Given that the difficult and potentially triggering material we teach must not be abandoned because it’s timeless, provocative, germane, or simply canonical by accident of history—and given that a trigger warning can actually open up a discussion of material with which students have an initially low comfort level—we simply can’t dismiss student calls for trigger warnings. We have to take them seriously, not because literature (or life) needs a censor or students need to be coddled, but because being more acutely aware of how students are responding to challenging material is just better and more responsible pedagogy
In de Angelsaksische academische en feministische wereld is het al een tijdje een hete kwestie: ’trauma triggers’. Studentenlichamen vermanen docenten dat die een veilige leeromgeving moeten bieden en dat ze studenten daarom vooraf dienen te waarschuwen wanneer ze materiaal bespreken waarin verkrachting, racisme, en andere zaken aan bod komen die slachtoffers ervan wel eens van streek zouden kunnen maken.
Het idee erachter is dat bijvoorbeeld een verkrachtingsscène in een boek of film levendige herinneringen op kan roepen aan de eigen verkrachting. Zo’n scène werkt dan als een ’trigger’ die de herinnering aan het trauma doet herleven. Pregnant voorbeeld is van een studente die onpasselijk werd in het klaslokaal tijdens een bespreking van Ovidius’ Metamorfosen. Toen ze de docent daar na de les op aansprak wuifde hij haar weg. Hij had enkel oog gehad voor het bloemrijke taalgebruik van de dichter.
Critici vinden het maar betuttelend, neerbuigend of zelfs verzanden in betekenisloosheid: binnen de kortste keren wordt alles een ’trauma’, en moet alles worden voorzien van etiketten met ‘pas op’, ‘kijk uit’, ’trigger op de loer’.
Valt er echter wat te zeggen voor een didactisch slim gebruik van ’trigger warnings’, zoals Aaron Hanlon betoogt?
Reacties (6)
Nee.
Ik wil een trigger warning als ik weer eens geconfronteerd wordt met de bekrompenheid van de linkse geest, misselijk wordt ik ervan.
@2 Dan snap ik niet zo goed wat je op dit Gutmenschenblog doet.
Volgens mij geniet je er stiekem van.
@0: als je jezelf als spijker ziet, lijkt alles op een hamer.
Terug in de tijd: wij bepalen wat goed voor je is.
Antwoord op je afsluitende vraag is dus: nee!
Wat me opvalt is hoe makkelijk dit onderwerp in extremen getrokken wordt. Alsof er maar twee mogelijkheden zijn: of alles afschermen en overbeschermend zijn, of andermans gevoelens negeren en eroverheen bulldozeren.
Terwijl het pleidooi juist gaat om een mooie middenweg, naar de dialoog waarin je erkent dat bepaalde dingen gevoelig zijn (en verschillend gevoelig voor verschillende mensen met verschillende ervaringen), en er vervolgens samen over praat en naar balans zoekt en van elkaar leert. Mij lijkt dat bepaald geen extreem uitgangspunt en juist de meest volwassen manier om ermee om te gaan en jezelf en anderen te verrijken.
De trauma’s zijn er, die kun je erkennen zonder mensen in een slachtofferrol te plaatsen. En erkennen is nodig voor de maatschappij, negeren en onbelangrijk vinden is kwalijk, erg empathieloos en geeft alleen maar meer problemen.