Tijdens het reces en de zomervakantie gaat de onderwijsjournalistiek onvermoeibaar door. Dit artikel verscheen ook op VKbanen. Geen minister van Onderwijs is er in de afgelopen decennia zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Zijn het niet de studenten en leerlingen, dan zijn het de docenten die hun onvrede uiten. Zijn die het niet, dan zijn er de ouders of de onderwijsinstanties die klagen. En dan is er ook nog kritiek van collega politici. VVD-minister Loek Hermans leek eind jaren 90 van de vorige eeuw weinig klachten te horen, een kabinet met veel geld levert de minste weerstand op in het onderwijsveld. Maar ook in de slotfase van diens ministerschap kwam de smet: de hbo-fraude. Nee, dan minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen Theo Bot, die in twee jaar tijd (1963 – 1965) weinig kon uitvoeren doordat diens kopzorgen tijdens het Kabinet-Marijnen vooral veroorzaakt werden door het omroepbestel, waarover het kabinet zou struikelen. Over alle ministers kan wel wat worden gezegd, maar het onderwijs lijkt wel heel gevoelig te liggen. Misschien omdat we allemaal op school hebben gezeten en er allemaal zo onze ideeën over hebben. We horen zowel lof als kritiek op heden en verleden. En niemand heeft echt het antwoord op de problemen. Een duik in de geschiedenis van een halve eeuw ministeries van onderwijs.
APOD van afgelopen maandag: de Anak Krakatau vulkaan die sinds april 2008 nog steeds actief is.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Ook chemici hebben hun bureaucratische rompslomp. Maar binnenkort mag het element met atoomnummer 112 zich dan eindelijk officieel ontdekt noemen. Enkele weken geleden erkende de International Union of Pure and Applied Chemistry (IUPAC) dan eindelijk officieel dat het element inderdaad was waargenomen.
En dat zou ook eens tijd worden: dertien jaar geleden produceerde een team aan het Duitse Gesellschaft für Schwerionenforschung, geleid door professor Sigurd Hofmann, één enkel atoom opgebouwd uit 112 protonen, het resultaat van een beschieting van lood met zink-ionen. Binnen een fractie van een seconde was het weer verdwenen.
Mede doordat deze exacte lengte van deze fractie niet duidelijk beschreven kon worden was de IUPAC van mening dat de ontdekking nog niet officieel bevestigd kon worden. En daarom kreeg het nieuwe element nog geen officiele plek in het Periodiek Systeem. Nog erger: het kreeg niet eens een echte naam, maar moest het doen met de voorlopige naam Ununbium, verwijzend naar het atoomnummer.
Nu, dertien jaar later, erkent de IUPAC dan eindelijk de ontdekking en heeft aan de ontdekkers gevraagd om een naam te geven aan het element. Dat laatste is geen triviale bedoening en het kan politieke problemen opleveren. Hofmann en zijn team kozen voor een minder controversiële naam en stelden ‘Copernicum‘ voor, naar waarschijnlijk de belangrijkste wetenschapper uit de 15e eeuw.
Acte 2, scène 3
EXT – veldslag op de flanken van een berg in Frankrijk, juni
Op: Alberto Contador, Cadel Evans en Luis Leon Sanchez
AC :
De voorbereidende schermutselingen, de tests voor de grote oorlog.
LLS :
Zo is het, dit land, dit grote land, wordt niet gedeeld door koningen.
CE (aan de overzijde van het podium):
Frankrijk is mijn gedroomde geliefde, en nooit was ik dichterbij dan vorig jaar. Ach, en wee! De broeders uit Luxemburg zagen hun kans schoon om de Paus aan de macht te helpen – een slag uit blinde hoek, een nooit verwachte coup.
AC:
Hier nu, hoef ik niet te pieken, dit is enkel aftasten. Laat mijn benen over drie weken pas geweldig zijn – mijn spieren als staalkabels, mijn geest van wit blikkerend marmer, om de hitte van de zon te weerkaatsten, en de afgunstige ogen van hen die mij dwarsbomen te verblinden.
LLS:
Gij zijt een waardig man, maar in uw huis spant men samen tegen u.
AC:
Helaas, zo is ‘t.
CE:
Ik reed, ik reed, ik kon de overwinning ruiken. Doch zij, die twee broeders aan mijn grenzen, zij kaapten mijn titel – dat wat míj toekomt, en schonken het Sastre.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In deze serie kijk ik naar aanleiding van het advies van de commissie-Brinkman naar innovatie binnen de krantensector. Eerder ging ik in op de innovatietheorien van Christensen en Bhide en keek ik in hoeverre zij toepasbaar waren in concrete innovatiesituaties in de Nederlandse krantenwereld. Vandaag ga ik aan de hand van de ideeën van beide heren in op het interview van Nu.nl oprichter Kees Zegers met de commissie-Brinkman en kijk welke innovatielessen er nog meer te trekken zijn.
Nu.nl, het bedrijf dat Zegers mede-opgericht heeft, is typisch een voorbeeld van een ‘goed genoeg’ oplossing. Met hun focus op snelheid, in een simpele maar doeltreffende lay-out, is wat zij bieden prima voor mensen die gewoon even snel willen weten wat er in de wereld gebeurd is. Vergelijk Nu.nl maar eens met de websites van de verschillende kranten. Niet alleen staat het nieuws waarschijnlijk eerder op Nu.nl, maar als je wil koppensnellen op een specifiek onderwerp kan dat bij Nu.nl een stuk sneller. Zegers vertelt dat PCM, de uitgever van onder andere de Volkskrant en NRC, een aantal jaar geleden de kans had om Nu.nl te kopen. Binnen de high-tech sector is een dergelijke verkoop een van de standaard-exits als je technologie bewezen is. Voor de bedrijven die de technologieën opkopen is dit een van de meest effectieve manieren om hun innovatiesnelheid te verhogen. PCM besloot echter niet van dit soort lessen te leren en in plaats daarvan zelf een concurrent op te zetten, En.nl. Dit initiatief faalde echter jammerlijk.
Je kan je ongeveer voorstellen waarom dat gebeurde. Bij En.nl waren een aantal journalisten neergezet die redeneerden vanuit hun journalistieke kader. De les van Nu.nl was echter nu juist dat het niet ging om het journalistieke, maar om de snelheid. Zegers zelf zegt daarover: “Wij hebben nooit gepretendeerd dat wij journalistiek bedreven, wat wij gepretendeerd hebben is dat wij aan het uitgeven waren.” Met andere woorden; het is een andere business, met andere regels.
Toen de Amerikaanse marine besloot 55 zogenaamde Littoral Combat Ships te kopen voor operaties nabij de kust, koos het twee concurrerende ontwerpen: één van Lockheed Martin, wat nu de Freedom klasse heet, en één van General Dynamics, de Independence klasse. Met name dit laatste ontwerp is opmerkelijk omdat het gebruik maakt van een trimaran constructie. Het idee was om van beide klassen een schip te bouwen, te zien hoe zij werkten, en er één uit te kiezen voor productie tegen een prijs van niet meer dan 220 miljoen dollar per stuk. In plaats daarvan besluit de marine nu beide ontwerpen aan te schaffen, terwijl de kosten al zijn verdrievoudigd.
Deze nieuwe scheepsklassen passen uitstekend binnen het defensiebeleid van de regering Obama. Daags na zijn verkiezing kondigde de president aan de marine te willen uitrusten met “kleine, capabelere schepen,” terwijl sindsdien nog meer nadruk is komen te leggen op operaties in kustgebieden.
Hoe precies invulling gegeven moet worden aan deze doelstelling is nog niet geheel duidelijk echter Kapitein-Luitenant ter zee Henry J. Hendrix doet een intelligent voorstel: waar de Amerikaanse marine van vandaag de dag voornamelijk in zogenaamde Expeditionary and Carrier Strike Groups opereert—de eerste toegespitst op een aanval over land middels amfibievoertuigen; de tweede op een aanval vanuit de lucht—moet een derde verzameling schepen worden toegevoegd, georganiseerd in zogenaamde Influence Squadrons. Deze eskaders zouden bestaan uit een moederschip uit de San Antonio klasse ter beheer en logistieke ondersteuning; een jager ter verdediging; een Littoral Combat Ship; een patrouilleboot; en een zogenaamd Joint High-Speed Vessel tezamen met een M80 Stiletto om de troepen heen en weer te varen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.