Hoe verdeelder Europa en hoe meer de lidstaten zich financieel moeten uitputten om het eindeloos versnipperde veiligheidsbeleid overeind te houden, des te beter voor onze rivalen. We moeten er alles aan doen om te vermijden dat we in onze hang naar veiligheid, niet het omgekeerde bewerkstelligen. Of het nu gaat over de opmars van het terrorisme, de Russische machtspolitiek of de hooghartige houding van de grootmachten in het Midden-Oosten: dit is het moment van de waarheid voor de toekomst van Europa als het continent van de vrede.
Jonathan Holslag, docent internationale politiek aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB), houdt in de De Morgen een pleidooi voor meer samenhang in het Europese veiligheidsbeleid, maar neemt een tegenovergestelde beweging waar. De Europese landen zijn alleen maar bezig met hun eigen hachje. De Brexit-campagne grijpt de aanslagen aan om nog harder voor een vertrek uit de EU te pleiten.
Reacties (2)
Het artikel heeft wel een alarmistische toon, deels onterecht volgens mij. Kijk bijvoorbeeld naar zijn stelling:
“hoe verdeelder Europa en hoe meer de lidstaten zich financieel moeten uitputten om het eindeloos versnipperde veiligheidsbeleid overeind te houden, des te beter voor onze rivalen. ”
Lidstaten putten zich helemaal niet uit voor hun eigen veiligheidsbeleid. Die 600 miljard per jaar aan veiligheid is natuurlijk niet het uitputten van een economie die groter is dan 14000 miljard per jaar. We hebben het over 4,28….% van de totale economie.
“Het is dus veel lonender om met zijn allen de bewaking aan de buitengrenzen te gaan versterken en daarnaast ook een goed gezamenlijk bewakingsbeleid voor havens en luchthavens uit te werken.”
Hierin heeft meneer helemaal gelijk. Maar dit vraagstuk speelt dus al sinds de invoering van Schengen wat al sinds 1985 bestaat. Al meer dan 30 jaar had men de tijd om dit te regelen. Zeker toen de EU maar bleef uitbreiden in de tussentijd. Dat landen geen vertrouwen in elkaar hebben (zoals Holslag zelf ook beweert) is historisch heel erg logisch.
“Binnengrenzen sluiten heeft al helemaal geen zin als het gif al in alle lidstaten binnenin gesloten zit. Met het ontrafelen van Europa, riskeren we een onheilsdomino, waarbij de zwakke lidstaten aan de buitenrand het eerst vergaan en het onheil vervolgens gewoon opschuift tot het de kern bereikt.”
Dit is gewoon bangmakerij. Terrorisme is inderdaad erg en we hebben allemaal groepen binnen de landsgrenzen die in staat zijn terroristische daden te plegen, maar om nou te concluderen dat deze enkelingen riskeren dat lidstaten daardoor vergaan (!) is wel heel erg overdreven. Weer iemand die roept dat het licht uitgaat als we nu niet snel meer gemeenschappelijk gaan doen lijkt me a-productief gedrag.
“of we bijvoorbeeld een gezamenlijke grenswacht gaan opzetten, een doeltreffend vluchtelingenbeleid gaan voeren, een goed functionerend zenuwcentrum voor inlichtingen én, niet te vergeten, een economisch beleid dat onze steden opnieuw kansen geeft en ze daardoor welvarender en veiliger maakt.”
En hier gooien we gewoon alles op 1 hoop. Hij heeft een punt, er had al lang een gezamenlijke grenswacht moeten bestaan. En vluchtelingenbeleid was juridisch wel geregeld, maar Merkel staat nu eenmaal boven alles en iedereen. Maar wat 1 zenuwstelsel voor inlichtingen én een economisch beleid voor onze (?) steden daarmee te maken hebben is mij een raadsel. Zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat er ook in Brussel geen Europeanisering plaatsvindt in de instituten. Erkennende dat afkomst ook daar nog steeds het belang en dus het beleid bepaalt riskeer je dus een tweede ECB debacle, waarbij de baas beleid voert om enkel zijn eigen land te dienen i.p.v. zich te houden aan zijn statutaire bevoegdheden waar het gedeelde belang in staat vermeld.
“zijn er op dit moment bitter weinig redenen om hoopvol over de veiligheid in Europa te zijn.”
En het is hier hartstikke veilig btw. Laat een paar aanslagen toch niet zo in je hoofd zitten.
@1
Niet dat ik het per se oneens met je ben, maar enige urgentie over de EU mag best wel. Het hangt er een beetje vanaf wat je mogelijk aan de horizon ziet.
Oke, inderdaad, die frase lijkt inderdaad wat overdreven. De kosten zijn redelijk beperkt, maar de veiligheidsmaatregelen zijn dat ook. Maar wat houd je over als je dat zinsdeel schrapt?
Dat lijkt me nog steeds een sterke bewering, die dicht bij de waarheid in de buurt komt.
We zijn door zulk soort frasen inderdaad een beetje murw geslagen. En we zijn vergeten dat er een kern van waarheid in zit.
Het Europese project was ontstaan uit een verlangen naar ‘niet meer oorlog’. In die zin heeft het ook geholpen. Een bewering zoals dat Frankrijk en Duitsland binnen 10 jaar na een einde van de EU weer tot de tanden bewapend in de Elzas staan is overdreven én alarmistisch.
Aan de andere kant vind ik het naïef om te denken dat een economische gemeenschap zonder een politieke gemeenschap genoeg is om Europa veilig te houden, zoals (rechtse) eurosceptici schijnen te denken.
Wat zie ik aan de horizon als de EU de facto wordt opgeheven (herinvoering binnengrenzen, terugdraaien economische harmonisering)? Een continent dat politiek niet meer relevant is, dat zich politiek en economisch tegen elkaar laat uitspelen. En net achter de horizon (dus) een verzameling landen voor welke het niet eens mogelijk is om hun eigen binnenlandse beleid te maken.
Eén zenuwstelsel om alle (relevante) informatie samen te brengen, en om handelingen centraal aan te sturen in gebieden waar dat nodig is. Nu is een centrale informatie- en commandostructuur niet altijd het beste. Dat centrale orgaan (hersenen) is een vrij gevoelig orgaan dat goed beschermd moet worden. Maar de centrale informatie- en commandostructuur is wel een structuur waarmee mensen bekend zijn, en waarvan we weten dat het werkt.
Een gezamenlijk economisch beleid voor steden wordt verklaard doordat economische macht ook politiek is. Gevolgen van economisch beleid zijn ook op het sociale vlak te vinden. En dat zijn niet altijd gewenste gevolgen. De gedachte is dat economische competitie tussen steden en landen voor getto’s zorgt, waarin mensen aan de periferie van de samenleving zich onder andere verzamelen rond gewelddadige ideologieën en religies. Door een gezamenlijk beleid voor steden, wordt dat probleem dan ondervangen.