Vaste gasten | Geen bal op TV | Dinsdag column van Max Molovich

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Buying the band

15 februari 2018 , 15:30 , door Max Molovich

We zijn allemaal kleine ploeteraars. We doen ons best een leven te leiden dat een beetje zin lijkt te hebben. Dat doen we op de manier waar we vertrouwd mee zijn. Of beter gezegd: dat doen we op de enige manier die we kennen. Of we nu Halbe Zijlstra, Koos van Dijk of Jan ’t Hoen heten.

De manier die Jan ’t Hoen kent is die van de succesvolle zakenman. Hij denkt groot. Cafés worden ketens, vastgoedbedrijven imperiums. Dus als besluit om The Wild Romance van Herman Brood weer bij elkaar te brengen, zodat hij daar de drummer van kan zijn, dan doet hij dat als de zakenman die hij is. Hij weet wel dat muzikanten wat grilliger zijn dan aannemers, maar als puntje bij paaltje komt, zitten ze hetzelfde in elkaar en zullen ze naar hem te luisteren.

Romanza Brava heet zijn band. Jan organiseert alles vanuit zijn kantoor in Amsterdam. Zijn secretaresse kopieert de setlist. Hij heeft strakke doelstellingen voor de komende twintig jaar. Ze moeten een band met bestaansrecht worden. Dat er mensen naar hun optredens komen, dat ze gevraagd worden en dat ze zelf muziek maken. Hij zal weleens laten zien hoe je dat doet: succes krijgen. Op een doordeweekse middagje vliegt hij naar Geneve om een deal met Nina Hagen te sluiten. Voor honderdduizend euro doet ze mee. Europese tournee inclusief verschijningen voor promotionele doeleinden. Was binnen half uurtje beklonken.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | The Dateables

8 februari 2018 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Ze stonden tegenover elkaar, maar ook weer niet. Tegelijkertijd ieder in een eigen universum en de enige twee mensen op aarde. Ze kijken alle kanten op, zolang hun blikken elkaar maar niet kruisen. Twee lichamen die ergens anders willen zijn.

Niets zo pijnlijk als een ontmoeting tussen twee verlegen mensen, schreef Remco Campert. Hij zou weleens gelijk kunnen hebben.

Hier staan ze dan. Op een pier in Scheveningen. Allebei op zoek naar woorden. Allebei hopend dat de ander die woorden zal vinden. Allebei wetend dat dit van z’n leven niet zal gebeuren. Je denkt dat het binnen in hun hoofd aan het razen is. Maar het tegendeel is waar. Elke mogelijke gedachte wordt nog voordat zij geformuleerd is opgeslokt door het zwarte gat van de paniek. Totdat zij na een kleine eeuwigheid zegt: zullen we naar binnen gaan. Hij loopt snel langs haar heen. Naar binnen.

Zij was van tevoren bang dat het gesprek stil zou vallen. Het is erger dan ze vreesde. Want voor een gesprek dat stil valt heb je een gesprek nodig.

Ze lopen langs de aquariums van Sealife. Hij houdt de vaart erin. Dan is hij haar ineens kwijt. Lichte paniek. Z’n date is weg. Het lichaam sloeg op de vlucht. Wilde weg van haar, maar vooral van de situatie. Als ze elkaar even later toch weer tegen het lijf lopen, is de paniek nog groter. Hadden ze elkaar maar nooit teruggevonden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Etgar Keret

25 januari 2018 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Toen Etgar Keret klein was, leerde zijn moeder hem dat de wereld in dienst staat van je verbeelding. Waarom zou je alleen met je voeten voetballen als je ook handen hebt? En als je verloor, stond niets je in de weg om van verliezen juist winnen te maken.

De verhalen die hij schrijft, zijn gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen. Ze lijken daar echter alleen nog maar in de verte op. Nadat zijn beste vriend zelfmoord pleegde, schreef Etgar Keret zijn eerste verhaal. Over een man in een buizenfabriek die een buis ontwerpt waarin hij verdwijnt.

In de documentaire Etgar Keret: een waargebeurd verhaal vertelt Etgar Keret een anekdote over een uitgever die hij enkel per mail had gesproken. Ze hadden elkaar nog nooit gezien, de vraag was dus hoe ze elkaar zouden herkennen. Etgar Keret bedacht toen dat hij uitnodigend zou lachen naar de eerste de beste man die eruitzag als een uitgever. Zou de man daarop ingaan, dan moest dat de uitgever zijn. De eerste persoon die binnenkwam was inderdaad een man die eruit zag als een uitgever. Hij had bovendien een dikke aktetas bij zich waarin een stapel boeken kon zitten. Etgar Keret glimlachte. De man glimlachte terug en kwam naar hem toe. Er ontvouwde zich een gesprek. Maar op een gegeven moment zei de man dat hij het geld bij zich had en nu toch echt de diamanten wilde zien. Waarop Etgar Keret vertelde dat hij helemaal geen diamanten had. Er was sprake van een misverstand. De man vertrok.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Searching for the wrong eyed Jesus

18 januari 2018 , 18:00 , door Max Molovich

COLUMN - “What are you doing these days”, vroeg Johnny Dowd.
“Nothing much”, zei Jimmy White, “just killing time. But time won’t die.”
Johnny Dowd grinnikte. Zwijgend aten ze verder, pancakes met maple syrup. In zo’n typisch eettentje met bakplaat in het Zuiden van de Verenigde Staten, waar de eigenaar handtastelijk is en de serveersters een leven van seksueel misbruik achter de rug hebben.
“Heb ik je al verteld van die vriend van me wiens vrouw in een coma ligt”, zei Johnny Dowd.
“Nee”, zei Jimmy White, “ken ik ‘m?”
“Nee, je kent ‘m niet.”
“Hoe lang ligt z’n vrouw al in een coma.”
“Zo’n jaar of drie. Hij was dronken die avond. Terwijl hij terug naar huis reed, kreeg ie van z’n vrouw een blowjob. Toen reed hij tegen een boom aan.”
“Dat is zuur.”
“Dat is het zeker. Elke dag gaat hij na haar toe. En hij heeft gezworen nooit meer een vrouw aan te raken.”
“Zo.”
“Ja. No woman’s flesh but hers. En niet omdat ie vindt dat ie moet boeten of zo. Hij vindt dat ie het niet meer verdient. Het is meer een eerbetoon.”
“An act of love.”
“Precies. An act of love.”

Toen ik later Johnny Dowds Pictures from Life’s Other Side weer eens opzette, bleek ik het verhaal al te kennen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Brommer kiek’n

4 januari 2018 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Voordat de show begon, hadden ze nog even goed de kut van de koe gewassen. Tijdens de weg er naartoe vingen ze de stront op, zodat de poep niet tegen de poten zou spetteren. Terwijl de koe even later langs de jury liep, klonken er uit de speakers ronkende, roemvolle woorden. ‘Mooie, volle uiers’, vond de stem. ‘Schitterende aanhechting. Geweldige vooruiers.’ Zo zag je ze niet vaak. ‘Ik trek dit geen twee uur’, zei een van de meisjes die mee was naar de koekeuring.

Plattelandsjongeren, zo vertelde de voice-over aan het begin van Brommers Kiek’n, behoren tot de meest eigenzinnige subculturen van Nederland. De voice-over was de maker, Geertjan Lassche, die zelf uit zo’n dorp kwam. Of hij tot het soort vriendenclubje behoorde dat hij portretteerde, werd niet duidelijk. Ik vermoed van niet. Ik vermoed dat hij dat soort vriendenclubjes wel kende, maar enkel vanaf enige afstand. Ik kom zelf ook uit een gebied waar het in sommige kringen gebruikelijk is om daags voor een bruiloft een bord op de gevel te hangen waarop je met een weinig aan de verbeelding overlatend rijm enige seksuele wetenswaardigheden over het toekomstige paar uit de doeken doet. Maar zelf had ik weinig tot niets met dat soort kringen te maken.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Stef Bos, Bruce Springsteen en Joost Karhof

28 december 2017 , 15:30 , door Max Molovich

Mijn schoonmoeder belde op. ‘Heb je het al gehoord’, zei ze, ‘Joost Karhof is dood.’ Ik was even in de war. Zowel van de dood van Joost Karhof als van het idee dat mijn schoonmoeder dit nieuws belangrijk genoeg vond om mij voor op te bellen. ‘O jee’, zei ik, ‘wat erg.’ ‘Ja, verschrikkelijk inderdaad’, zei mijn schoonmoeder, ‘maar ik zei het je: elke kerst gaat er een beroemd iemand dood.’ Dat had ze inderdaad gezegd de dag ervoor.

Ik zat naar de Top 2000 à Go-Go aan het kijken. Mijn vrouw was boven bij mijn dochter die overstuur was omdat ze thuis wilde slapen. Stef Bos vertelde over een boer die twee koeien wilde slachten. De koeien waren van de vader van de boer geweest. Onlangs was de vader van de boer overleden. De boer kon het niet over zijn hart verkrijgen de koeien te slachten. Misschien kon Stef Bos voor hem en die koeien Papa zingen. Op een ochtend stond Stef Bos met de boer en diens koeien in de wei. Stef Bos zong a-capella dat hij steeds meer op zijn vader leek. De zon scheen, de boer weende, de koeien kauwden. Toen Stef Bos klaar was zei de boer dat het goed was zo. Een week later waren de koeien geslacht.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Hoest nu?

21 december 2017 , 15:30 , door Max Molovich

Ik heb last van een hoest. Hij kan ineens vanuit het niets komen. Zo ook vanochtend, net toen ik een slokje van mijn espresso nam. Ik hoestte vol in mijn kopje. De koffie spoot naar boven en zat daarna niet meer in het kopje, maar op mijn hemd, broek, gezicht, krant, vloer en haar. Hoewel ik andere kleren aantrok bleef ik nog een paar uur lang de geur van koffie ruiken. En dat terwijl ik snotverkouden ben. Het zat dus hoogstwaarschijnlijk ook diep in mijn neus.

Het was de grootste ramp in mijn koffiedrinkgeschiedenis. Echt een grote ramp kun je het niet noemen. Toch wil ik het wel een ramp noemen. Waarom niet? Je moet vandaag de dag overdrijvend, dat is algemeen bekend. Ik zou het misschien nog een beetje moeten aandikken, mocht ik ooit door Graham Norton op de bank plaatsnemen. Ik heb het verhaal bij de nodige collega’s uitgeprobeerd en zij lieten het zich goed smaken. Beter dan ik mijn koffie.

Het zou trouwens best tot een grotere ramp kunnen uitgroeien. Ik hoorde eens van iemand die is overleden door een ontsteking in zijn neus, veroorzaakt door een minuscuul stukje pindakaas.

Maar goed, u begrijpt het wel, ik heb weer eens verdomd weinig noemenswaardig gezien deze week. Ik zag een filmpje waarin een wasbeer werd gered van de verstikkingsdood. En zeven afleveringen van het fascinerende Wormwood. Maar daarover wellicht later meer. Of niet natuurlijk.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Jim & Andy en Voyeur

14 december 2017 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Toen Jim Carrey, zittend op het strand, aan de overleden Andy Kaufman via telepathische wegen vertelde dat hij hem ging spelen in de film Man on the Moon, kwamen er dolfijnen naar de oppervlakte en liet Andy Kaufman hem weten dat hij zelf ging doen. De komende maanden nam hij het lichaam van Jim Carrey over om de rol zelf te kunnen spelen.

Waarom die dolfijnen, Andy? Is van je laten horen uit het hiernamaals niet voldoende? Waarom moet een dergelijke mystieke ervaring ook nog eens symbolisch onderstreept worden? Aan de andere kant: Andy hield van overdrijven. En van kitsch.

In Jim & Andy zien we dat Jim Carrey zich ook buiten de opnames van Man on the Moon als Andy Kaufman gedroeg. Andy Kaufman had woord gehouden toen hij de dolfijnen naar boven stuurde. Jarenlang hebben deze behind the scenes-opnames liggen verstoffen op een zoldertje in Hollywood. De studiobazen waren bang dat het publiek het niet leuk zou vinden dat Jim Carrey zichzelf niet was. Het zou z’n reputatie schaden. Maar nu had Spike Jonze het materiaal in handen gekregen en was Jim Carrey getransformeerd in een zweverige schilder die grossiert in quasi-boeddhistische wijsheden. Hem interesseert het ook allemaal niet meer. Sterker nog: Jim Carrey vroeg zich hardop af of Jim Carrey wel bestond.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Anti-Piet in het Hinterland

30 november 2017 , 15:30 , door Max Molovich

Kijk, ik weet dat er een hoop gematigde pro-Pieten zijn. Ik woon in de provincie, ziet u. Het stikt hier van de pro-Pieten. En dat zijn echt niet allemaal volbloed racisten die niet kunnen wachten om brandende kruizen in de tuin van hun zwarte buurman te zetten. De meesten zijn brave burgers die niets kwaad in de zin hebben en die ik met de beste wil van de wereld geen racist zou willen noemen. Ze begrijpen alleen niks van die Pietendiscussie. Ze zien het probleem niet. Ze denken dat het een kleine, fanatieke minderheid is, de anti-Pieten. Beroepsslachtoffers die zich zwaar gesubsidieerd vanuit de Randstad over de rest van het land verspreiden om een kinderfeest te verpesten.

Nu helpt het natuurlijk ook niet dat wij, de anti-Pieten die zich hier in het Hinterland bevinden, tot nu toe gedeisd hebben gehouden. We leven een ondergronds bestaan. Komen bijeen in schuilkelders om alternatieve Sinterklaasbijeenkomsten te vieren. Onze Pieten gaan als Zwarte Piet over straat en veranderen pas in Roetveeg Piet als ze de voordeur achter zich dicht hebben gedaan en Sinterklaas heeft gecontroleerd of de gordijnen inderdaad dicht zijn.

Ik ken één openlijke anti-Piet hier, mijn dappere buurvrouw. Zij bezoekt de plaatselijke intocht al jaren met haar gezicht in provocerend zilver geschminkt. Vreemd genoeg leeft ze nog. Toch ken ik geen enkele andere anti-Piet hier in Zwolle die hetzelfde durft te doen. We hebben het er wel over in de nazit van onze Sinterklaasbijeenkomsten. Maar het risico is nog steeds te groot, vrezen wij.

Geen bal op tv | Sinterklaas en Bonifatius

23 november 2017 , 15:30 , door Max Molovich

Deze zondag kwam ik samen met mijn kinderen thuis van een lange en vermoeiende reis. Mijn oudste zette de televisie aan waarop het grote Sinterklaasfeest uit 2014 A.D. te zien was. In dat jaar kwam het Sinterklaasjournaal met Peter Faber in de rol van Opa Piet op de proppen. Aan het slot van dat jaar reed de pikzwart geschminkte Opa Piet gebroederlijk naast de ongeschminkte Sinterklaas weg, de duisternis tegemoet. Diezelfde avond zat Dieuwertje Blok bij De Wereld Draait Door waar zij, samen met Matthijs van N., de loftrompet over de schrijvers liet klinken. Dat jaar viste het Sinterklaasjournaal net naast een Nipkow-schijf. De jury vond dat het Sinterklaasjournaal de angel uit de zwartepietendiscussie had gehaald en alle ruziënde volwassenen in hun hemd had gezet.

Dat was het begin van het grote pappen en nat houden. Met een zwart geschminkte Sinterklaas was het probleem namelijk helemaal niet opgelost. Integendeel zelfs. Bovendien, in het jaar erna was opa Piet in geen velden of wegen meer te bekennen. Er werd toen een magische steen geïntroduceerd waarmee de Pieten alle deuren konden openen, zodat ze niet meer door de schoorsteen hoefden. Wie dacht dat dit een opmaat was naar Natuurlijke Pieten (in alle kleuren die een mens kan aannemen), had buiten het Sinterklaasjournaal gerekend. Die magische steen bestaat enkel nog in het hoofd van mijn kinderen.

Geen bal op tv | Louis CK en Valerie S

16 november 2017 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - ‘Hoe groter de geest, hoe groter het beest’, zei een vrouw in een of ander programma van Filemon Wesselink. De vrouw in kwestie maakt peeskamertjes schoon op de Amsterdamse Wallen. Daar moest ik aan denken toen vorige week bleek dat Louis CK zich geregeld had afgetrokken voor vrouwelijke collega’s, terwijl deze vrouwelijke collega’s daar niet van gediend waren. Louis CK deed er alles aan om het in de doofpot te stoppen. Of liet z’n manager er alles aan doen.

Huilende fans. Hun onvolkomen held die hun held was geworden omdat hij zijn eigen onvolkomenheden zo meedogenloos onder het vergrootglas durfde te leggen, bleek nog onvolkomener dan hij onder dat vergrootglas had doen voorkomen. Men voelde zich verraden. In de Volkskrant vond Rutger Lemm (die meer van Louis CK had geleerd dan van zijn eigen ouders, zijn professoren, Bassie en Adriaan en de Dalai Lama bij elkaar) dat Louis toen #metoo nog slechts een beginnend puistje was, zijn misstappen had moeten toegeven en grappen had moeten maken over zijn misstappen. Maar dat lijkt me onmogelijk. In een kast masturberen omdat je nergens in huis nog privacy hebt, is grappig. Masturberen voor een bewonderende collega is dat niet. Misschien kon Louis CK ook alleen maar zo meedogenloos over zijn eigen onvolkomenheden zijn omdat hij een kant had die nog perverser was. Net als iedereen deed Louis CK zichzelf beter voor dan hij was.

Geen bal op tv | Robo Sapiens

9 november 2017 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Hij zag er slecht uit, Jelle Brandt Corstius. Grijze huid, zwarte randen rond de ogen. Maar waarschijnlijk ziet hij er altijd slecht uit. Ik keek naar Robo Sapiens, het programma waarin hij onderzoekt wat de robotisering van de samenleving betekent voor de mensheid. Ik zag z’n hoofd ook een paar keer van opzij. Dat had ik niet vaak gezien, de zijkant van het hoofd van Jelle Brandt Corstius. Hij begint op z’n vader te lijken, viel me op.

Normaal kijk ik nooit zo goed naar iemands fysiek. Maar nu wel. Ik wist namelijk dingen. Dingen die ervoor zorgden dat ik anders naar Jelle Brandt Corstius keek.

Jelle Brandt Corstius beschrijft zichzelf in Robo Sapiens als iemand die loopt alsof hij nog steeds moet wennen aan zijn ledematen. En inderdaad, daar loopt een sterk vermagerde gorilla over straat. In slow motion, lijkt wel. De opnames van Robo Sapiens vonden plaats in een tijd dat Jelle Brandt Corstius nog geen idee had van alle ellende die hij zich op de hals zou halen. Toch kan ik hem alleen nog maar zien in het licht van de laatste weken.

Jelle Brandt Corstius heeft een vrij ingewikkelde constructie gekozen om zijn verhaal te vertellen: deels vertelt hij het verhaal zelf, deels vanuit het oogpunt van zijn 85-jarige dochter die in het jaar 2100 terugkijkt op het begin van het robottijdperk. Volgens mij verschillen de zienswijzen van JBC en zijn 85-jarige dochter niet heel veel van elkaar. Van iemand die in het jaar 2100 leeft in een jaartje of 85 heeft gehad om terug te kijken op het robottijdperk, had ik iets meer afstand verwacht.

serie

Geen bal op tv