REALITY, the making of | pt. 10: Blut!

Wat voorafging: Dian is op verdieping 5 beland van haar appartementencomplex. De tv-kok en kandidaat Guy belagen haar in een Turks stoombad en vertellen dat de anarchie de macht van de media heeft overgenomen. Kandidaat Monica is naakt vastgebonden aan een reusachtig RTL-logo dat aan kettingen naar beneden wordt gelaten onder muzikale begeleiding van een Duitse mars. De tv-kok danst door de ruimte en lacht satanisch.

Gekletter van metalen pannen en bestek in de ruimte. Ik voel dat pollepels en gardes langs mijn hoofd scheren. Een deel van een keukenblok wordt uit het niets door de crew de ruimte ingeschoven. De tv-kok slaat met een juslepel op een aspergepan, op de maat van de Duitse mars. het RTL-logo bungelt hoog boven de vloer, maar Monica lijkt niet bang. Guy schreeuwt en tiert in de draadloze microfoon: ‘SMS Guy naar 3131! SM! SS! SS! SM! SS! 666!’ De tv-kok steekt zijn hand in een zak meel die op het aluminium aanrecht is gelegd door een van de crewleden. Door de hitte van de stoom gaat het meel klonteren. Hij smeert zijn lichaam in met de wittige klei en breekt een ei op zijn hoofd. Crewleden staan om hem heen en brullen mee met de marsmuziek als waren ze millitairen die zich nog moesten bewijzen bij de sergeant. Dit loopt volledig uit de hand. Regisseurs blijken hoofdrolspelers, crewleden zijn onzichtbare slaven, ik voel me een figurant en waar zijn in godsnaam de kijkers? Kijkt er überhaupt iemand naar?

De stoomnevel wordt dikker. De zuurstof in de ruimte neemt af. Crewleden gooien de keukendeurtjes open waarachter een stuk of tien stroboscopen flikkeren. De tv-kok gilt en maalt aanvallend met zijn armen richting de geknevelde Monica. Als een leeuw gromt hij en schreeuwt iets in de trant van ‘Blut!’, maar hij kan nauwelijks boven de herrie van marsmuziek, gekletter van pannen, gasbranders en zaagmachines uit komen.

Een twee meter lang crewlid met een kaal hoofd en een hoefijzersnor grijpt me en tilt me op. Ik sputter tegen en spartel als een aal op het droge, maar mijn zuurstofgebrek belet al te veel lichamelijke inspanning. Het crewlid kent de weg in het gebouw goed. Hij stoot met zijn elleboog een grote flexibele deur open, zo één die je ook ziet in slachthuizen en fabriekshallen. We zullen nog minstens vijf van dit soort deuren door gaan. Ik begin langzaam weg te dommelen in zijn stevige armen. Na zo’n tien minuten word ik op een koud tafelblad gelegd. Een felle spot boven mij knipt aan.

Een jingle van de hoofdsponsor, Cleanema. ‘Voor een ontlasting zonder nare kleurtjes en geurtjes!‘

‘Tijd voor het wekelijks rectaal onderzoek,’ hoor ik de vrolijke stem van presentator Carlo roepen. Ik weet dat het geen zin meer heeft me te verzetten. Ik neem alles aan en gehoorzaam gedwee. Anonieme handen planten een vleeskleurige headset op mijn hoofd. Ik lig als gekruisigd op het tafelblad en kan alleen maar denken aan die arme Monica. Wat gaan ze met haar doen? Maken ze haar nog los van dat RTL-logo…? En Troy, waar is Troy toch al die tijd? Hij is de enige die zijn leven nog redelijk op de rails had. Zou hij er soms met de vijftig jaar oudere Patricia vandoor zijn?