ‘Krijg toch allemaal de klere’ zong terwijl hij aan het kruis hing.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Een douchegordijn met hondjes

COLUMN - Johnny Volente kocht een douchegordijn.

Sinds ik verhuisd ben naar het huis waar ik nu woon stond ‘een nieuw douchegordijn kopen’ op mijn to-do-list. Ik had wel een douchegordijn, maar dat hing er nog van de vorige bewoner en het stond stijf van de schimmel, shampooresten en god weet wat voor resten nog meer. Toen het er na anderhalf jaar nog steeds niet van was gekomen, besloot ik mijn oude gordijn weg te werpen zonder dat ik een nieuwe had. Na twee weken elke ochtend de badkamervloer dweilen was ik het zat. Ik ging voor het eerst in mijn leven een douchegordijn kopen.

Op goed geluk fietste ik naar de Blokker. Blokker is het Waddinxveen onder de winkelketens: je weet dat het bestaat, maar je komt er vrijwel nooit en als het morgen plots zou verdwijnen dan zou niemand het missen. Het imago van Blokker bestaat eruit dat het geen imago heeft. Zo’n winkel moest wel douchegordijnen verkopen, concludeerde ik.

Dat was ook zo. Althans, ze hadden douchegordijnen. Of ze ze ook daadwerkelijk verkochten betwijfel ik. De motiefjes waren namelijk net zo opwindend als het Drents jeugdkampioenschap langebaanschaatsen. Je had douchegordijnen met bloemen die niet op bloemen leken, douchegordijnen met vlinders die niet op vlinders leken en douchegordijnen met horizontale streepjes die weliswaar op horizontale streepjes leken, maar dat maakte ze nog niet opwindend. Waarschijnlijk kwam de vormgever uit Waddinxveen.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Cito-toets

COLUMN - Deze week geeft Klokwerk alle onderhandelaars over de Cito-toets een advies voor een vervolgopleiding.

Wat zou het toch mooi zijn als we aan een simpel cijfer konden zien of een school goed of slecht presteert. Dan konden we namelijk rustig de vrije markt zijn werk laten doen en werd het vanzelf beter in onderwijsland. Want welke ouder kiest nu voor een slechte school?

Dat is ongeveer het idee van de VVD achter het openbaar maken van de Cito-score. Er is echter een fundamenteel probleem: de Cito-toets meet niet de prestaties van de school, maar die van de leerling. En dat zijn twee heel verschillende zaken.

De Cito-toets meet het niveau van de leerlingen vlak voor het kiezen van een vervolgopleiding, om bij die keuze te helpen. Maar dit betekent niet dat de school met een beestachtig hoog gemiddelde Cito-score ook goed onderwijs geeft. Aanleg en sociale omgeving bepalen immers ook de score. Het kan dus zelfs gebeuren dat kinderen goed presteren ondanks de school, in plaats van dankzij.

De VVD wil de Cito-toets dus gebruiken voor iets waarvoor hij niet bedoeld en ook ongeschikt is. Dit zien de meeste andere partijen ook, en daarom krijgt de VVD voor dit plan zelfs het aan de marktidealen verslaafde D66 niet mee. Alleen PvdA, CDA en PVV willen onderhandelen over dit onderwerp. En die hebben allemaal zo hun wensen.

Vorige Volgende