Vakantiebestemming 2020 | Op zoek naar klein geluk

Foto: Zonsondergang in Westkapelle eigen foto Kyra
Serie: Dossier:

COLUMN - Wij nodigen u uit de komende tijd uw verhalen, anekdotes en wetenswaardigheden over uw vakantiebestemming bij te dragen aan onze zomerserie. Vandaag een bijdrage van voormalig Sargasso-redacteur Kyra, initiatiefneemster van de eerste zomerserie in 2011.

Het had de mooiste lente van mijn leven moeten worden. Mijn kind werd 18 jaar en daarmee kon ik een stap terug doen in mijn moederlijke bemoeizucht. Maar van een groot verjaardagsfeest kon geen sprake zijn. Geen uitgebreide familielunch, geen nachtelijke party met vrienden. Het echte feesten moest wachten. Een paar weken later volgde de diploma-uitreiking. Meer dan een sobere plechtigheid zat er niet in. Het jurkje dat ik speciaal voor deze gelegenheid gekocht had bleef in de kast hangen.

Door corona zaten we maandenlang met ons drieën in isolatie, een straf voor een levenslustige tiener met twee bejaarde ouders.

Onze stadswoning verlieten we zo weinig mogelijk. In de smalle straat was het drukker dan normaal. Op rustige momenten maakten we wandelingetjes naar de oudpapierbak en op mooie avonden fietsten we naar onze volkstuin. Gelukkig kwamen vrienden regelmatig langs voor een balkongesprek. Er werd galgje gespeeld, op afstand met behulp van stoepkrijt. De hele straat werd vol gekalkt, er ontstonden prachtige kunstwerken. Voorbijgangers bewonderen de street-art die er elke dag anders uitzag.

Na de diploma-uitreiking vroeg ik me af wat een goed cadeau zou zijn voor mijn kind. Al snel realiseerde ik me dat er voor een jongeling van achttien jaar niets belangrijker is dan bevrijd te worden van de ouders. En daarom besloten we om niet ons kind de wereld in te sturen, maar om zelf onze biezen te pakken en het huis over te laten aan de net gediplomeerde jong volwassene. Dan konden er vrienden uitgenodigd worden en de geliefde kon weer in de armen gesloten worden.

Zodra de coronamaatregelen in juli werden versoepeld gingen mijn man en ik een paar dagen naar Zeeland, naar Westkapelle om precies te zijn. Vroeger zouden we dit christelijke plaatsje niet snel als vakantiebestemming gekozen hebben, maar in tijden van corona was dit een ideale plek: geen nachtleven, dus ook geen drommen volk op straat. We konden ons vrij bewegen, de stranden waren bijna leeg en in de duinen was het fijn wandelen. We logeerden in een appartement waar we alle maaltijden zelf konden bereiden, de horeca lieten we links liggen.

Natuurlijk wilden we ook wel wat toeristische bezienswaardigheden bezoeken, maar we kwamen er al snel achter dat het daar toch vaak te druk was. Daarom maakten we een kleine excursies naar de mooie kapel van Hoogelande. En we maakten prachtige wandelingen door het natuurgebied in de richting van Zoutelande. Elke avond liepen we naar de dijk om de zon in de zee te zien zakken. We genoten van de frisse lucht na maanden binnen zitten.

Op de terugweg naar huis deden we suffe dingen, zoals een kist kersen kopen bij een soort zorgboerderij. Daarna bezochten we de rozentuinen van Kats, waar ik al jaren naar toe wilde. Met de achterbak vol jonge rozenstruiken reden we tevreden naar huis. We hadden mooie souvenirs voor onze tuin. De volgende dag maakte ik twaalf potten kersenjam. Door de hitte wilde de pectine niet binden, maar dat kon me niets schelen. Ik was weer echt buiten geweest en mijn kind had een heerlijke tijd zonder ons gehad.

Reacties (1)

#1 Lethe

“Het had de mooiste lente van mijn leven moeten worden. Mijn kind werd 18 jaar en daarmee kon ik een stap terug doen in mijn moederlijke bemoeizucht.”

Wat mij betreft mag dit de mooiste literaire zin van 2020 worden.

Al tegen de vijftig, ik hoor net “mama,kan je even een bootje vouwen? *zucht*, alweer aan het tiepen?”