Er zijn plekken op de wereld waar nog gehengeld wordt naar toeristen, terwijl elders men de massa’s het liefst in hun cruiseschepen de zee weer opstuurt. Ook in vakantietijd is de wereld bizar verdeeld en toerismeterreur brengt dat soms aan het licht. Terwijl diezelfde toeristen juist een brug kunnen slaan tussen verschillende werelden. De nieuwe minister van Cultuur en Toerisme van Turkije, Numan Kurtulmus (bij de recente reorganisatie van het Turkse kabinet gedegradeerd van vice-premier tot minister) propageert toerisme als middel tot meer begrip tussen gemeenschappen. Turkije is daar bij uitstek geschikt voor, vindt de minister (hier geciteerd), niet alleen vanwege de “rijkdom aan een toeristisch en cultureel aanbod”, maar ook door de in zijn ogen niet onbelangrijke “geofysische functie als brug tussen Oost en West met bezoekers uit de hele wereld.” Een mooie, vredelievende boodschap, die ongetwijfeld meer gezien zal worden als een poging het toerisme naar Turkije weer naar het niveau trekken van voor de couppoging en navolgende repressie. Hoewel dat toerisme weer toeneemt, zijn er voor Turkije nog hele volksstammen te winnen.
Dit is het Sargasso-café van donderdag 10-08-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Nu de kabinetsinformatie weer op gang komt, vraag ik me af: zou ik minister willen zijn? Eerlijk: liever niet. Het probleem is het sturen van de markt. In sociaal beleid, volkshuisvesting, sociale zaken en zorg komen markt en overheid elkaar op een intense manier tegen.
Ik ben voor zorgzame relaties in een eerlijke en rechtvaardige samenleving. Maar lukt dat met ons geloof in marktwerking? Alleen de cash-nexus tussen mensen maakt de wereld koud. Kunnen we met overheidsbeleid die kilte bestrijden? De markt is geen klein thema, maar ik struikel er voortdurend over.
“Er is terecht twijfel aan ongenormeerde marktwerking.” schrijft Balkenende in de NRC (19 mei 2009) ”‘De markt kan niet zonder moraal’, aldus een van mijn favoriete citaten van Adam Smith. Maar de slinger moet niet terugslaan naar een allesbepalende overheid. Dat is het verkeerde recept.”
Het is een wat ouder artikel, maar het boeit door wat de CDA-leidsman zegt en niet zegt. Waarom blijft marktwerking nodig, vraagt hij zich af. Ja, waarom? Hij komt met een gesloten bewijsvoering voor economische groei. Dat levert tolerantie, sociale mobiliteit en socialer beleid.
Dan komt het sociale element van het CDA-denken: “Tegelijkertijd weten we dat economische voorspoed niet vanzelf eerlijk verdeeld wordt en dat niet iedereen vanzelf eerlijke kansen krijgt.” Dat inzicht komt van sociaaldemocraten.
COLUMN - Vorige week was ik het abrupt zat: ik wil geen kip of vlees meer kopen. De afschuw van de vleeshandel overviel me plotseling. Die werd niet eens veroorzaakt doordat we voor de zoveelste keer middenin een voedselschandaal zaten – ook al schrok ik enorm dat er miljoenen kippen ‘geruimd’ moeten worden, zoals vergassen tegenwoordig eufemistisch heet, omdat een roofhandelaar het efficiënt achtte om flink met gif in kippenstallen rond te spuiten.
Evenmin was het omdat het toezicht van de Nederlandse overheid op de veehouderij kennelijk zo armzalig is dat een veeboer met een beroepsverbod in Duitsland hier stal na stal kan openen, ook al zijn z’n dierenonderkomens evident ondermaats en onveilig, en leidde zijn laatste misstap tot het levend verbranden van maar liefst 20.000 varkens – en dat de overheid zelfs dán nog niet ingrijpt.
Wat me zo faliekant deed omslaan, was een eenvoudig spotje van Wakker Dier.
Je ziet een varkentje dat krabbelt in een winkelwagen en vergeefs probeert om uit het karretje te klimmen. Zo’n winkelwagentje, meldde de stem die bij de spot hoorde ons, komt vrij nauwkeurig overeen met de leefruimte van varkens die wij voor de slacht grootbrengen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Kate Bush’ meesterwerk Hounds of Love blijft ook na meer dan dertig jaar nog boeien. Bush had volledige creatieve vrijheid in haar eigen studio, die ze aan huis had laten bouwen.
Met de op dat moment nieuwe computer en synthesizertechnologie weet ze een innovatief dubbeldik album neer te zetten, waarvan elk nummer uitnodigt tot (her)luisteren.
Opvallend is het veelvoudig gebruik van samples, zoals uit de Britse horrorfilm ‘Night of the Demon’ (1957) en hier een deel van de koorzang uit het Georgische volkswijsje Tsintskaro. Bush kent haar horrorklassiekers, want hetzelfde fragment figureert in Werner Herzogs ‘Nosferatu: Phantom der Nacht’ uit 1979.
ACHTERGROND - De jongedame hierboven vormde onlangs een klein schandaaltje in de Iraanse internetgemeenschap. Het is Somaye Hosseinwand, kandidaat voor de parlementsverkiezingen in Iran afgelopen mei in het district Shiraz. Ik heb geen idee of ze verkozen is, maar een boel publiciteit heeft ze in ieder geval wel gehad.
Op internet en sociale media werd zowel haar affiche als haar voorkomen uitgebreid besproken, en die commentaren hadden een hoog ‘oh la la’-gehalte. En eigenlijk is dat gek, want er is niets mis met dat affiche, zéker niet in de ‘oh la la’-sfeer. Ze heeft een keurige hoofddoek op. Er is geen haar te zien – en dat is wel eens anders bij Iraanse vrouwen – en zelfs haar hals is keurig gesluierd. Ook dat zie je niet vaak.
Het is des te vreemder omdat in Iran alle kandidaten voor een verkiezing door een commissie vooraf worden gekeurd op hun islamitisch gehalte. Die commissies zijn niet mals: ik herinner me vaag een verkiezing waarbij – ik geloof – een kwart van de zittende parlementsleden, die dus al eens waren gekeurd én verkozen, alsnog onvoldoende islamitisch werden geacht om nog eens mee te doen. Mevrouw Hosseinwand is dus door die commissie, die bij de ‘oh’ van ‘oh la la’ al zou zijn afgehaakt, heen gekomen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Het relletje over Powned suddert nog even door: een al jaren in Nederland wonende Irakees heeft zich wekenlang voorgedaan als net aangekomen vluchteling voor het Powned-item ‘de week van Powned’ . De ophef over de manier waarop Powned berichtte over de verdronken Syrische jongen zorgde ervoor dat hij dit bekend wilde maken.
De reactie van Dominique Weesie? ‘Fatsoenpolitie, moraalridderij, iedereen had kunnen zien dat dit fake was’.
Weer een teken dat consumenten veel verder zijn dan de overheid en bedrijfsleven als het gaat om de overschakeling op een CO2-neutrale energievoorziening: pas vanaf 1 januari 2018 kun je een gasaansluiting weigeren bij een nieuwbouwwoning. Tot die tijd moet je toekijken hoe er een CV-ketel met bijbehorende gasleidingen wordt geinstalleerd die je direct daarna weer kunt verwijderen.
Dit is het Sargasso-café van woensdag 09-08-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Kenmerkend voor de muziek van Jimi Tenor is de combinatie van (afro-)jazz met, in zijn woorden, “spontaneous silliness and shameless glamour”. Met dit gezapige en toch sprankelende nummer opent hij zijn laatste album Saxentric. Naast de saxofoon neemt Tenor zo’n twintig andere instrumenten en (achtergrond)zang voor zijn rekening.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.