Vrijdagavond, klokke twintighonderd uur. U heeft zich net verexcuseerd bij uw eetgezelschap dat dat volgende wijntje toch alvast beter nu ontkurkt kan worden, en checkt snel het schermschot. Of u heeft zich net opgetut (m/v) voor een avondje stappen danwel barhangen danwel babysitten (op uw eigen baby noemt men dat dus niet zo he!) en wil nog even die 10 spijkerharde raadplaatpunters inkoppen. Allemaal zeer te billijken in deze nietsontziende race voor de meest cinefiele eer die in ons digitale kikkerlandje te halen is. En dat allemaal d.m.v. het vertrouwde technische procedé: Klik op het ticket en raad uit welke film het Schermschot afkomstig is:
Reacties (63)
american beauty
Twin Peaks
Christian Berkel in…..
Valkyrie !! nee… handig die edit functie:
Flammen & Citronen !!! nee, nee, snel..
Miracle at St. Anna
Het wapen van Geldrop
history of violence
LeiderNicht im Dunkelzimmer Des Damokles
Adam’s Apples
Anders Thomas Jensen, 2005
Verdraaid, dinges is mij net voor.
Maar ja! Goddammit! Nog in een funky zwerfwagen ergens tegen Biarritz gezien, op de mobile DVDspeler:Adam’s Apple!
Dit is ‘m he Mark? Ja toch?
-hola-
Hè, bah. Herken ik voor één keer eens een film, kom ik te laat op het feestje. Het vallende Hitlerportret en de bijbel die steeds openvalt bij het boek Job, dit is Adam’s Apples.
Goeie film wel.
Jazekers, vier maal goed gespot inmiddels (en mescaline trapt terecht op de rem), de punten zijn voor dinges:
ROFFELDETROFFELDEDRUMSOLOOOOOOOO!!!
Adam’s Apples (Deense titel: Adams Æbler). De zwarte komedie van Anders Thomas Jensen. Op het ticket wordt een kat uit de boom geknald om de woede van neo-nazi Adam Pedersen (rol van Ulrich Thomsen) te kanaliseren. NSFMT (Not Safe For Marianne Thieme):
Jensen schreef ook het script. Wat hij ook deed voor andere pareltjes van de onwaarschijnlijk florerende Deense filmindustrie Brødre (Brothers, op IMDB zie ik dat er een VS remake komt met Jake Gyllenhaal, Natalie Portman en Tobey Maguire) en Efter brylluppet (After the Wedding).
Brødre en Efter brylluppet zijn beide geregisseerd door Susanne Bier. En zijn beide aanraders.
************SPOILER ALERT*************
After the Wedding bevat de misschien wel aangrijpendse boosheid die ik ooit op film zag van een door een dodelijke ziekte getroffen personage:
Iemand een verklaring waarom uit dat kleine Denemarken zo onwaarschijnlijk veel goede films komen?
Nee, en maar goed ook, want ik vind ze niet onwaarschijnlijk goed. Meer nog, ik heb een bloedhekel aan Lars von Trier, een van de meest pretentieuze lichtgewichten uit de filmgeschiedenis.
Tip voor de quizzers : een S’z inzending zal nooit van de hand van treurige Trier zijn.
Goedverdoeme nu al weer geraden!? De andere twee delen van het drieluik zijn ook de moeite waard trouwens.
Bon, dat onderstreept de verscheidenheid van de Schermschotredactie, number 14. :-)
@14,16, Bij genoemde films zit geen Van Trier. Denemarkse cinema is meer dan Lars van Trier (ik denk zelfs een tandje anders dan Belgie -dat andere buurland dat NL filmisch in de schaduw stelt- dat zonder de genialiteit van den Dardennes veel lastiger op eigen benen kan staan). Maar dan nog. Dogville, je moet er even voor gaan zitten, heeft een poetische prachtkracht. Breaking the Waves zag ik alweer een tijd geleden, maar maakte erg veel indruk (niet dat je er vrolijk van wordt). En Idioterne was ook origineel aardig.
Trier is zoals Mulisch : voor op het middelbaar. Vooral “Dogville” was stuitend banaal, zeker gegeven de duur en de vorm. En die “Adam’s apples”, daar moet je dan toch ook een calvinist voor zijn, zo simplistisch. No offense.
Qua Belgische cinema : u hebt daar een stevig punt, maar desondanks, hou behalve Van Groeningen en Van Looy, ook Du Welz en Lanners in het snuitje. Outsiders met stip : Barman en Troch.
In elk geval, heb circa 2000 het volledige “Belgian Cinema / Le Cinéma belge / De Belgische film” (Ludion / Flammarion, 1999, ISBN 9055442348) doorgenomen, en een mens werd daar heel treurig van, een aaneenschakeling van epigonisme en mislukkingen, op een aantal uitzonderingen na. Hou deze Schermschoterij in het oog ;-)
Maar S’z toch! Von Trier mag dan geen Coppolaianse Zwaarte meedragen, toch heeft hij de handheld camera zo sterk geïmporteerd dat zowat elk serietje op teeveetje nu ook handheld gaat draaien.
Ik voor mij ben zeker dat over 50 jaar zowel Festen als Dancer in the dark het zullen overleefd hebben.
Elke regisseur die de tenenkrullende Bjork toch nog in een malle mal kan gieten dat, wanneer de galg naar beneden gaat, ook de eigen keel dichtknijpt… daarom alleen al zou je hem alle voordeel van de twijfel gunnen.
Menigeen zou doorheen het gedoe rond ‘dogma’ moeten kunnen heenkijken, en zien wat Trier heeft betekend.
En dat is, leg ze maar naast elkaar, op Fassbinderiaanse wijze gelijklopend belangrijk te noemen.
Los van ‘do I like it’ – geschiedkundig heeft Trier zijn oorsprong duidelijk in Bergman en Fassbinder, en gevolg in dat wat je nu op uw televee vandaag te zien krijgt: het leven zoals het is, zonder score en handheld.
Een dogma, tegenwoordig.
Met andere woorden: wellicht krijg ik geen Dogmafilm in mijn persoonlijke toptwintig (nèt daaronder), maar zoals het hoort kan men wel het belangrijke ervan objectief vaststellen. Neem Elvis: nauwelijks één song de moeite waard, maar qua impact: onschatbaar.
OK qua Dogma 95 … maar dat was hij niet alleen. Zie bv. “Festen” (Vinterberg). Plus : handheld zou sowieso toegepast zijn geraakt zonder hen. Met de komst van de technologie lag de erfenis van Fassbinder en JLG en Cassavetes en zovele documentaristen en avantgardisten en kortfilmmakers … voor het grijpen. Maar ok, ze waren precursors.
Desondanks : ik kan me ook vinden in Dogma 95 als “the manifesto that brought filmmaking closer to amateur porn” (Armond White, klikmelink) ;->
Wat mij betreft : totaal tenenkrullend, met of zonder Björk. Bij Trier zie ik vooral epigonisme, cf. “The hospital” na “Twin Peaks”, en blasé, dat hij dan à la Greenaway gewicht gaat meegeven in interviews. En dat vervolgens even voorspelbaar omhooggeschreven wordt door een pers die films met sterretjes quoteert. “Dogville” a case in point : gimmicks met een grondplan, maar wordt niet toegepast waar het voor dient als de plot zich na een langdradig 19e-eeuws toneeltje ontplooit tot een toch wel erg povere scène in een autootje. En dat is dan kritiek op de VS ? Pfoeh. Zoals Joepie tot Kierkegaard.
Ach, j’en passe. Ik kan alleen maar spijt hebben dat ik in de loop der dagen nadat ik de zaal buitenstapte bij “Breaking the waves” of “Dogville” niet meteen de hele argumentatie op papier heb gezet, maar ik keer er niet op terug. Toegegeven, dat ging dan vooral over de filologie van de zaak, geloofwaardig storytelling, of over de Calvinistische Nepspiritualiteit voor Beginners. Alleen de merchandising ontbrak. Marktjes met gepirateerde Bob Marley en een opstikbadge van Emily Watson en de gehandicapte.
Nah, geef mij dan maar een “Stellet licht” boven het puberromantisch spektakeltje (wat Dogma 95 nochtans afzwoer, art. 6) van een “Breaking the waves”. Rolstoelen, helicopters, stormweer en religiositeit … Dreyer en Bresson draaiden zich om in het graf.
Verder kan ik het ganz genau met u eens zijn qua vormelijk en persoonlijke toptwintig.
Qua Elvis laat ik de rechten van de verdediging behartigen door Mortier, Guy, op wiens notenhout u na een ritje zult meetappen op Berry, Presley en consoorten alsof u de geboorte van de jazz had gemist.
Tak.
Volgende week trekken we gezellig het blik “Harmony Korine” open, zou ik zeggen ? Diens “Mister Lonely” moet zowat de slechtste film van de voorbije twintig jaar zijn, ondanks een leuke deelname van Werner Herzog.
Een geschoten scherm betekent overigens voor mij niet dat de film in mijn top20 of 50 of 100 voorkomt. Maar Adam’s Apples is prima te pruimen zwarte humor. Opvallend omdat ie niet (of uberkort) in de bios lag en een aangenaam DVD-ontdekkinkje voor mij was.
Mads Mikkelsen en Ulrich Thomsen zijn acteurs om je vingers bij af te likken. Adam’s Apples is alleen al de moeite van het kijken waard vanwege de scene waarin priester Mikkelsen de kamer van Ulrich binnenkomt en het portret van Hitler opmerkt: “Zozo, knappe kerel, is dat je vader?”.
Tip voor deelnemers aan “Mark’s schermschoterij”: geen makers/acteurs zijn op voorhand uitgesloten. Misschien alleen films met Kevin Cotsner (alhoewel Bull Durham..).
Moi non plus. Passons. Dagopeningsdansje : http://www.youtube.com/watch?v=65T4ulpFbsk
@22 & (18, 14) Jacques Saunière in de da Vinci Code. JP = perfect gecast en ondanks zijn snelle verscheiden komt de film deze lichtgewicht niet meer te boven. No offense.
Ik heb als links protestant een bloedhekel aan die dubbele rechts-roomse zuidnederlandse moraal, die niet zeggen wat ze denken of argumenten verdroezelen in frans gedribble.
Two people only hurt each other if they doubt the love they have for one another.
Whether Grace left Dogville, or on the contrary Dogville had left her – and the world in general – is a question of a more artful nature that few would benefit from by asking, and even fewer by providing an answer. And nor indeed will it be answered here.
S’z: I think the world would be better without Dogville.
Misschien is het nog nuttig om de rode lap (en ihb Dogville) te isoleren van de discussie die ik eigenlijk wilde openen:
1. Met films als After the Wedding, Brothers en Festen, acteurs als Mikkelsen en Thomsen en een regisseur als Bier, stel ik dat de Deense filmindustrie bovengemiddeld floreert. Is dit een kwestie van een toevallige talenthoop, van beleid of iets Anders(on)?
2. Dan Dogville. Ik zou em zelf niet noemen als een van mijn favorietelingen, maar vond em toentertijd wel degelijk geslaagd. Door de giftige en goed gearticuleerde rant van S’z heb ik nog wat nagegoogeld naar deze film. Want ik weet niet wat het was, maar na een uurtje of acht (dan is de film net halverwege), zat ik wel in het verhaal en accepteerde de (letterlijk) fabelachtige naïeviteit van Kidman tot het einde.
Maar het zijn niet de minsten die Van Trier met Dogville tegen de schenen heeft geschopt. Naast genoemde S’z, las ik zijn link naar Armond White:
“Expect historians to one day look back on the launching of Von Trier’s Dogme95 (the manifesto that brought filmmaking closer to amateur porn) and laugh. That overhyped, low-fi creed made it possible for naive film buffs to think that by trading celluloid for video they were welcoming the arrival of a great artistic millennium.(..)
Von Trier’s condemnatory version of Our Town cuts out the sentiment in order to seem newly relevant. He empties a familiar theatrical form to its bare-stage, board-game skeleton just to deny audiences any familiar satisfactions. The point is to preclude self-examination and emphasize disdain. In a final repellant move, Von Trier closes the movie with a still-photo montage of historical American tragedies like Warhol’s Disaster series. Timed to David Bowie’s “Young Americans,” it seems designed to flatter self-hating hipsters. Dogville is one of the most fatuous movies ever made. It’s an anti-American art project, but it is also anti-art.”
http://www.nypress.com/print.cfm?content_id=9790
New Yorker’s David Denby staat onderaan bij Metacritic gerangschikt.
http://www.metacritic.com/video/titles/dogville/
Denby fulmineert Dogville ook al zo eloquent onder:
“What Lars von Trier has achieved is avant-gardism for idiots. From beginning to end, “Dogville” is obtuse and dislikable, a whimsical joke wearing cement shoes.”
http://www.newyorker.com/archive/2004/03/29/040329crci_cinema?currentPage=2
Ik weet overigens niet of die recensenten wat voorstellen, maar mooie volzinnen kunnen ze maken. Dat kan ook op voorhand al mis gaan. Denby draaft wat mij betreft door als hij DE teencomedy van 2007 Superbad ontleedt tot en met “a gentle and entirely intentional homoerotic strain” (http://www.newyorker.com/arts/critics/cinema/2007/08/20/070820crci_cinema_denby). Zo’n beschouwing over Superbad is hooguit achteraf aardig om te lezen, maar verneukt op voorhand wel de lol die deze film losmaakt.
Zoiets geldt denk ik ook voor Dogville. Toegegeven, Van Trier is hier zelf mede verantwoordelijk voor omdat hij met zijn pretentieuze praat rondom zijn films bijkans smeekt om pompeuze pruikhaarsplijtende analyses. Maar omdat ik Dogville heb gekeken als een op zich zelf staand verhaal en niet vooraf teveel was gespitst op de bedoelingen en aanklachten van de maker (en misschien ook wel die avond over een zee van tijd en een welhaast bovenmenselijke innerlijke rust beschikte), ben ik meegegaan met het sprookje over een overmatig naïef meisje dat geleidelijk aan misbruikt wordt door de hele gemeenschap. Een verhaaltje over de sluipende slechtheid van de mens (lees: groep mensen?), dat mij vele jaren eerder ook in Breaking the Waves aangreep.
Door deze discussie realiseer ik me dat Van Trier desondanks als maker niet teveel krediet met deze films bij mij heeft opgebouwd. Steevast liet ik Dancer in the Dark liggen in de DVD-o-theek. Hoe vaker ik de hoes las, hoe hongeriger ik naar de stelling liep waar 22 exemplaren van Dodgeball 3 stonden.
Kan ik me *dik* in vinden, Mark. Ben destijds vrij onbevangen en zelfs nieuwsgierig “Dogville” binnengestapt, zo van “zou dit nu het meesterwerk zijn dat er altijd al in zat, het concept klinkt in elk geval prikkelend”.
Maar met elk kwartier dat verstreek, steeg de ergernis. Nu kan dat soms geen kwaad, als er dan halverwege of verderop een omslag of zelfs catharsis van komt, zie de manier waarop Tarkovski je uitput tot je klaar bent om de sleutel in ontvangst te nemen, maar hier ging het gewoon crescendo richting razernij. Een toeschouwer steeds meer onderdompelen in clichés (bv. de gekwelde kunstenaar), hem steeds langdradiger gegijzeld houden in een verhaal dat steeds voorspelbaarder wordt, dat niet aan dimensie wint … om dan uiteindelijk af te sluiten met die autoscène, gevolgd dan nog door een al even simplistische fotomontage, het was van een stuitende futiliteit, en mijn gezelschap destijds (waaronder één beloftevolle réalisatrice) deelde mijn gevoelens … hartsgrondig.
Kijk, ik ben (was) nooit echt zo’n spektakelrecensent die z’n ego door de film (of plaat of boek) heen projecteert, maar destijds had ik echt wel ’n ferm sluitend sloopkraantje van een recensie op de tong, en het rolde en bonkte lekker. Alleen is het toen bij een mail gebleven die ik nu niet terugvind. En om de film nu te gaan herbekijken, daarvoor is ie te lang.
Mijn punt rondom “Breaking the waves” heb ik eerder gemaakt denk ik. Ik kan alleen nog maar zeggen : het lelijke eendje tussen “Rosetta” en “Stellet licht”.
&@#23 mijn Sergequote in #22 sloeg enkel op het slot van #21. En Marielle is inderdaad zo’n acteur die je al veel zag maar even vlot weer vergat. Desondanks firmly of his time and age. Au suivant !
Dogville niet gezien, maar ik ben dol op Von Triers zwarte humor. The Idiots, The Boss of It All, Breaking the Waves en vooral The Kingdom: een regisseur die me zo kan laten lachen kan bij mij geen kwaad doen.
Wel, die “Boss of it all”, die wil ik nog ’n keer zien sè. Gratis op teevee. Zo zijn we dan ook weer. “Idioterne” vond ik best aardig, op dat slot na. Al te gemakkelijk, alweer.
Bon, en dan is het nu tijd voor “Slachtvee”.
Hoe bedoel je ’te gemakkelijk’?
Ter verheldering: Wat ik goed vind aan Von Trier is dat hij je nooit op je filmroutine laat vertrouwen. Breaking the Waves bijvoorbeeld dat continu in het exacte midden blijft tussen een parodie op een religieuze smartlap en een eerbetoon eraan.
En Harmony Korine is natuurlijk ook briljant.
@24 Ik heb het niet zo op US-critici en als – aan Frans-Rooms protestanten-genocide ontkomen – Hugenoot-afstammer al helemaal niet op Franse-.
Dus even gezocht naar Deense artikelen, maar mijn Deens is net zo slecht als mijn Frans dus heb ik maar weer (net zoals mijn voorouders) mijn toevlucht gezocht in Duitsland. Deense/Zweedse Wiki geeft ook weinig info, maar via Wiki-DE kwam ik bij Andreas Thomas met een artikel net zo lang, langdradig en zwaargewichtig als de film.
Eerste verassing: Von Trier ist ja liebenswerterweise ein provozierend erklärter Katholik, aber eigentlich ein noch strengerer Moralist. In Triers Ethik liegt der Schlüssel für sein Werk. dus niet behorend tot de 80% Evangelisch-Lutherse Denen. (geen calvinisten in Denemarken).
Tweede verassing: Lars Trier treedt graag in de voetsporen van anderer großer (Film-) Moralisten und Mystiker wie: Andreij Tarkovsky
In Dogville worden Friedrich Dürrenmatt & Bertolt Brecht nagevolgd in hun anzweifelnden Dekonstruktivismus, Desillusionismus, Diskursivismus en das Misstrauen in die Autonomie und die Originalität von Individuum und Erzählung: das „Lied der Seeräuber-Jenny“ (Brecht/Weill) aus der “Dreigroschenoper”. Das Lied der Seeräuber-Jenny” klingt tatsächlich wie eine Zusammenfassung des Films.
Naar mijn mening komen we nu in de buurt van Coppolaianse Zwaarte.
Nu een voor de lichtgewichten overslaanbare zin zoals alleen Duitsers ze kunnen construeren:
Seine rudimentären Kulissen, die in ihrer Reduktion als Kulissen erst wirklich spürbar werden, seine spartanische Ausstattung, seine durchweg nicht zur Identifikation taugenden Figuren, sein allwissend-schmunzelnder Erzähler aus dem Off, der gleichzeitig Evangelist einer Bachschen Passion und distanziert-ironischer Kommentator eines Brechtstücks oder aus Kubricks „Barry Lyndon“ (einem erklärten Lieblingsfilm von Triers) sein könnte, all das soll uns darauf aufmerksam machen, dass hier gespielt wird, durchgespielt wird, eine situative Versuchsanordnung, eine kühle Studie menschlicher Verderbtheit
Als intermezzo – voor we verder gaan verzwaren – een zonnestraalje met klein lichtpuntje: Nur selten, als hielte der Ästhet in Lars von Trier seine selbstauferlegten Beschränkungen selbst nicht aus, brechen schönste Kinobilder auf. Wenn z.B. Grace (Nicole Kidman) versteckt auf einem Karren liegt, und die Kamera durch die Plane auf sie hindurchsieht, ist das ein reinste Malerei.
Worum geht’s überhaupt in „Dogville“?
Daar gaan we dan: Thema: Ist ein moralisch gutes Leben in dieser Welt möglich?
Inhalt: Ein Mensch, der Gutes tun will, scheitert an seinen Mitmenschen/der Gesellschaft/der Welt.
Fazit: Ein moralisch gutes Leben ist in dieser Welt unmöglich.
Ik stop nu met vertalen want is dergelijke zware kost in het Duits niet oneindig veel beduidingsvoller?: Zu Beginn von „Dogville“ ist in bezug auf „Grace“ (=Gnade) von einem „Geschenk“ an das Dorf die Rede. Das Dorf erweist sich als nicht dankbar, es nimmt nicht wahr, dass es trotz seiner Unwürdigkeit, seines Egoismus und Sadismus immer wieder neu durch „Gottes“ Gnade, in Form der Vergebung und selbstlosen Liebe von Grace, beschenkt wird. Am Ende überantwortet Dogville den weiblichen Christus gar seinem vermeintlichen Tod, indem es ihn den Besatzern (hier: der Mafia) übergibt, nicht ahnend, dass der „Big Man“, der Pate, der „Godfather“ seinem Namen mehr als entspricht: Der „Big Man“(James Caan) ist der Vater von Grace, wie Gott der Vater von Jesus ist.
Zo die zit.. Nu volgt voor de liefhebbers een flink stuk exegese met: die Qualen der Kreuzigung; das Martyrium eines Kreuzweges von Grace/Jesus, in Ketten; den Himmel (in den Fond der Mafialimousine „sitzend zur Rechten Gottes…“), an die Seite ihres Vaters; die Offenbarung des Johannes (die Weissagung der Apokalypse); Der große Börsenkrach 1929, 1930; teilweise Kapitalismuskritik, teilweise buchstabengetreue Bibelauslegung
Even adem halen in een tussensamenvatting voor we aan het interessantste deel der film beginnen:
„Dogville“ ist also nichts anderes als eine Verfilmung dessen, woran jeder bekennende Christ glaubt.
Die Rache von Grace und ihrem Vater mag alttestamentarisch scheinen, aber sie ist neutestamentarischen Ursprungs, und Jesus ist nicht nur für die Menschheit gestorben, wie es die Theologie immer so freudig verkündet – die Menschheit, jedenfalls der sündige und unbelehrbare Teil davon, wird am Ende auch für Jesus, Gott, sterben müssen; in „Dogville“ muss ein verderbtes Dorf sterben, damit die Welt ein wenig besser wird, dergleichen ist ganz im Sinn und Stil der Johannes-Offenbarung. !?!
Eerlijk gezegt raakt onze exegeet nu een paar alinea’s het spoor in grote diepten bijster en neemt hier snel een bruggetje naar Godville (Duitsers en Denen zijn soms wel erg Grundlich en ik ook soms):
Das globale Dörfchen „Dogville“ ist in Wahrheit ein verkorkstes „Godville“, eine misslungene Schöpfung, die Perversion (Umkehrung) einer göttlichen Welt. Nicht nur wütend, sondern auch gekränkt und enttäuscht, aufgrund eigenen Versagens, zerstören Vater und Tochter diese Menschheit, ihre selbstgebastelten Puppen, die ihnen nichts als Ärger bereiten (eine Allegorie dazu im Film selbst sind noch einmal die Porzellanfiguren, die Grace so wie ihre Kinder liebt); allerdings mit einem wunderbar nachvollziehbaren Furor, der, je mehr er uns mitreißt, desto schön zermürbender an unsere political correctness – aber auch an die dieses „Gottes“ – appelliert.
Tot slot Trier zelf (wordt het niet te lang? spamfilter?): er ist natürlich Gott – zumindest der seines „Dogville“ – und wenn er Lust hat, die doofe Menschheit niederzumetzeln, dann ist das nach seinen letzten Filmen nur allzu verständlich. Trier ist endlich richtig wütend geworden. Er hat sich endlich – wenigstens ein paar herzerfrischende Filmminuten lang – von diesem selbst als „arrogant“ bezeichneten Vergebungs- und Leidensprinzip befreit. Wie dit leest krijgt een mars. Die Wucht der Rache von „Dogville“ steht auch im direkten Verhältnis zum unmenschlichen Grad des Leidens der „goldenen Herzen“ aus den letzten Trier-Filmen. Aber Triers Wut ist beides: eine persönliche und auch eine fundamental moralische Wut, die man – das ist ein Angebot des Films – befreit mitvollziehen kann, wenn man sich über den Zustand der Welt immer schon geärgert hat.
Und schliesslich haben wir dann doch so etwas wie eine Identifikationsfigur: Hier können wir uns wie Grace/Jesus, wie Gott in Dogville, nämlich als Rächer, fühlen, der all den gemeinen, verlogenen, Egoisten dieser Welt endlich die Strafe zukommen lässt, die ihnen gebürt. Denn sie haben es nicht besser verdient.
Ik moet toegeven inmiddels grote bewondering voor S’z en Crachàt te hebben gekregen die reeds binnen 100 minuten de conclusie trokken:
So gesehen ist „Dogville“ Statut für ein autonomes Erwachsensein, welches mit der Absage an christliche, protestantische Moralvorstellungen unserer europäischen (und damit der Wurzeln auch der US-amerikanischen) Kultur, die z.B. das Leistungsprinzip und damit die Grundlagen für all das Kapitalistische, was danach folgte, vermittelst Demut, Frömmigkeit und Fleiß, Selbstkasteiung und erhebendem Schuldgefühl, transportierten, einhergehen muss Bravo, maar de film had inderdaad korter gekund en één Lars Trier per leven lijkt genoeg, of zal ik nog eens Europa obv Kafka proberen?.
Nou dààr schrijft u wat. Die “Kafka” film van Soderbergh, aiaiaïejai ! Was me dat ook weer zo’n tenenkrullende verkrachting van de ‘legacy’ van een Groot Schrijver.
In dezelfde categorie : “Institute Benjamenta” door de Quay bros. An sich wellicht een okee film, maar ik kon ‘m niet anders zien dan als a far fledged fluke tegenover het talent van Robert Walser. Klikmelink voor meer over diens precieus heerlijk boek, destijds naar het Nederlands vertaald door Jeroen Brouwers.
@31 een verkrachting van de Legende van Brecht dus:
Lied eines kleinen Abwaschmädchens in einer Vierpennykneipe, genannt Jenny, die Seeräuberbraut.
4
Und es werden kommen hundert gen Mittag an Land
Und werden in den Schatten treten
Und fangen einen jeglichen aus jeglicher Tür
Und legen ihn in Ketten und bringen ihn mir
Und mich fragen: Welchen sollen wir töten?
Und mich fragen: Welchen sollen wir töten?
Und an diesem Mittag wird es still sein am Hafen,
Wenn man fragt, wer wohl sterben muss.
Und da werden sie mich sagen hören: Alle!
Und wenn dann der Kopf fällt, sage ich: Hoppla!
Und das Schiff mit acht Segeln
Und mit fünfzig Kanonen
Wird entschwinden mit mir
Failed link-test leider…
Mmmm Mars Almond …
Grote wasjes, kleine wasjes …
U zweeft voorspoedig in de richting van de juiste planeet S’z @33-34 maar voor een hele Schokoriegel benodigen wij ook de exacte titel in zijn context.
Crypticutie, wat zoekt u ? “Jakob von Gunten” ?
Neen, jammer.. dat dacht ik al.. u drijft af.
Mars-read-test mission failed.
Ah maar kijk, nu heb ik uw #30 alsnog ganz gelesen, over Triers Woede over het lijden van Gouden Harten. Mes excuses, ik zat even niet op een “goesting om Duits te lezen” Milky Way gisteren.
Geen slechte analyse eigenlijk, van die Andreas Thomas. Op die manier kan ik me Triers invalshoek iets beter voorstellen, en hem wat minder kwalijk nemen. Alleen : bij mij heeft die Woede zich tot de Auteur zelf gericht, omdat de film het tegendeel van suspension of disbelief was met elk kwartier dat omsloeg. Steeds onwaarschijnlijker, steeds clichématiger, en dus kon ik niet Nuts! meegaan in die woede.
Treets Raider : >> das „Lied der Seeräuber-Jenny“ (Brecht/Weill) aus der “Dreigroschenoper”. Das Lied der Seeräuber-Jenny” <<
@38 Neen…toch niet helemaal…u bent wel gloeiend warm… echter de Godville-jury is streng en onrechtvaardig, slechts alleen voor het exacte citaat zal tot uitkering van de zwaarwichtige hoofdprijs kunnen worden overgegaan.
Vind het wel heerlijk: wordt die arme S’z behandeld zo hij dat me anderen doet :-)
En het verse schermschot komt er over enkele uren alweer aan!
Maar ik lust helemaal geen Mars ! Tenzij dan de speciallekes, most of all de vloeibare. Nog beter : vloeibare Bounty, oftwel Batida met warme Cécémel. Had wel ’s graag wijlen de vloeibare Mars gemixt met Batida, nooit van gekomen.
Om maar te zeggen : gloeiender zal ik niet geraken, XQs.
@#41 ik vrees dat ik de vraag niet goed snap. Da’s nog het meest beschamende. Allemaal de schuld van die Pivo Cesko !
Enne QteQt # 35
Ik klik dus op jouw nick (in 35) en kijk zo soms nog wel eens ergens anders gauw gauw…moet je daar vervolgens nick: ColérIck | 14-10-2008 om 21:27 klikken…zie je dat MARS? Raar.
Pas op hè…anders rapporteer ik jullie allemaal bij de overkoepelende mobiele eenheid afd. Schermschotcompetitiepolitie…en dan even apart nemen in een steegje…
met je “Met de admiraal gaan wandelen”…moehaha.
Ai.. bijna de vlag gevallen.
Door de Achilleshiel van de Admiraal: L’espionne Chata-Chara..
Stèl … moeten de punten van Cole, ColéRick en QteQt dan worden samengeteld, o wedstrijdjury, of màg dat juist weer niet omdat de switch van nick een eigen bewuste keuze was ?
Stel dat S’z daadwerkelijk @30 had gelezen, dan had hij in de alinea ‘Tot slot Trier zelf..’ op regel 4 de oplossing kunnen lezen, mais hélàs..
Voorziet het SS-wedstrijdreglement wel in het samentellen van punten van nick’s met overeenkomende 4 eerste letters?
Mijn hart zegt dat we IEDERS nickgescoorde punten bijeen optellen, QQ …
Maar we vergaderen er nog over, bij een goed glas pellicule.
Het onder 3 nicks meedoen aan internetpolls en prijsvragen e.d. wordt algemeen gezien als moedwillig traineren, trollen of anderszins trachten de goede bedoelingen van weblogs te ondermijnen.
Uitsluiting of terugzetten i.c. Cole, ColéRick en QteQt naar de laatste plaats is in deze een probaat middeltje om dit soort querulanten te weren en wangedrag in de kiem te smoren.
Waarvan akte.
Poes, ik hèb die #30 gelezen, maar ik wist dedieu niet dat er een QteQuiz gaande was, dus tegen dat dàt tot me doordrong, was ik alweer de Eerste Lezing vergeten, dat heb je zo met die computertijden !
Feldmarschall gefallen und Fahne erobert durch Aufklärer.
Raiders on Mars … wat wil je ook.
“Du schaust aber scho recht oid aus !”
Na de noodlottige Begegnung met Abwaschmädchen aka Seeräuberbraut Jenny La Chata Chari gisteravond setzen wir uns mit Tränen nieder en wil ik tot slot mijn dank uitspreken aan de SS-kamp-opzichters Rosencrant-Sz en Cra-Chat voor hun liefdevolle en rechtvaardige opvang.
Kuutékut was een groot bewonderaar en liefhebber van Chatachat, kakaohaltige Lebens- und Genussmittel, Stratego, Ludwig Von, Van Bommel, Cococolo, maroilles en Szto-Bilout.
Het zal geen verbazing wekken dat zijn favoriete schrijvers Kafka, Wolkers en bovenal Harry Kurt Victor Mulisch waren.
Zijn lievelingsboeken waren “Ontdekking van de hemel”; “Het stenen bruidsbed”; “Twee vrouwen”; “De aanslag” en bovenal “De procedure”.
Zijn favoriete film was natuurlijk: “The Discovery of Heaven” met Jeroen Krabbé als Gabriël.
Ruhe sanfte, sanfte ruh!
De discussie tussen QteQt en S’z steekt inmiddels in hoogvliegendheid de dialogen tussen de hoofdpersonen (Onno en Max was het?) in De Ontdekking vd Hemel naar de kroon. Daarom ben ik als de coole calvinist uit de SS-organisatie gedwongen om het geheel wat ambtelijker aan te vliegen:
Als iemand onder multiepele nicks meedoet aan eenzelfde quiz, dan geldt m.i. het volgende:
1. Het domweg VERBOTEN om eenmaal een finaleplaats te hebben gescoord onder een andere nick te proberen een tweede te erobern. (i.c. niet van toepassing)
2. De organisatie is bereid te overwegen om de punten onder verschillende nicks verzameld binnen een SS-trimester op te tellen, mits:
a. Het verzoek hiertoe gedaan wordt door de persoon achter deze nicks;
b. Deze persoon eerlijk verklaart echt zelf achter deze nicks schuil te gaan (en het dus geen krampact is om met meerderen de leiding te gappen) en een poging tot uitleg doet waarom het nodig werd gevonden verschillende nicks te gebruiken (liefst in het reactiepaneel, mag ook per confidentieelmail);
c. De schermschotleiding IP-adressen van de nicks heeft vergeleken en deze overeenstemmen.
Wat zeggen mijn SS-medestrevers ervan. Gründlich oder Bodenloos?
Had Kuutékut ook nog ergens hekel aan, zo vroegen mij verschillende Mitarbeitern van Briefüberwachung (Abteilung M).
Jawel: aan de IP-Stasi wie Vorgesetzter Oberstleutnant Carlos, Hauptmann Steeph en (helaas, No offense) Kulturminister marc.
Hield Kuutékut alleen maar van Duitse regisseurs zoals Florian Henckel von Donnersmarck?
Neen.. zij was sinds “12 Angry Men” idolaat van Sidley Lumet en bekeek iedere maand snotterend “Network”.
Ook haar laatste bezoek aan de bioscoop betrof een Lumet:
“Before the Devil Knows You’re Dead”
Ai, dat zijn niet de minsten aan wie Kuutékut (weer een nick van QteQt neem ik dan maar aan) daar een hekelverklaring ausserviert. Alhoewel mijn ouders mij netjes hebben opgevoed iemand die mijn naam met de Belse ‘c’ schrijft en Kultur met een hoofdletter (en een K) nimmer serieus te nemen.
Dat ‘no offense’ is wel ziemlich irritant. Beetje het zogenaamd sjieke zusje van de beledigingsdisclaimer ‘Met alle respect’.
Before the Devil Knows You’re Dead was een aardige film, vond mijn ministerie, dat wel. Qua beklijvendheid geen schim van 12 Angry Men en Network denk ik. Maar fraai vakkundig gefilmd en fijne meerwaarde door megaacteur Seymour Hoffman.
Beste Marck,
Duizendmaal excuses; Kuutékut’s handschriftleesbaarheid was recht evenredig met haar postlengte.
Dus zullen wij het u niet euvel duiden dat u uit (dis)respect voor Kuutékut’s laatste opflakkeringen uiteindelijk toch niet meer alles tot op mars-niveau hebt kunnen doornemen.
Misschien is de ‘no offense’ irritantie wel een aardig alternatief voor de volgende SZ-kampvuur agenda nu hoogstwaarschijnlijk Kuutékut’s aanvrage door legalisatieproblemen ernstige vertraging heeft opgelopen.
Een in het verleden meermalen met kwaliteitskroontjes overladen en bij velen alom gerespecteerd progressief links weblog kán en mág het zich niet veroorloven zich met dergelijke (3 dubbele nick, als blootgelegd in #44 en #46 ) praktijken en malversaties in te laten. Tast de credibiliteit van de schermschotcompetitie dusdanig aan dat e.e.a. op termijn dreigt uit te draaien en af te zakken naar een niveautje Kabouter Plop en het Vioolavontuur (2005). Hoezeer QteQt ook bijdraagt aan verhelderende discussies met S’z over film.
Es is aber nicht mehr te acceptieren dass wanneer ik jedem vrijdagavond klokslag 20:00 paraat sitze ja…net im bad geweest haaren recht gekamd und riekent nach eau de clogne von ein duister merk…um dan áchteraf auf hetertat! auf den strapatzen von diesem Grabraubers zu sturzen…und dann verfolgens nog beginnen zu meckeren auch mit allerlei ausfluchten so von ja mein naam ist haas ich habe es nicht gewusst und dicke lull drei bier…
Sofort diskwalificiert Raußgesmissen abgerastert mit den drei…
Nie wieder!
Wel ik vond het wel een mooie literaire vorm, de dénouement moet ook niet vooraf komen. Kan me vinden in #54, en stook ondertussen verder het kampvuur op. Qumbaja, milord !
aha! Drukke dag vandaag, dit edele rollenspel gemist.
Ik sluit me ook volmondig aan bij #54, lijkt gecopypeest uit het HandBoek Der Hoe Maak Ik Een Sluitend Advies Op Eens Er Een Probleem Opduikt Bij De Schermschutterij.
Dank Mark!
Zo is dat, inclusief de dank, en ik vind verder dat §2b in #54 een redelijk antwoord is op #58 : een literair spel of andere vorm (cf. #59) moet kunnen, of een switch … al voel ik wel veel voor een tijdige onthulling om malversaties te voorkomen. Anders belanden we in toestanden in de comments in z’n geheel.
Misschien een asielverzoek indienen S’z voor de Drie van de SS? Nee, en voor zover niet geheel duidelijk, het zal me een biet zijn hoe een de discussie tussen overduidelijke filmfanaten wordt aangezwengeld…leef je uit…
YP en Qole : jullie zijn al ’s cryptisch, maar “passons”