R.I.P. Kurt Vonnegut (1922-2007)

Een groot schrijver, Kurt Vonnegut, is niet meer. Hij overleed gisteravond op 84-jarige leeftijd aan een hersenletsel, als gevolg van een noodlottige val in zijn flat. Zeven jaar geleden balanceerde hij al op het randje van de dood, na een brandje in zijn huis dat hij met een deken probeerde te doven. Het resultaat was dat Vonnegut in het ziekenhuis belandde met een ernstige rookvergiftiging. Bijna kreeg hij toch nog zijn zin: dat de sigarettenindustrie hem zou vermoorden. De fervente kettingroker had er zelf ooit een grap over gemaakt. Hij zou de sigarettenindustrie voor de rechter slepen, omdat hij nog steeds niet dood was. Op een pakje Pall Mall stond het toch duidelijk: roken is dodelijk. Vuur en brand, het speelde een belangrijke rol in zijn leven. In zijn boek Slaughterhouse-Five zat hij ook al middenin een brand, als Amerikaanse krijgsgevangene, tijdens het grote bombardement op Dresden in de Tweede Wereldoorlog.

In het boek beschreef hij Dresden na het bombardement. Na de bommen is Dresden in een groot maanlandschap veranderd en ziet Vonnegut, alias Billy Pilgrim, alleen maar lijken liggen. De verbrande lijken ruiken aanvankelijk niet eens vies. Pas als de lijken gaan rotten en ontbinden, beginnen ze de stank van rozen vermengd met mosterdgas te verspreiden. De meeste lijken worden door soldaten met vlammenwerpers gecremeerd. Zoekend naar een verklaring voor wat er is gebeurd, komt Vonnegut met een pratende vogel op de proppen. “Poe-tie-wiet?”, piept het vogeltje. Het is tevens het einde van het boek.

Dresden zou Vonnegut voor het leven tekenen. Pas in 1969, 25 jaar na het bombardement, zou Slaughterhouse-Five verschijnen. In 1984 deed hij een mislukte zelfmoordpoging. Een vrolijk schrijver zou Vonnegut na Dresden ook nooit meer worden. In A Man Without A Country kondigde hij het Einde der Tijden aan. De aarde zou kapotgaan aan onze verslaving aan olie en de natuurrampen die het gevolg hiervan zouden zijn. Slechts drie dingen maakten het leven volgens Vonnegut nog draaglijk: muziek, verhalen en een goeie babbel.

Vandaag bijna exact drie jaar geleden verscheen er nog een interessant interview met Vonnegut op Spokesmanreview.com. Vonnegut had het gehad met zijn regering. In de Verenigde Staten was een stel psychopaten aan de macht. Het thuisland had volgens hem nog beter door buitenaardse wezens bezet kunnen worden.

“These people in Washington are like kids that follow the boys club. And they’re gonna do this and do that. Hell, all they did was stir up a hornet’s nest. We’re in much worse danger now. We’re hated all over the world, which is great. And also, these great fortunes are being made out of it. It’s just horrible. I’ve got a lot of grandchildren whose treasure has been totally cleaned out and spent on weapons”, aldus Vonnegut. De grootste nachtmerries kreeg hij nog altijd van domme leiders en hun domme oorlogen, bijna zestig jaar na Dresden. “True terror is to wake up one morning and discover that your high school class is running the country”, werd op internet een van zijn meest aangehaalde quotes.

Met een simpele tekening op zijn website neemt Vonnegut afscheid van het leven. Het vogeltje is definitief gevlogen. Poe-tie-wiet!