De huidige, vlakke etappes in de Tour saai?
Enerzijds wel, want laten we eerlijk zijn: honderdtwintig kilometer lang kijken naar een kopgroepje dat zal worden teruggepakt, is voor de sportliefhebbers nu niet het summum van spektakel.
Zelfs de grootste wielerliefhebbers vinden het maar lastig. Zelfs Michel Wuyts, de grand old man van het Vlaamse wielercommentaar, beklaagde zich over de lage spektakelwaarde van de wedstrijd. ‘Welgeteld hebben de groten deze hele Tour de France maar twee kilometer gekoerst’, meende hij en hij wist ons te vertellen dat zijn Italiaanse collegae van de Rai zich afvroegen wat ze in Frankrijk bleven doen. ‘Hier gebeurt niets’, schijnen zij te morren, ‘wat zijn wij dit jaar al verwend met de Giro.’
Volgens Hans Prakke is dit gewoon het metier van de fullprof wielrenner. De oud-parlementair journalist versloeg in de jaren zeventig en negentig een aantal maal de Tour de France en ziet heel veel parallellen tussen de politiek en de wielrenner. Sterker nog: volgens Prakke ís wielrennen politiek, en is politiek wielrennen.
‘Op dagen als vandaag is het peloton gewoon bezig met het herstellen van idiote inspanningen. Want ze moeten wel over de Tourmalet en de Aspin, en straks in de Alpen ook weer over talloze zware bergen. Voor klassementsrenners is het niet op te brengen om er elke dag volle bak in te vliegen. En dus worden dagen zoals vandaag gebruikt om te herstellen, en om coalities te smeden.’
