Rob Wijnberg of: Waarom De Correspondent zal slagen

COLUMN - Je afvragen of De Correspondent (het post-nrc-project van Rob Wijnberg) zal slagen, is volkomen overbodig. Natuurlijk zal het slagen. Rob Wijnberg heeft het immers bedacht.

“I’m glad I grew up when I did cos your parents were too perfect at parenting – all that baby Mozart and Dan Zanes songs; you’re just so sincere and interested in things! There’s a confidence in you guys that’s horrifying.” Aldus Ben Stiller als Roger Greenberg in ‘Greenberg’ (2010).

Dat gevoel heb ik altijd als ik Rob Wijnberg zie praten. En toen ik ‘m in z’n promofilmpje voor De Correspondent zag, had ik dat gevoel weer. Het begint met wat van Wijnbergs stokpaardjes over het nieuws. Puur tekst met een muziekje. Vervolgens lezen we in wit op zwart: “De bedenker”. We zien Rob Wijnberg praten. Zonder hem te horen. Die gebaren, die houding, de vanzelfsprekendheid waarmee hij de dingen zegt die hij zegt. Gewend als hij is dat iedereen naar hem luistert en dat iedereen hem serieus neemt. Niks in hem dat lijkt te twijfelen. 

Als Rob Wijnberg al ergens aan twijfelt, dan in ieder geval niet aan zichzelf. Hij schijnt wel eens gezegd te hebben dat hij niet aan reflectie doet. Houdt je alleen maar tegen. In zijn begintijd hoorde ik ‘m om de haverklap vertellen dat hij meer dan 1000 filosofen had gelezen. Maar dat heb ik ‘m al lang niet horen zeggen. Dus ook dat laatste beetje zelfbevestiging dat ie nodig had om zich ervan te vergewissen dat hij serieus genomen zou moeten worden, heeft ie overboord kunnen kieperen. En sinds hij is ontslagen als hoofdredacteur van nrc.next (wat tot een soort persoonsverheerlijking heeft geleid die hij als volkomen vanzelfsprekend lijkt te ondergaan), weet hij het helemaal zeker: hij is hier op aarde om de Nederlandse journalistiek te veranderen. En Rob Wijnberg zou Rob Wijnberg niet zijn, als hij die taak niet uiterst serieus nam.

U begrijpt dat bovenstaande volledig is ingegeven door jaloezie. Ik, eeuwige twijfelaar, heb al lang vrede met mijn aangeboren onzekerheid en heb omstandigheden weten te creëren waarin ik geen last heb van mijn onzekerheid en uitermate tevreden met m’n leventje kan zijn. U zult mij niet horen klagen. Maar als ik Rob Wijnberg zie, dan denk ik toch bij m’n eigen: had de Lieveheer mij iets meer cojones gegeven, waar had ik dan in dit leven gestaan?

Want Rob en ik, we verschillen niet zo heel veel van elkaar. We zijn plusminus van dezelfde generatie, hangen ongeveer dezelfde ideeën aan, zijn ongeveer even oppervlakkig, vinden ongeveer dezelfde dingen belangrijk en vinden waarschijnlijk ongeveer dezelfde dingen goed en mooi. Hij is alleen een stukkie intelligenter en ambitieuzer, to put it mildly. Maar De Correspondent, dat had ik ook kunnen bedenken. Om het vervolgens bij een bedenksel te laten, want ik zou zeker weten dat het me nooit zal lukken om dat van de grond te krijgen.

Hierin verschillen Rob Wijnberg en ik hemelsbreed van elkaar. Want Rob Wijnberg, die weet juist zeker dat het hem wel gaat lukken. Of beter nog: hij staat er niet eens bij stil dat het kan mislukken. Want als het mislukt, dan zal dat niet aan hem liggen.

De Correspondent gaat er dus komen. En het zal zelfs levensvatbaat blijken. Niet eens zozeer vanwege de unieke content. Vol met artikelen die de waan van de dag zouden ontstijgen. Dat soort artikelen kunt u overal lezen. En de correspondenten die voor De Correspondent gaan schrijven, ook. Het zal de vorm zijn waarmee De Correspondent furore zal maken.

Als ik ‘De Ontwerper’ hoor spreken, kan het baanbrekend worden. Tenminste, voor nieuwssitebegrippen. Want De Ontwerper van De Correspondent begrijpt wat de gerenommeerde kranten maar niet begrijpen, terwijl het voor hem volstrekt logisch is: het gaat niet om het medium, het gaat zelfs niet om de schrijvers (zoals Rob Wijnberg denkt), het gaat om de lezer. Waar De Correspondent voor moet zorgen is dat ik, de lezer, precies De Correspondent krijg voorgeschoteld die ik wil lezen. En dat u een andere Correspondent krijgt voorgeschoteld, namelijk de Correspondent die u wilt lezen.

Sterker nog: De Correspondent moet beter weten wat wij willen lezen dan wijzelf. Zodat we op een gegeven moment blind op De Correspondent kunnen vertrouwen. Wanneer ik ook kijk, en vanaf welk device ik ook kijk: ik krijg precies het artikel voorgeschoteld dat ik op dat moment wil lezen.

Als die jongen van Momkai dát gaat lukken, als hij het zelf lerend algoritme dat hij voor zich ziet, daadwerkelijk weet te ontwikkelen (en aangezien hij Rob Wijnberg boven zich heeft staan, mogen we er wel vanuit gaan dat hem dat gaat lukken), dan kan De Correspondent wel eens groot worden. Eens kijken of ik nog ergens 60 euro heb liggen.