Arjen Anthony Lucassen maakt al sinds halverwege de jaren negentig onder de naam Ayreon rock opera’s. Op extreem hoog niveau. Deze Closing Time is een integrale versie van zijn laatste album The Source, dat in menig jaarlijstje over 2017 prijkt.
Lucassen is een geweldig componist, die voor zijn projecten altijd fantastische zangers en muzikanten weet te regelen. De stijl is een soort van progressieve hardrock / metal, met invloeden uit tal van subgenres.
Monster Magnet is een heerlijke band, die op het grensvlak van stoner rock, metal en vuige hardrock opereert. En ik geef gelijk toe: het clipje bij dit nummer heft de subtiliteit van een baksteen in het gezicht. En in muzikaal opzicht is het misschien niet de meest logische keuze voor een nummer van Monster Magnet.
Het creatieve hoogtepunt lag bij hun eerste albums. Voor mij blijft de derde, Dopes to Infinity, het absolute meesterwerk. Het is voor mij een van de soundtracks van een heel aangename tienertijd. De opvolger, Powertrip, is ook een geweldig album: minder space en psychedelisch, meer harde rock, maar nog steeds ontzettend lekker. Ook hier bij Sargasso kon men dat waarderen, vroeger.
Het is bombastisch, meezingbaar, en de teksten gaan meestal over oorlog of (soms) over metal. Het Zweedse Sabaton is het afgelopen decennium uitgegroeid tot een zeer populaire powermetalband. Muzikaal zit het allemaal prima in elkaar. Op festivals is het een gewilde headliner, onder andere vanwege de energie die de band uitstraalt. Het is allemaal niet héél vernieuwend: noch de muziek, noch de teksten, noch de grappen over bier en piemels op het podium. Maar ik vind het hoogst bewonderenswaardig hoe dat alles met zoveel enthousiasme gebracht wordt, dat helemaal niemand zich daar aan stoort.
Dit is deel 5 in de serie Closing Times naar aanleiding van dit verslag van Graspop 2017. De komende weken zullen er op semi-willekeurige momenten meer verschijnen.
We hadden het in de vorige aflevering over wasserettes en wat gebeurt? Komen reaguurders op de proppen met wasplaatsen, bleekvelden en waslijnen.
Eén van de leuke aspecten van Kunst op Zondag: de aanvullingen. Daarmee dreigt soms een onderwerp vreselijk off topic te gaan, maar dat valt in deze rubriek erg mee. Want laten we wel zijn: sommige onderwerpen lenen zich soepeltjes voor een associërende verbreding van het thema.
De meeste reacties bij Kunst op Zondag doen dat: verbreden van het onderwerp. Dat is elders op Sargasso helaas nog wel eens anders. Daar zie je in de reacties soms wat versmalling, verenging is toepasselijker.
De lezers hielden zich vorige keer in. Ik kan het niet laten. Vandaag doen we nog wat was en associëren er op los.
We hebben er tussen de regels enigszins op gezinspeeld: achter de was schuilt een geschiedenis van ellende. De wasserette-, wasgoed-, wasknijper- en wasmachinekunst laat daar weinig van zien. Wassen was een zware, vervelende, slecht betaalde klus. Zowel voor de mensen die dat als huishoudhulp deden, als voor de mensen die in wasserijen werkten.
Wasvrouwen
Vermoeide ruggen, gekloofde handen, we zien het niet terug in deze toch wat idylische schilderijen. Laten we het zien als een ode aan de wasvrouwen.
In de (vroege) jaren negentig was Amorphis een van de (grensverleggende) bands die agressieve death metal zang combineerde met andere elementen. Op het album Tales from the Thousand Lakes uit 1994 mixten ze hun death metal met invloeden van Finse folk en bijpassende, cleane, melodieuze zanglijnen. Samen met tijdgenoten als Fear Factory (die op hun eerste album iets soortgelijks deden, waarbij death metal werd gecombineerd met een industrial sound), Moonspell, en een aantal meer gothic georiënteerde bands die de ‘growls’ afwisselden met heldere vrouwenzang (zoals Theathre of Thragedy, en Within Temptation op hun eerste cd).
Ook binnen de metal, niet het meest mainstream genre op aard, is Black Metal een wat obscuur subgenre. De combinatie van extreme, vaak krijsende vocalen, de hoge snelheid en de vaak rommelige productie maken het niet bepaald toegankelijk. Een wat onsmakelijke reputatie, ontstaan omdat enkele beoefenaars hun ‘satanisme’ wat al te serieus namen (moorden, brandstichting in kerken) hielp ook niet.
Niettemin tourt Emperor in 2017 de wereld rond. Mag de grootste metalfestivals van dit moment headlinen, en spelen voor meer dan honderdduizend mensen. Terwijl de band al lang niet meer bestaat en geen nieuw materiaal meer op zal nemen. En hun set voor 90 procent bestaat uit het integraal spelen van één cd, van twintig jaar oud: Anthem to the Welkin at Dusk. Zo verschrikkelijk goed is die plaat, dat ze kunnen spelen waar ze willen.
Na een uitgebreid verslag van Graspop 2017, is het natuurlijk aardig om een serie Closing Times te maken van bands die daar optraden. Een mooie aanleiding om daar mee te beginnen is dat de Schotse piraten van Alestorm afgelopen week in Nederland waren voor een optreden, en zoals vrijwel altijd was dat een feestje.
Hoewel ze vooral bekend staan om hun vrolijke (en soms behoorlijk onzinnige) meezingers over piraten, rum, bier, hoeren en mede, is het nummer in deze CT wat serieuzer, zowel qua compositie als onderwerp. Het is een lang nummer, waarin verschillende stijlen in de metal (folk, power, death) worden gemixt tot een epische compositie. Het niet helemaal serieuze imago dat ze zichzelf aanmeten (hoera voor zelfspot), betekent niet dat de mannen van Alestorm niet prima kunnen spelen of slechte nummers schrijven.
COLUMN - Het is confronterend, dat #metoo. Tuurlijk, eigenlijk weten we al lang dat seksueel misbruik van vrouwen door mannen aan de orde van de dag is. Het is niet alsof er geen statistieken of onderzoeken over zijn. Alsof er nooit een nieuwsbericht over verschijnt. En alsof je nooit een persoonlijk verhaal hoort. Maar zo’n campagne als #metoo maakt het wel héél zichtbaar. Ik zie in ieder geval een schier oneindige hoeveelheid statusupdates op Twitter en Facebook voorbij komen. Allemaal vriendinnen, kennissen en random personen die ik interessant vind om te volgen. Die zijn lastig gevallen, of (veel) erger. “Jij ook al? Jij ook?” Ik word er droevig van.
Ik ben niet zo van de collectieve schuld. Dat is één van de redenen waarom ik kriegel word van hetzerij tegen moslims, Marokkanen, Joden, bijstandsgerechtigden, politieagenten, getatoeëerden, of wat voor groep dan ook. Mensen beoordelen op hoe ze zich gedragen, en niet op afkomst, geslacht, beroep of wat voor kenmerk dan ook, dát is een van de belangrijkste verworvenheden van de moderne tijd. Daarom roept het bij mij ergernis op wanneer zelfverklaard voorvechters van onze westerse beschaving deze willen beschermen tegen een ‘ander’, die ze op basis van hun groep collectief verantwoordelijk maken voor daden die niet de hunne zijn.
Guilhem Desq bewijst met wat moderne elektronische hulpmiddelen dat je op een middeleeuws instrument behoorlijk kunt rocken.
Hoe zullen we dit genre eens noemen? Medieval metal? Alhoewel, gooi er een trombone tegenaan en het gaat richting klezmer.
Hij zoekt nog kleine geldschieters voor zijn aankomende album, trouwens.
LONGREAD, OPINIE, RECENSIE - Hell, wat was het mooi! Graspop Metal Meeting, in het Vlaamse Dessel, net over de Nederlandse grens (maar toch vier uur treinen vanwege de abominabele OV-verbindingen met ‘over de grens’ – je moet er wat voor over hebben). Een metalfestival met 135.000 bezoekers, waar zowel (grote) namen uit de hardrock van de jaren zeventig tot de metalbands van nu spelen. Vier jaar geleden schreef ik een serie stukjes naar aanleiding van het briljante festival Metaldays in Slovenië.* Graspop 2017 is een goede gelegenheid voor een vervolg.
De muziek
Die is toch het belangrijkst. Ik heb eerder geageerd tegen festivals met heel veel podia en bands, waar je de hele dag heen en weer aan het rennen bent om alles te zien wat je wil zien. Graspop valt ook in die categorie. Deze keer heb ik dan ook gedacht: “fuck it, ik ga gewoon selectief zijn en accepteren dat ik een hoop dingen niet ga zien, die ik eigenlijk wel tof vind”.
Zo miste ik onder andere Rammstein, hoe gaaf show en muziek ook zijn, Alestorm, die ik hier nog uitbundig prees, en Amorphis en In Flames, van wie het oude werk geweldig is (maar die ik al vrij vaak live heb gezien). Deze keer ging ik voor bands die ik nog nooit eerder had gezien, en dat viel vooral in de categorie ‘oude meuk’.
We hadden het hier over Zweedse Death metal. Entombed produceerde begin jaren negentig vooral de lompe, rauwe variant. Een paar jaar later verscheen een heel nieuwe substijl binnen de Zweedse death scene, de zogenaamde Gothenburg sound. Genoemd naar de stad waar een aantal van de grondleggers van het genre uit afkomstig waren. Het voornaamste verschil ten opzichte van de ‘old school’ is dat het veel melodieuzer is, wat prettig contrasteert met de lompheid van bijvoorbeeld de zang.
Mortal Kombat, wie is er niet groot mee geworden? We schrijven begin jaren 90, computer games worden steeds hipper en mooier. Ontwikkelaars bedenken dat er een markt is voor lompere en bloederige spelletjes, met, eh, beeldende graphics. Dat uit zich onder andere in Doom (een 3d-shooter met kettingzaag) en Mortal Kombat. Die laatste verschijnt in 1992. Nu waren er natuurlijk al lang vechtspelletjes waarbij het de bedoeling was om in een 1 op 1 gevecht iemand af te tuigen, grafisch weergegeven door middel van een zijaanzicht. Wat Mortal Kombat toevoegde, was de optie om iemand aan het eind van zo’n gevecht, als je had gewonnen, de tegenstander op een onsmakelijke manier om het leven te brengen.