Vaste gasten | Geen bal op TV | Dinsdag column van Max Molovich

TV-detective Max Molovich bespreekt alle mooie en minder mooie dingen die hij op TV (en soms zelfs niet op TV) zag.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Recensie Zomergasten 2018 met Esther Perel

3 september 2018 , 07:05 , door Max Molovich

RECENSIE - Gaandeweg de zesde aflevering van Zomergasten 2018, kreeg ik steeds meer het gevoel dat Janine Abbring verliefd was op Esther Perel. Hoe ze glunderde toen Perel vertelde dat ze negen talen sprak. Hoe ze straalde toen Perel zei dat ze net zestig was geworden. Hoe ze tranen in haar ogen kreeg toen Perel over haar jeugd en ouders vertelde. Hoe ze jubelde toen Perel het had over hoe ze haar Joodse wortels een nieuwe context gaf door een pop-up synagoge te bezoeken met een homoseksuele rabbi. ‘Ik ben op zoveel niveaus jaloers nu’, zei Janine Abbring toen. Abbring gaf Perel in alles gelijk, zoals je dat doet als je ze verliefd bent. Ze hing aan haar lippen, van het begin tot het eind. En gaf Perel alle ruimte om haar verhaal te doen. Dat verhaal stond als een huis. Of als een stoel, om met Han Peekel te spreken.

Om eerlijk te zijn kende ik Esther Perel nog niet voordat deze avond begon. Dat ligt vermoedelijk aan mij, Esther Perel had er genoeg aan gedaan om zichzelf bij me in de kijker te spelen. Om het een beetje goed te maken, had ik gistermiddag wat zitten googelen. Behoorlijk wat uitspraken die Esther Perel tijdens Zomergasten heeft gedaan, had ik de middag ervoor al gelezen. ‘Zekerheid is de vijand van het veranderen’ bijvoorbeeld (had zij maar tegenover Eric Wiebes gezeten, dacht ik toen ze dit zei). En ‘wat aantrekkelijk is in het begin van een relatie, wordt later een bron van ergernis’. Of: ‘Vroeger was monogamie één persoon in je leven, vandaag de dag is monogamie één partner tegelijkertijd.’ Ze is niet bang om zichzelf te herhalen, wil ik maar zeggen. Esther Perel heeft haar kijk op menselijke relaties fijn geslepen in haar boeken en lezingen en voelt zich niet te beroerd om woorden te gebruiken die hun waarde al hebben bewezen. (En elke keer als ze zichzelf zag citeren, meende ik een vertederde glimlach bij Janine Abbring te zien.)

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten 2018 met Esther Perel

2 september 2018 , 15:05 , door Max Molovich

NIEUWS - Let op: dit is niet de recensie van Zomergasten met Esther Perel. De recensie leest u hier.

In de zesde en laatste aflevering van Zomergasten 2018 ontvangt Janine Abbring psychotherapeut Esther Perel, bekend van haar onorthodoxe kijk op menselijke relaties. Esther Perel is in 1958 geboren als kind van twee Poolse overlevenden van de holocaust. Opgroeiend tussen nog veel meer slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, ontdekte ze dat er twee groepen waren: ‘Zij die niet stierven en zij die weer gingen leven. De laatsten waren degenen die begrepen dat erotiek een tegengif is voor de dood.’

Inmiddels heeft Esther Perel een therapiepraktijk in New York. Haar boeken spitsen zich toe op de spanning tussen de menselijke behoefte aan veiligheid aan de ene kant en vrijheid aan de andere kant. Ze heeft bij Oprah Winfrey op de bank gezeten, TED Talks gehouden die miljoenen keren zijn bekeken, boeken geschreven die op NY Times bestsellerlijst staan en ze houdt een podcast (‘Where should we begin’) waarin ze de hele wereld laat meeluisteren naar haar therapiesessies.

Aangezien ik volslagen onbekend was met Esther Perel, heb ik bovenstaande overgenomen uit het onvolprezen Wikipedia (aanrader). Ze werd in Amerika bekend nadat ze over de Lewinsky-affaire schreef, waarbij ze het begrip ‘erotische intelligentie’ muntte.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Recensie Zomergasten 2018 met Eric Wiebes

27 augustus 2018 , 07:00 , door Max Molovich

RECENSIE - Fragmenten die je in Zomergasten ziet, kun je opdelen in twee categorieën: fragmenten die als kapstok dienen voor het verhaal dat de gast wil vertellen en fragmenten die laten zien waar de gast van houdt. De meeste fragmenten die Eric Wiebes liet zien, behoorden tot de eerste categorie. Slechts twee fragmenten vertelden iets over wat Wiebes leuk vindt: een fragment uit Creatief met Kurk en een uit Pippi Langkous. Het fragment uit Creatief met Kurk was uiterst grappig, maar waarom Wiebes het precies had gekozen bleef onduidelijk. Wat Pippi Langkous in deze avond te zoeken had, begreep ik wel. Zelf meende Wiebes dit te hebben gekozen omdat hij destijds verliefd was op Pippi Langkous. Maar waarom dan dit specifieke fragment? We zagen hoe een jongetje werd gepest. Het probleem werd geadresseerd door Tommy en Annika. Pippi erkende het probleem. Ze liep recht op het probleem af. Ze analyseerde het probleem. En ze loste het probleem op. Door de pestkop in de boom te gooien. Opgewekt en resoluut, vol vertrouwen in het eigen kunnen en in het eigen oordeel. Ik begreep toen: Pippi Langkous is Eric Wiebes.

Want zoals Pippi Langkous de pestkoppen aanpakte, zo pakt Eric Wiebes (maatschappelijke) problemen aan. Met een rotsvast vertrouwen in zijn eigen analytische vermogen, in zijn liberale overtuigingen en in de vooruitgang. De vijfde aflevering van Zomergasten 2018 ging vooral over Wiebes kijk op de samenleving. En hoe hij problemen in die samenleving oplost. Een paar keer werd het persoonlijk. Op die momenten zette Wiebes zijn bril af en leken zijn ogen vochtig te worden. Tegen het einde van de avond, toen Janine Abbring hem vroeg waarom hij deed wat hij deed bijvoorbeeld. Had hij soms haast, vroeg Abbring. Waarmee ze een gevoelige snaar bleek te raken, want inderdaad: hij had haast. Zijn vader overleed toen Eric Wiebes negen was. Waardoor hij altijd heeft begrepen dat het leven kort is en je alles moet doen om alles eruit te halen. Met opgeheven hoofd alles aanpakken wat je de moeite van het aanpakken waard vindt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten 2018 met Eric Wiebes

26 augustus 2018 , 14:00 , door Max Molovich

COLUMN - De vijfde zomergast van dit seizoen, Minister Eric Wiebes, gebruikt zijn vakanties als verkapte werkbezoeken. Lees ik in dit uitgebreide profiel van Het Parool. Toen hij wethouder van Amsterdam was, ging hij samen met zijn vrouw naar Minneapolis op vakantie. Om daar het fietsnetwerk te bestuderen. Hij ging naar Detroit om te kijken hoe de stad reageerde op de leegstand. Wiebes is iemand wiens hoofd nooit uit staat. Hij wil problemen om op te kunnen lossen. Waarschijnlijk is hij de enige in Nederland die je een plezier doet met hoofdpijndossiers als de Noord/Zuidlijn en nu Groningen. Problem solven noemen ze dat bij McKenzie, waarvoor Eric Wiebes in de jaren ’90 consultant was.

Na Ben Verwaayen in 2012 (lees hier de recensie) en premier Mark Rutte in 2016 (lees hier de recensie), is Eric Wiebes de derde prominente VVD’er die in relatief korte tijd in Zomergasten z’n zegje mag doen. Verwaayen maakte er (het was verkiezingstijd) een extended VVD-spotje van. Mark Rutte lengde zijn verhaal subtiel aan met quotes over de stille meerderheid en cultuurabsolutisme, zodat hij de VVD kon neerzetten als het enige fatsoenlijke alternatief voor de PVV aan de rechterkant van het politieke spectrum. Eric Wiebes lijkt mij de man er niet naar om zijn interesses met partij-ideologische slogans te vervuilen. Hij schijnt ervan te houden taboes te doorbreken en heeft geen boodschap aan reputaties. Mocht hij nu wel een VVD-verhaaltje gaan houden, hoop ik dat Janine Abbring genoeg in huis heeft, om ’m daar vanaf te houden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Recensie Zomergasten met Romana Vrede

30 juli 2018 , 06:00 , door Max Molovich

RECENSIE - We waren op de helft met deze eerste aflevering van Zomergasten 2018 toen het gesprek over de kracht van de stilte ging. Volgens Romana Vrede was stilte het antwoord op alles. Stilte had iets magisch. Dat had haar autistische zoon Charlie haar doen inzien. Die had tot nu toe geen woorden nodig gehad om te communiceren. Romana Vrede gebruikte de kracht van de stilte ook. Was mij eerlijk gezegd ook wel opgevallen tijdens dit gesprek. Het waren stiltes die tegen het pijnlijke aanzaten. Zelf vond ze het heel fijn, dat soort stiltes. Zelf vond ze ook dat die stiltes haar kwetsbaar maakten. Janine Abbring vond van niet. Die noemde het intimiderend. Waar Romana Vrede dan weer van schrok.

Ergens in de communicatie tussen Romana Vrede en Janine Abbring zat een kleine kortsluiting. Zo wilde Romana Vrede in het begin van de uitzending haar zoontje groeten. Instinctief koos ze de juiste camera uit en begon ze enthousiast te zwaaien. ‘Welke camera moet ik kiezen?’, vroeg ze zwaaiend. ‘Maakt niet uit’, zei Janine Abbring en wees een andere camera aan. Waarna Romana Vrede enthousiast naar de verkeerde camera begon te zwaaien. Niemand kon hier iets aan doen (alhoewel, in de montageruimte had iemand de slapers uit z’n oog kunnen wrijven en even naar de juiste camera kunnen switchen), maar ergens was het tekenend voor dit gesprek waarin Romana Vrede heel graag wilde zeggen wat ze bedoelde en Janine Abbring haar daar heel graag bij wilde helpen, maar op cruciale momenten net het verkeerde knopje drukte. Ik hoopte maar dat Charlie thuis niet te veel van slag raakte nu zijn moeder tegen de verkeerde camera aan het praten was.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten 2018 met Romana Vrede

29 juli 2018 , 18:15 , door Max Molovich

NIEUWS - In de allereerste aflevering van Zomergasten 2018 (lees hier de recensie) ontvangt Janine Abbring actrice Romana Vrede (Paramaribo, 1972). In een quote op haar profiel lees ik dat ze Zomergasten gaat gebruiken om de schoonheid te laten zien die schuilgaat in details van lelijkheid.

Over lelijkheid gesproken, terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar de gerimpelde onderkant van mijn rechtervoet. (Ik zit op bed, vandaar.) Ik zie ineens een oud, chagrijning mannetje tussen de rimpels verschijnen. Echt mooi wil ik ‘m niet noemen, maar wonderlijk is het wel. Hij heeft duidelijk een zwaar leven gehad en is nu aan het vereenzamen. Verbitterd over alles wat hem is ontzegd, de kansen die hij heeft gemist en de mensen die hem hebben verraden. Wellicht kijkt hij vanavond en leert Romana hem hoe je alles moet bekijken alsof je het voor de eerste keer ziet. Zoals zij dat heeft geleerd van haar autistische zoon Charlie.

Uw snedige opmerkingen over de uitzending kunt u hieronder kwijt in de reactieruimte. Of op Twitter natuurlijk, met hashtag #zg18 of #Zomergasten (schijnt de officiële hashtag te zijn). Voor mijn part gooit u er ook #romanarocks, #abbringgohome of #origineeldecorhoor tegenaan. Vanaf woensdag kunt u de uitzending van Zomergasten met Romana Vrede hier terugluisteren als Podcast. En op maandagochtend rond de klok van zeven leest u hier op Sargasso een verslag van een hopelijk zeer grappige, ontroerende en boeiende avond.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Stef Blok

19 juli 2018 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Stef Blok gaat diep door het stof, hoor ik Mariëlle Tweebeeke zeggen. Ik zie Blok zeggen dat hij dingen heeft gezegd die hij niet had moeten zeggen tijdens de bewuste ‘besloten bijeenkomst met Nederlanders die werkzaam zijn bij internationale organisaties’.

De Volkskrant vroeg zich af of er opzet in het spel was, want: ‘Op beelden die vorige week dinsdag zijn gemaakt, is duidelijk te zien dat de camera recht voor de neus van Blok moet hebben gestaan.’ Oftewel: hij wist dat hij werd opgenomen. Dat klopt, alleen zijn de beelden die wij te zien krijgen niet gemaakt door de camera die daar recht voor Bloks neus stond. De beelden die Zembla had bemachtigd, zijn beelden van de tv waarop de beelden te zien waren waar de betreffende camera opnames voor maakte. Stef Blok werd gefilmd, zodat ook mensen die in een belendend zaaltje zaten op een groot scherm konden meegenieten van zijn woorden. Dat scherm is vervolgens gefilmd.

Hoe komt zo’n opname van een opname tot stand, vraag ik me dan af. Wie besluit om het scherm te gaan filmen waarop Blok zijn speech geeft?

Eerste mogelijkheid is dat iemand van tevoren heeft besloten om de complete speech (was het eigenlijk een speech, of was het meer een geïmproviseerde Q&A?) van Stef Blok op te nemen. Dat soort mensen bestaan. Misschien hebben we hier met een Blokfan te maken. Iemand die alle media-optredens van Blok opneemt. Koffie drinkt uit een Blokmok. Slaapt onder een dekbedovertrek met het uitvergrote gezicht van Blok die, aan zijn zelfgenoegzaam glimlach te oordelen, net aan zijn ambtenaren heeft gevraagd om een land op te noemen waar verschillende culturen vreedzaam naast elkaar leven. Maar zou zo’n dergelijke fan z’n beelden aan de staatszender geven?

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Neutrale Kijkers

5 juli 2018 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Het lijkt er verdacht veel op dat dit het leukste WK is dat ik in mijn leven heb meegemaakt. Niet dat ik nu zo ontzettend geniet van alle wedstrijden. Ik heb ze ook bij lange na niet allemaal gezien. Maar het grote verschil met alle andere WK’s, is dat ik nu elke ochtend begin met de podcast Neutrale Kijkers van Peter Buurman en Yordi Yamali. Die laatste kende ik nog niet, de eerste wel. Heeft nog een blauwe maandag een column gehad hier.

Voetbal, als ik het mij goed herinner, is ooit door iemand omschreven als de belangrijkste bijzaak ter wereld. Peter Buurman en Yordi Yamali hebben een manier gevonden om die bijzaak in te kapselen in nog veel meer bijzaken. Een bijzaak, gewikkeld in onbenulligheden, verpakt in banaliteiten, om de beroemde Engelse midmid Winston Churchill maar eens te parafraseren. En daarmee hebben ze op een of andere manier de essentie van een WK te pakken. En van het leven, dat immers voor het overgrote merendeel uit bijzaken bestaat.

Na een korte intro van Peter Buurman, begint elke uitzending met een beschrijving van de dag. Meestal heeft Peter niet veel meer gedaan dan op zijn nieuwe bank hangen. En is Yordi met zijn verhuizing bezig geweest. Sinds een paar dagen heeft hij de sleutels. In de anderhalve week ervoor heeft hij ons op de hoogte gehouden van de betaling aan de notaris, de ontdekking van asbest en de even hartverscheurende als passief-agressieve laatste ronde door het huis die de oude bewoners met hem maakten.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Donald Trump en het Bloemetjesgordijn

30 mei 2018 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Op de dag dat Donald Trump werd geïnaugureerd als president van de Verenigde Staten van Amerika, was Volkskrant-journalist John Schoorl bezig uit te zoeken hoe de carnavalshit Bloemetjesgordijn van de componerende schoenverkoper Wim Kersten tot stand was gekomen. Las ik in dit interview.

John Schoorl had die dag het bewuste bloemetjesgordijn gezien. Helemaal zeker was hij er niet van: Wim Kersten ligt al enige tijd onder de zoden en hij heeft er geen dagboek over bijgehouden of zo. Maar toen John Schoorl in de voormalige schoenenzaak van Wim Kersten naar boven ging en daar een gordijn met bloemetjesmotief aantrof dat dusdanige vergeeld was dat het er met gemak een kleine veertig jaar had kunnen hangen, was het toeval te overweldigend om er niet vanuit te gaan dat dit hét bloemetjesgordijn was.

Dus toen John Schoorl die avond een of ander etentje had en iedereen vol ongeloof sprak over de bizarre inauguratierede van de nieuwe president van de Verenigde Staten van Amerika, kon hij zich niet in de gesprekken mengen, want hij dacht maar aan dat bloemetjesgordijn.

Toevallig was ik het bewuste verhaal over de ontstaansgeschiedenis van Bloemetjesgordijn aan het lezen, toen The Fourth Estate op NPO2 begon, een vierdelige documentaire-serie over The New York Times in het eerste jaar van Trumps presidentschap. Het eerste deel van de reeks begint met de inauguratiespeech. De redactie in New York kijkt ernaar zoals ze op krantenredacties altijd naar het nieuws kijken: met een mannetje of acht staan, leunen en zitten ze rond een tv of een computer die op het bureau van een van de redacteuren staat. Trump heeft het over bloedbad Amerika en dat nu de tijd is gekomen om orde op zaken te stellen.

Geen bal op tv | Het trollenleger van Philip Freriks

19 april 2018 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Het kwartje viel toen ik afgelopen dinsdagavond naar Hier zijn de Van Rossems keek. De Van Rossems in kwestie bezochten Aken. Ik zag Maarten, Vincent en Sis al keuvelend stilstaan bij diverse bezienswaardigheden van dit sympathieke Duitse provinciestadje. Dat stilstaan doen ze alle drie op dezelfde manier: licht achterover hellend, de buik naar voren, het voorhoofd gefronst, de mondhoeken naar beneden. Maarten vertelt dingen over geschiedenis, Sis over kunst en Vincent over architectuur. Ze luisteren naar elkaar, maar aan hun spottende blik zie je dat ze al lang weten wat de ander gaat vertellen. Ze houden zich in, ze mogen het format niet in de war schoppen. Zo nu en dan reageren ze met een sonoor ‘wonderlijk’ of een ‘dat ziet er niet onaardig uit hoor’ of een ‘het zou mij benieuwen’.

Hier en daar verschillen de broers en zus wel van elkaar. Zo vertelt Maarten bij een bezoek aan een badhuis een grondige hekel aan zwemmen te hebben, terwijl Sis daar dol op is. Hij wil zo snel mogelijk weg, zij wil het liefst meteen haar kleren uit gooien en naakt het zwembad in duiken, ware het niet dat ze bang is gearresteerd te worden.

Geen bal op tv | Thierry Baudet danst de danse macabre

22 maart 2018 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Volgens de exit polls kreeg het Forum van Thierry twee zeteltjes in onze geliefde hoofdstad. AT5 wurmde zich door de mensenmassa. ‘Thierry, Thierry!’, riep de verslaggeefster. Ze sprak het uit alsof hij een Amerikaans kersje was. Cherry. Cherry.

Thierry stond met zijn vuisten in de lucht te dansen. Een beetje als het dansende banaantje dat je stuurt als je ergens blij mee bent. ‘Cherry heeft alweer een microfoon in z’n handen’, zei de verslaggeefster. Alsof dit al de twaalfde keer was deze avond.

‘Cherry, mag ik even wat vragen’, vroeg de verslaggeefster.

‘We hebben twee zetels man!’, zei hij. De blik op pure waanzin. ‘Wat is dit een geweldige avond!’ Het leek erop dat de lavendelsnuiver definitief was doorgedraaid. Om hem heen stonden partijgenoten rustig te babbelen met een wijntje in de hand. Ze hadden op meer gehoopt, op veel meer, maar als je het van een afstandje bekijkt, was het al met al geen slecht debuut.

‘Je staat keihard te dansen’, zei de verslaggeefster van AT5, ‘moet ik je feliciteren?’

‘Ja natuurlijk!’, zei Baudet. ‘Duizenden Amsterdammers hebben gekozen voor verandering!’ Hij was door het dolle heen. Hij liet wel even zien hoe je dat doet, een historische overwinning vieren. De mensen om hem heen keken het gelaten aan. Lachten een beetje. Tegelijkertijd beschaamd en vertederd. Hij was hun grote held, maar ze hadden dit al iets te vaak gezien vanavond en wisten zich moeilijk een houding te geven, zo met een camera erbij.

Geen bal op tv | De tunnelclub van Ajax en de kromming van de ruimte

15 maart 2018 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Op weg naar de Arena las ik in de eerste van de Zeven korte beschouwingen over natuurkunde van Carlo Rovelli over de Algemene Relativiteitstheorie en hoe de zwaartekracht de ruimte kromt. Dat de aarde eigenlijk rechtdoor wil vliegen, maar doordat de zon de ruimte kromt, cirkelt de aarde om de zon heen. Als een knikker in een trechter. Zo werkt het ook met voetbalclubs. Die moeten, om zich staande te houden tussen giganten als Chelsea en Barcelona, hun aantrekkingskracht steeds maar weer vergroten. En dan kom je soms op ideeën die wat ver af lijken te staan van waar het werkelijk om draait.

We hadden de hele Arena rondgelopen voordat we op onze plek zaten. Achter het doel van Heerenveen. ‘Wat is een tunnelclub?’, vroeg mijn zoontje. Hij wees naar de overkant, waar de F-side een spandoek omhooghielden. ‘Ajax is een doodlopende ‘tunnel club’’ las ik. Daaronder hielden anderen een spandoek omhoog met ‘Fuck de commercie’.

Ik wist niet waar het spandoek op sloeg. De broer van mijn vrouw met wie wij hier waren, wist het ook niet. Ik ging er maar vanuit dat die doodlopende tunnel kritiek was op het beleid van de directie. Wellicht hadden ze last van een tunnelvisie. Of kwam er maar geen licht aan het eind van de tunnel. Werd het alleen maar donkerder omdat de tunnel doodlopend was.

Vorige Volgende