Onze nieuwe regering ziet het liefst dat huisartsen straks bij een abortusvraag adoptie als alternatief aandragen. Huisartsen denken er heel anders over:
“Het is een vol-ko-men minachting van de patiënt als ik dat zou doen, alsof je een abortus zo even doet zonder er van tevoren goed over na te denken. Die schandalige suggestie doet de huisarts als je deze vraag aan de patiënt voorhoudt. Ik zal het nooit vragen, ook niet als de politiek mij dat verplicht. De politici moeten uit mijn spreekkamer blijven en geen politiek bedrijven door tussen mij en de patiënt te komen.”
“Deze vrouwen worden moeder, ook al staan zij hun kind af. Alleen al omdat dat hormonaal zo werkt. Dat kun je een vrouw gewoon niet aandoen.”
“Het is dan ondenkbaar de wet daarvoor aan te passen. Hoe moet dat bijvoorbeeld bij minderjarigen die ongewenst zwanger worden? Abortus is een heel emotioneel proces. Dat moet je niet nog eens extra belasten met een meestal onrealistische keuzemogelijkheid.”
“Het is gênant en gruwelijk. Het zou lijken alsof ik de patiënt die over abortus begint niet serieus neem. De vrouwen hebben het bij de heel moeilijke keuze voor abortus niet alleen over hun eigen welzijn, maar ook over dat van het kind. Wat kan ik voor leven bieden? Adoptie is pas echt een onverantwoordelijke beslissing, want je weet helemaal niet wat voor toekomst je het kind geeft nadat je het hebt afgestaan.”
“De politiek kan op papier van alles willen, in de praktijk verandert er geen klap. Dat is maar goed ook, want een vrouw die een kind baart, is haar leven lang moeder.”
Reacties (13)
Ben ’t helemaal met ze eens. Kan nog aanvullen dat adoptiekinderen extreem vaak in psychische problemen komen zo tegen de pubertijd. Gemakshalve wordt ook dat even vergeten. En dat allemaal omdat iemand ooit zei “gaat heen en vermenigvuldigt u” wat niet letterlijk bedoeld is maar meer de strekking heeft van “tot ziens en het gaat je goed”.
Ik zie niet in wat het kwaad is om een patient te vragen naar de alternatieven die zij overwogen heeft. Iemand die zijn/haar leven wil beeindigen vraag je toch ook of ze het wel zeker weet en of therapie niet helpt? Ik zie de minachting van de patient niet, ik zie het komen tot een overwogen oordeel waarbij alternatieven met goede argumenten van de hand moeten worden gewezen.
“Iemand die zijn/haar leven wil beeindigen vraag je toch ook of ze het wel zeker weet”.
Ik zie het verband niet zo met een abortus. Je moet uitkijken dat je een klompje cellen niet ziet als een kind, want voor je het weet noem je een arts die IVF toepast een moordenaar (aangezien er meestal meerdere bevruchte embryo’s verloren gaan).
Daarbij, adoptie is binnen Nederland een ramp. Op meerdere momenten moet een ouder toestemming geven en ze heeft het recht het kind altijd op te zoeken.
Ik weet niet of dat wenselijk is.
En dan is er nog een verschil tussen ‘weet je het zeker?’ en ‘ik zou adoptie overwegen’. En als ik het zo lees wil het kabinet het laatste.
Het belangrijkste punt is denk ik dat adoptie niet echt een alternatief is. Het is een compleet andere aanpak. Het is niet het verschil tussen de pil of een spiraaltje. Het is het verschil tussen wel of geen voorbehoedsmiddelen.
Als je met de vraag voor abortus komt zeg je eigenlijk “Ik wil geen kind”. Dan kan je het als arts toch eigenlijk niet maken om te zeggen: “Wil je dan misschien het kind wel voor een ander dragen?”.
9 maanden zwanger, extra kosten, kans op complicaties, een pijnlijke bevalling, gedeeltelijk uitgescheurd, misschien wel incontinent…
Lekker voorstel. Antwoord: “Nee, ik zei toch ‘Ik wil geen kind’!”;
Als er een vrouw kauwgom kauwend de spreekkamer binnen komt lopen en vraagt of ze ff leefgezogen kan worden, dan vraagt de huisarts, neem ik aan, toch wel of ze de medische risico’s weet en de alternatieven kent.
Maar als ik die verhalen zo hoor, dan komt het merendeel van de vrouwen bevend en bibberend van de emoties vertellen dat ze toch echt heeft besloten tot een abortie.
En Hardtrack heeft @4 ook een goed punt.
Terechte reactie dus.
Wat ik weet zijn er zeker vrouwen die al kauwgomkauwend hun vijfde abortus komen “halen”.
Bij mijn weten worden dan wel de gevaren genoemd, zoals dat bij elke abortus de kans op complicaties bij een gewenste zwangerschap groter worden, dan wel dat het moeilijker wordt om zwanger te worden.
Maar deze kinderen (en dat zijn het meestal) zijn toch al soort van reddeloos verloren… Er dringt toch niets tot ze door.
Je hebt praktisch gezien misschien gelijk, Spuyt, maar ik vind het wel linke soep: Wat jij zegt is dat er een cathegorie vrouwen is waarbij een stemmetje in het achterhoofd van de huisarts zegt: “mmmhhh, het is maar beter dat deze vrouw geen kind gaat krijgen”.
@4: hele goede punten. Het gaat dus om de uitvoering die ze voorstellen of het acceptabel is of niet.
Bij een vijfde abortus lijkt het me toch gerechtvaardigd dat de huisarts wat meer vragen mag gaan stellen?
@10: Dat doen ze ook. Dan worden dingen als een spiraaltje aangedragen enz.
Maar de ervaring leert dat ze niet van de abortus af te brengen zijn.
Die meiden zijn over het algemeen te dom om te poepen…
@8: Ik weet niet of het bij een huisarts zo is, maar ik ken een gynaecoloog die dat regelmatig heeft.
Mishandeling in de voorgeschiedenis, de eerste drie kinderen zijn al uit huis geplaatst, syndroom van down.
Zo arm dat er bijna geen geld is voor wat dan ook…
Er zijn zoveel redenen waarom je als arts er de persoonlijke mening “beter geen kinderen” op na kan houden.
Zolang je die mening maar niet probeert over te brengen naar de patiënt. Hoewel dat onbewust waarschijnlijk toch wel gebeurt.
Naar mijn smaak is het hele punt dat adoptie een SLECHT alternatief is voor abortus. Omdat adoptie kind en moeder voor het leven kan traumatiseren, althans: in behoorlijk wat gevallen. Het kind leeft zijn hele leven met vragen; de moeder voelt iedere verjaardag de pijn van het gemis van haar gebaarde kind. Adoptie zou daarom juist ONTraden moeten worden, in plaats van AANgeraden.