Over kinderlokkers en pedopriesters

Het zal ongeveer 1984 zijn geweest, dat ik voor het eerst van nabij meemaakte wat een kinderverkrachter potentieel kan aanrichten. Als een donderslag was daar het gerucht, dat rondsprong als een heidebrand. ‘Louise is bij een kinderlokker in de auto gestapt. Hij heeft haar pijn gedaan.’ Het woord ‘kinderlokker’ was voor ons als kinderen voldoende om een rilling over de rug te laten lopen.

Kinderlokkers! In de kindergeest namen ze de gestalte aan van de spreekwoordelijke boeman.

Van je ouders leerde je: “Niet met vreemde mannen meegaan, ook niet – al helemaal niet – als ze je snoepjes aanbieden’. Wat die vreemde mannen precies met je uit zouden spoken, dat was een beetje geheim, maar dat het verschrikkelijk was en pijn zou doen en vernederend zou zijn, dat snapten we donders goed.

Dat het seksueel van aard was, iets met plassertjes en vagina’s, daar hadden we ook wel een vaag vermoeden van, ook al wisten we maar zeer beperkt hoe dat zat met de voortplanting. Louise had nog geluk gehad. Toen de man handtastelijk werd, wist ze hem met een paar rake klappen en trappen van zich af te slaan, zodat ze uit de auto kon ontkomen.

Desondanks zat de schrik er bij haar, en bij ons, goed in. Het enge was dat die auto vlak voor de deur van de school stond. Ergens wel spannend ook. Als amateurdetectives uit een jongensboek gingen we op onderzoek uit om te zien of we dezelfde auto weer voor de school konden bespeuren. Toen dat eens het geval leek, renden we met zijn allen naar de directeur om onze ontdekking te vertellen. Die ging onverdroten op inspectie uit. “Het zal toch niet…” Loos alarm. Maar we kregen wel een pluim dat we de boel zo nauwlettend in de gaten hielden.

Mijn jongste broer was een echte avonturier. Als kind al trok hij er hele middagen in zijn eentje op uit om de wereld te ontdekken. Die wereld omspande wel niet meer dan een vierkante kilometer, maar toch. De wereld is groot, als je een kind bent. Op een dag kwam hij thuis en vertelde fier dat hij een grote vriend had gemaakt. Hij had in het park een of rare kwibus ontmoet die op zoek was naar gebruikte condooms. Nu wist mijn broer niet wat condooms waren, maar mijn ouders waren in alle staten. Ze drukten hem op het hart die man nooit meer alleen te zien, niet zomaar met vreemden mee te gaan, en hen altijd te vertellen wie hem had aangesproken.

De gekke jaren tachtig

Dat waren mijn jaren tachtig, waar het kinderlokkers en pedofilie aangaat. Maar volgens televisiepriester Antoine Bodar zat dat allemaal toch even anders. In zijn beleving waren we in de jaren tachtig allemaal de weg kwijt, en waren ouders enopvoeders het er in die tijd wel over eens dat wederzijds masturberen tussen een volwassen man en een kind van twaalf best moest kunnen. Logisch dus, dat priesters in die tijd een beetje de weg kwijt zijn geraakt.

Dat ligt natuurlijk niet aan het celibaat en aan de lichaams- en vrouwvijandigheid die priesterstudenten op subtiele en minder subtiele manieren op seminaries wordt bijgebracht. Het ligt er niet aan dat priesterstudenten wordt geleerd hun seksualiteit diep weg te stoppen, of aan de broeierige sfeer van mannengemeenschappen waarin de geslachtelijke volwassenwording in de knop wordt afgebot en ‘intieme vriendschappen’ ontstaan.

Welnee, het ligt aan die gekke jaren zestig en zeventig, wier geest nog doorwaaide tot aan de affaire Dutroux. De jaren zestig, toen Huub Oosterhuis met enkele geestverwanten pleitte voor afschaffing van het celibaat, een vrouw huwde en twee kinderen verwekte. Ik zou bijna zeggen: keurig zoals Genesis 1:28 voorschrijft.

Het bewijs hiervoor vindt Bodar in het relatief welwillende gehoor dat Edward Brongersma kreeg. Brongersma, homoseksueel met een voorliefde voor jongens in de leeftijd van 16, 17 jaar, pleitte in de jaren ’60, 70 en ’80 voor de emancipatie van pedofielen, naar voorbeeld van de homorechtenbeweging.

“In 1978 had je Brongersma; in 1982 de oprichting van de vereniging Martijn; in 1991 kreeg je de nieuwe zedenwet: geslachtsgemeenschap met kinderen onder de 16 jaar zou alleen tot vervolging leiden bij aangifte. Pas in 2002 werd die klachtvereiste geschrapt. Het toont aan dat er twintig, dertig jaar geleden een andere seksuele moraal was.”

(Volkskrant)

Die emancipatie is nooit van de grond gekomen. Pedofielen bleven toch altijd een beetje schimmige en zielige figuren, ondanks een werkgroep in de marges van GroenLinks en een enkele verdwaalde hoogleraar homostudies die een lans brak voor pedofilie.

Pedofiel = kinderlokker

Een rationele discussie over pedoseksualiteit heeft in Nederland nooit bedding kunnen vinden. Ds. Hans Visser van de Pauluskerk, die het opneemt voor pedofielen, is toch echt de uitzondering, niet de regel. Mannen die aan jonge kinderen zaten, bleven gezien worden als vieze kinderlokkers, zoals het bekende grapje over het verkeersbord al wel duidelijk maakt. Toen er in Brongersma’s nalatenschap beeldmateriaal werd aangetroffen dat door justitie als ‘kinderporno’ werd aangemerkt, bladderde zijn reputatie snel af.

Toch wil Bodar ons doen geloven dat seks met kinderen in de jaren zeventig en tachtig min of meer normaal werd gevonden, en dat priesters daarom dusdanig in de war raakten, dat ze zich aan kinderen vergrepen:

“Maar de maatschappij draagt ook een collectieve schuld. Want in die tijd, de tijd van Brongersma, zijn wij veranderd. Het is goed om ons historische geheugen op te frissen. De mate van schuld in de maatschappij verdwijnt in het niets bij de collectieve schuld van de kerk, want de maatschappij is niet katholiek, maar als historicus vraag ik om eens na te gaan hoe twintig jaar geleden over seksualiteit werd nagedacht.”

(Volkskrant)

Mooi is dat, jezelf als ‘historicus’ etaleren, om een stukje geschiedvervalsing aan de man te brengen. Zou deze ijdele kwebbelaar nu werkelijk geloven dat de homo-orgieën en duizenden plaatjes aan kinderporno die in 2004 werden ontdekt in een priesterseminarie in Sankt Pölten, Oostenrijk, ook het gevolg waren van de invloed van senator Brongersma en de wilde jaren zeventig? Of zou er toch gewoon een kant zitten aan de celibataire visie op seksualiteit die diep verwrongen is?

Bonusmateriaal: Antoine Bodar probeert zelfde punt te slijten in DWDD